تعهدات ناکافی کشور‌ها برای مهار گرمایش زمین
حالا که بیش از ۱۵۰ کشور جهان تعهدنامه خود مبنی بر کاهش گازهای گلخانه‌ای را تسلیم سازمان ملل متحد کردند، این سازمان می‌گوید وعده‌های فعلی «ناکافی» است.
تصمیمات فعلی کشور‌ها منجر به افزایش دمای ۷. ۲ تا سه درجه سانتیگرادی جهان تا پایان قرن حاضر می‌شود
سازمان ملل در آستانه نشست تغییرات آب و هوایی پاریس، در بیانیه‌ای کشور‌ها را به تلاش مضاعف در جهت کاهش این قبیل گاز‌ها و بالاخص دی‌اکسید کربن ملزم کرده است. سازمان ملل در این بیانیه اعلام کرد با اقدامات و تعهدات کنونی کشور‌ها تنها نیمی از راه را برای دستیابی به اهداف اقلیمی خود خواهیم پیمود.
با وخیم‌تر شدن تغییرات آب و هوایی و گرمایش جهان، اینک به نظر می‌رسد سازمان ملل متحد بیش از پیش قصد دارد با میانجیگری خود میان ۱۹۵ کشور حاضر در بیست و یکمین نشست تغییرات آب و هوایی (COP۲۱) ماه دسامبر در پاریس نقشی تعیین‌کننده ایفا کند.
به گزارش گاردین، با توجه به تجزیه و تحلیل اخیر سازمان ملل، تصمیم فعلی کشور‌ها برای کاهش کربن و به طور کلی گازهای گلخانه‌ای تنها روند گرمایش زمین را «کند‌تر» می‌سازد. بر این اساس برای جلوگیری از افزایش دو درجه‌ای دمای زمین کشور‌ها باید تلاش و تعهدات خود را افزایش دهند.
«گامی خوب ولی ناکافی»
بر طبق گزارش اخیر سازمان ملل مهم‌ترین راه دستیابی به اهداف نشست پاریس، افزایش تعهدات کشور‌ها در جهت کاهش گازهای گلخانه‌ای است.
کریستینا فیگرس، دبیر کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد، چشم‌انداز تلاش کشور‌ها دراین زمینه را «گامی خوب ولی ناکافی» توصیف کرد. به نظر او و با روند فعلی کشور‌ها، نشست پاریس نتیجه مهمی در پی نخواهد داشت.
برنامه محیط زیست سازمان ملل (Unep) در گزارش اخیر خود خاطر نشان می‌کند که سطح انتشار جهانی دی‌اکسید کربن در سال ۲۰۲۵ از ۴۸ گیگاتن و در سال ۲۰۳۰ از ۴۲ گیگاتن نباید تجاوز کند.
اما با توجه به تعهدات و وعده‌های فعلی کشور‌ها و بر اساس تخمین سازمان ملل، میزان متوسط تولید دی‌اکسیدکربن در سال ۲۰۲۵ به احتمال زیاد بین ۵۳ تا ۵۸ گیگاتن و در سال ۲۰۳۰ نیز ۵۴ تا ۵۹ گیگا تن خواهد بود.
این ارقام با درخواست سازمان ملل از کشور‌ها تفاوت محسوسی داشته و نشانه‌ای از بی‌توجهی بسیاری کشور‌ها به تغییرات آب و هوایی است. به عقیده بسیاری از تحلیلگران هشدار اخیر سازمان ملل و حد و مرزگذاری این سازمان به منظور کاهش انتشار دی‌اکسید کربن می‌تواند فرصت مغتنمی را برای جلوگیری از افزایش دو درجه‌ای دمای زمین نسبت به زمان پیش از صنعتی شدن جهان فراهم کند.
تأکید سازمان ملل به این خاطر است که توصیه‌های علمی خاطرنشان کرده‌اند که افزایش بیش از دو درجه‌ای دما، فجایعی غیرقابل جبران از جمله خشکسالی، سیل و بالاآمدن سطح آب دریا‌ها را رقم می‌زند. همچنین در فاصله کوتاهی اکوسیستم‌های حساس وابسته به یخ دریا‌ها نیز از بین خواهند رفت. در واقع دانشمندان بر این باورند که افزایش بیش از دو درجه‌ای دمای زمین را باید به عنوان سطحی بازگشت‌ناپذیری پنداشت.
افزایش دو تا سه درجه‌ای دمای زمین
ارزان بودن قیمت ذغال سنگ دلیل اصلی این افزایش تولید گازهای گلخانه‌ای است. به طور مثال در ژاپن به دلیل جایگزین کردن سوخت ذغال سنگ به جای انرژی هسته‌ای پس از وقوع فاجعه فوکوشیما میزان تولید گاز گلخانه‌ای به طرز فزاینده‌ای افزایش داشته است.
علاوه بر ژاپن، بر اساس یافته‌هایی که اخیراً منتشر شده، کشور چین ۱۷ درصد بیشتر از آنچه به سازمان ملل متعهد شده بود ذغال سنگ می‌سوزاند. بسیاری این اقدام دولت چین را خیانت زیست محیطی عنوان کردند.
چین با تولید ۵. ۱۰۹۷۵ میلیون تن گاز دی اکسیدکربن، در مقام اول تولید گازهای گلخانه‌ای قرار دارد. این مقدار ۳۶. ۲۵ درصد کل گازهای گلخانه‌ای جهان را تشکیل می‌دهد.
ایران نیز با تولید ۲۲. ۵۳۳ میلیون تن دی‌اکسید کربن، رتبه هشتم را در تولید این آلاینده در جهان دارد.
اخیراً بسیاری از دانشمندان محیط زیست به سازمان ملل متذکر شدند که در صورتی که تعهدات کشور‌ها به صورت فعلی باقی بماند جهان با فاجعه عظیم‌تری نسبت به آنچه می‌پنداشته است روبرو خواهد شد.
به عقیده بسیاری از تحلیلگران، تصمیمات فعلی کشور‌ها نه تنها از افزایش دو درجه‌ای گرمایش زمین جلوگیری نمی‌کند بلکه منجر به افزایش دمای ۷. ۲ تا سه درجه سانتیگرادی جهان تا پایان قرن حاضر می‌شود.
افزایش قابل ملاحظه‌ای که دیگر قابل کنترل نخواهد بود.
در واقع هم سازمان ملل و هم بسیاری از کشور‌ها در محاسبات خود برای کاهش گازهای گلخانه‌ای خطای فاحشی مرتکب شده‌اند و بیشتر بر اساس حدس و گمان و نه به اصطلاح فاکت علمی اعداد و ارقام را اعلام کرده‌اند.
شاید به همبن دلیل بود که سازمان ملل در پیش‌نویس توافقنامه احتمالی پاریس که در ماه گذشته منتشر کرد، جای اعداد و ارقام احتمالی مورد توافق را خالی و یا به عبارتی مجهول (X یا Y) قرار داده بود.
اکنون به نظر می‌رسد سازمان ملل و کشورهای سراسر جهان باید محاسبات خود را به سرعت اصلاح کنند تا بتوانند در نشست تغییرات آب و هوایی پاریس، دست کم اعداد و ارقام درستی در اختیار داشته باشند. ارقامی که کارگر باشد و بتوان درباره آن به توافقی جامع رسید.
