داستان واقعی پنج سیاره ی خیالی

از زمان های گذشته ستاره شناسان زیادی پیش بینی کرده اند که سیاره هایی ناشناخته در خارجی ترین قسمت های منظومه ی شمسی وجود دارند. این پیش بینی ها که از میل به حل کردن معماهای گیتی سرچشمه می گیرند، بعضی وقت ها درست از آب درآمده اند و بعضی وقت ها غلط. در ادامه خلاصه ای از پنج پیش بینی معروف را می خوانید.

همسایه ی اورانوس

در اوایل قرن نوزدهم میلادی، چندین ستاره شناس مختلف به طور جداگانه مشاهده کردند که سیاره ی اورانوس در حال منحرف شد از مدار حرکتش به دور خورشید است. با این که این انحراف با استفاده از نیروی گرانشی اجرام آسمانی شناخته شده در آن زمان توجیه شدنی بود، ستاره شناس بریتانیایی، جان کاوچ  آدامز (چپ)، در سال ۱۸۴۳ وجود سیاره ی جدیدی را برای توجیه این نابسامانی پیش بینی کرد. سیاره ای که به اورانوس نیرو وارد می کند و باعث انحراف آن می شود. دو سال بعد، اوربیان لو وریر (راست)، مستقل از آدامز، محاسباتی مبنی بر ویژگی های این سیاره ی ناشناخته انجام داد. یافته های لو وریر شباهت بسیار زیادی به پیش بینی های آدامز داشت.

در سال ۱۸۴۶، سیاره ی جدیدی با اختلاف ۱ درجه با مکان پیش بینی لو وریر و ۱۲ درجه با مکان پیش بینی آدامز کشف شد. بعد از جدال و مباحثه ی زیادی، لو وریر موفق شد این سیاره ی جدید را نپتون نامگذاری کند. بعدها مشخص شد که گالیله، نپتون را در سال ۱۶۱۴ رصد کرده بوده است ولی پیش خود فکر کرده که این سیاره، ستاره است.

سیاره ی ایکس

(این سیاره، با سیاره ی نیبیرو تفاوت دارد)

کمی بعد از کشف نپتون، ستاره شناسان متوجه شدند که ممکن است سیاره ی نهمی در فاصله ی دورتری از خورشید وجود داشته باشد. اوایل قرن بیستم میلادی، ستاره شناس آمریکایی، پرسیوال لوول، تلاش برای کشف این سیاره ی ناشناخته را آغاز کرد. او به این سیاره، سیاره ی ایکس می گفت. لوول نظریه ی سیاره ی ایکس را برای توجیه نابسامانی در مدار سیاره های گازی بزرگ به خصوص اورانوس و نپتون، ارائه داد. او تصور می کرد که این سیارات در حال کشیده شدن توسط نیروی گرانشی سیاره ی نهم هستند. جستجو برای کشف سیاره ی ایکس، بیشتر قرن بیستم ذهن ستاره شناسان را به خود مشغول کرده بود.

پلوتو در سال ۱۹۳۰ توسط کلاید تومبا کشف شد و به نظر می رسید که با نظریه ی سیاره ی ایکس لوول مطابقت داشته باشد. پلوتو تا سال ۲۰۰۶ به طور رسمی نهمین سیاره ی منظومه ی شمسی بود تا این که مشخص شد پلوتو در اصل یک سیاره ی کوتوله است. با این حال در سال ۱۹۷۸، ستاره شناسان متوجه شدند که جرم پلوتو برای این که روی سیاره های گازی بزرگ تاثیر بگذارد، بسیار کوچک است. در اوایل دهه ی ۹۰ میلادی، محاسبات سفینه ی فضایی وویجر ۲ ثابت کرد که جرم سیاره ی نپتون کمی اشتباه اندازه گیری شده است و نابسمانی مدار سیاره های بزرگ به دلیل نیروی گرانشی نپتون اتفاق می افتند نه  سیاره ی نهم. به این صورت نظریه ی سیاره ی ایکس به طور کل رد شد.

