ذخیره اطلاعات با استفاده از دی ان ای ماهی آزاد

ماهی های آزاد خوش مزه هستند، برای ماهیگیران ایجاد درآمد می کنند، نقش مهمی در اکوسیستمشان دارند و به نظر می رسد توانایی ذخیره اطلاعات را دارند. محققین دانشگاه تسینگ هوای تایوان و موسسه ی تکنولوژی کارلسروهه آلمان، موفق شدند با استفاده از دی ان ای ماهی آزاد، نوعی حافظه WORM یا حافظه ای که یک بار نوشته می شود ولی بار ها خوانده می شود تولید کنند. این دستگاه با لیزر نوشته می شود و به صورت الکترونیکی خوانده می شود.

در این مورد، دی ان ای از اسپرم ماهی ساکه گرفته شده است. یو چوهه هانگ پروفسور مهنسی الکترونیکی در دانشگاه تسینگ هوا بیان کرد: دی ان ای اسپرم، ارزان و دوستدار طبیعت است. اسپرم ماهی به مقدار زیادی تولید می شود و شامل مقدار زیادی دی ان ای است. ماده کامپوزیت شامل دی ان ای می تواند از طریق محلول به دست بیاید. به ترکیب ماکروسکوپی دو یا چند مادهٔ مجزا که سطح مشترک مشخصی بین آنها وجود داشته باشد، کامپوزیت گفته می‌شود. در مقایسه با تراشه ها و دیسک های سخت که از کریستالین با خلوص بالا ساخته می شوند به صرفه تر است. همچنین منابع آن به مقادیر زیاد در دسترس است و در طبیعت تجزیه می شود.

یکی از دلایلی که دی ان ای بسیار مناسب است این است که دی ان ای با نانوذرات به خوبی ترکیب می شود. یک نانوذره، ذره‌ای است که ابعاد آن در حدود ۱ تا ۱۰۰ نانومتر باشد. با اضافه کردن نانوذرات به ماده ای می توان خواص الکتریکی آن را تغییر داد. همچنین دی ان ای وسیله ی خوبی برای تولید نانوذرات است.

کامپوزیت های پلیمر-نانوذره می توانند دو حالت رسانای الکتریکی و یا نارسانای الکتریکی را داشته باشند. این یعنی این که توانایی ذخیره اطلاعات را دارند. این دو حالت بیانگر صفر و یک در اطلاعات دیجیتالی هستند.

این دستگاه از لایه ی نازکی از دی ان ای-نانوذره که بین دو الکترود قرار دارد تشکیل شده است. در حالت عادی، نانوذرات الکترون ها را گیر می اندازند که باعث نارسانایی آن می شود. اگر به لایه نازک اشعه لیزر بتابانیم، فاصله های بسیار کوچکی بین نانوذرات ایجاد می شود که باعث رسانایی آن می شود. با استفاده از عبور دادن جریان الکتریکی و محاسبه ی رسانایی که بیانگر همان صفر و یک است می توانیم اطلاعات را بخوانیم.

این تکنولوژی فعلا به خاطر این که قابل بازنویسی نیست محدود است. ولی تحقیق های آینده می تواند باعث تغییر این موضوع شود. کسی چه می داند، شاید در آینده ای نه چندان دور در کامپیوتر هایمان از اسپرم ماهی استفاده کردیم!