نابودگر

قبلا در پست “افسانه ی ۲۰۱۲” درباره ی نانسی لیدر و سیاره ی نیبیرو نوشته بودم. نانسی لیدر ادعا می کند که در زمان کودکی اش، موجودات فضایی با او ارتباط برقرار کرده اند. در سال ۱۹۹۵ لیدر ادعا کرد که بر اثر برخورد سیاره ای بزرگ و مخفی به نام نیبیرو با زمین، دنیا به پایان می رسد. بر اساس گفته های لیدر، نیبیرو هر ۳۶۰۰ سال یک بار از نزدیکی زمین عبور می کند. در کتیبه های باستانی سومری، از نیبیرو به عنوان اولین خانه ی انسان ها نام برده شده است. در اساس این کتیبه ها، انسان ها برای اولین بار بر روی سیاره ی نیبیرو به وجود آمدند و در زمان های باستانی در اثر برخورد این سیاره با زمین، به زمین آمده اند. بسیاری از افراد باور دارند که ادعای لیدر همان داستان نابودی دنیا در سال ۲۰۱۲ است. در حال حاضر بیش از دو میلیون وب سایت به این موضوع اختصاص داده شده اند.

گفته های نانسی لیدر هیچ پایه و اساس علمی ندارند. هیچ مدرکی مبنی بر وجود سیاره ای که هر ۳۶۰۰ سال یک بار از کنار زمین می گذرد و باقی زمان را خارج از مدار پلوتو قرار می گیرد، وجود ندارد. در حقیقت همچنین مدار گردشی نمی تواند پایدار بماند.

غول مهربان

در سال ۱۹۹۹، جان منتس و دانیل ویتمیر، دو دانشمند از دانشگاه لوییزیانا-لافایت، ادعا کردند که ممکن است سیاره ای غول پیکر که جرمش چهار برابر جرم مشتری است، در قسمت های خارجی منظومه ی شمسی وجود داشته باشد. منتس و ویتمیر به این سیاره تایکی می گویند. بر اساس گفته های این دو دانشمند وجود همچنین سیاره ای در قسمت خارجی منظومه ی شمسی که ابر اورت نام دارد می تواند مدار غیرمعمول چند ستاره ی دنباله دار که از آنجا سرچشمه می گیرند را توصیف کند. بر اساس نظریه یان اورت ستاره‌شناس هلندی، ابر اورت نام مکانی است که خیلی از ستاره‌های دنباله‌دار از آن سرچشمه می‌گیرند. بعضی ها باور دارند که تایکی همان سیاره ی نبیبیرو است که روزی به زمین برخورد می کند و باعث پایان یافتن دنیا می شود!

با این که وجود سیاره ی تایکی هنوز به طور قطع ثابت یا رد نشده است، بسیاری از ستاره شناسان به آن باور ندارند. خود این که بعضی از ستاره های دنباله دار ابر اورت مدار غیرمعمولی دارند، هنوز به طور قطع ثابت نشده است. ادعا های بزرگ نیاز به مدارک بزرگ دارند که فعلا مدرکی در این باره ارائه نشده است.

برادر دوقلوی نپتون

این ماه، رادنی گومز، ستاره شناسی معتبر از رصدخانه ی ملی ریو دو جنریو در برزیل، پیشنهاد کرد که ممکن است سیاره ای به اندازه ی نپتون در قسمت های خارجی منظومه ی شمسی وجود داشته باشد. بر اساس مدل کامپیوتری او، وجود این سیاره، مدار های عجیب و باریک بعضی از اجرام آسمانی در دیسک متفرق ”The Scattered Disc” و سیاره ی کوتوله ی سدنا را توجیه می کند. دیسک متفرق، مجموعه ای از اجرام آسمانی یخی است که مقداری آن ورتر از نپتون قرار دارد. گومز می گوید وجود همچین سیاره ای ساده ترین راه برای توجیه این مسائل است.

ادعا های بزرگ نیاز به مدارک بزرگ دارند. وجود سیاره ی فرضی گومز به این زودی ها ثابت نمی شود. براساس گفته های دیگر ستاره شناسان مدل کامپیوتری او قابل اعتماد است ولی برای اثبات وجود همچین سیاره ای نیاز به مدارک بیشتری است. اول از همه این که باید باقی دلایلی که این مدار ها را توجیه می کنند رد بشوند و دوم این که ستاره شناسان باید سیاره را با تلسکوپ رصد کنند.

منبع : livescience