فرگشت { قسمت دوم }
Homo antecessor به معنی “انسان پیشرو” (pioneering man) نام علمی یکی از نیاکان ماست که در دوران پارینه سنگی (پلئیستوسن) بین ۱.۲ میلیون سال تا ۸۰۰ هزار سال پیش می زیسته است. مکان یافت سنگواره های این نیای بشر شمال اسپانیا بوده است و به همین دلیل به آنها نخستین اروپایی ها می گویند.
تقریبا هشتاد قطعه سنگواره مربوط به ۶ نفر مختلف از این گونه یافت شده. بهترین سنگواره (فسیل) پیدا شده این گونه مربوط به کودک ۱۰ الی ۱۱ ساله که احتمالا مونث بوده می باشد.
این نیای ما قادر به ساخت ابزار سنگی بوده اند به طوریکه در محل زندگیشان بیش از ۱۵۰ ابزار سنگی از جمله انواع چاقوهای سنگی یافت شده. همینطور استخوانهای مربوط به حیوانات پیدا شده که نشان از این دارد که آنها از این ابزار برای شکار استفاده می کرده اند. قدمت ابزار سنگی ۷۸۰ هزار سال است که مربوط به بخش پایانی دوره ی زندگی آنهاست.
روی بعضی از استخوانهای فسیلهای مرد پیشرو آثار فراوان بریدگی در اثر ضربات وسایل سنگی دیده شده که پژوهشگران نتیجه گرفتند که احتمالا این چند نفر به دلایلی مورد “قصابی” قرار گرفته اند.
قد آنها بین ۱۶۰ تا ۱۸۰ سانتیمتر و تخمین وزن مردها حدود ۹۰ کیلوگرم می باشد. اندازه مغز آنها کمتر از انسان مدرن. ۱۰۰۰ تا ۱۱۵۰ سی سی بوده و احتمالا بیشتر آنها راست دست بوده اند.
ساختار گوشهای این نیاکان ما شبیه انسانهای مدرن. ردیف فرکانس شنوایی شبیه هوموساپینس ها که از آن می توان نتیجه گرفت که زبان با علامتهای مخصوص به خود را داشته اند.
پژوهش ها نشان می دهد که “انسان پیشرو” از گوشت حیوانات و حتی احتمالا دیگر انسان ها تغذیه می کرده است.
ظاهر صورت آنان تقریبا شبیه به انسانهای امروزی است؛ استخوان ابرو مشخص و جدا از هم، اندازه آرواره نسبت به هومو ارگاستر و هومو ارکتوس کوچکتر، دندانهای بعد از دندان نیش کوچک، همانند هوموهابیلیس و هومو رودولنفسیس دندانهای پیشین فک هلالی شکل، تیغه کناری استخوان بینی تیز، و دندانهای پیشین و نیش بزرگ داشته اند.
بعضی از انسان شناسها “انسان پیشرو” را آخرین جد مشترک انسان مدرن و نئاندرتالها می دانند.
{این دست از پستها تا ۱۴ قسمت ادامه دارد }
لطفا با ذکر نام سایت و نویسنده پستهای این سایت را به اشتراک بگذارید
Homo habilis
Homo habilis (هومو هابیلیس) به معنی handy man ، skillful person یا “انسان ماهر” نام علمی این نیاکی ما می باشد. علت این نامگذاری آن است که در کنار سنگواره های این گونه ابزار سنگی یافت شده که نشان می دهد او می توانسته از ابزار سنگی ابتدایی استفاده کند. او با وارد کردن ضربات متوالی به دو طرف سنگ به آن شکلی مانند سر نیزه میداده که به وسیله آن میتوانسته شکار کنم یا پوست و گوشت شکار را جدا کند.
هومو هابیلیس در دوران زمین شناسی پلیوسن تا دوران پلیستوسن یعنی بین ۲،۵ تا ۱،۶ میلیون سال پیش در شرق آفریقا زندگی می کرده است. سنگواره ی این گونه بین سالهای ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۴ در کشور تانزانیا واقع در شرق آفریقا کشف شد. دیرینه شناسان فرگشتی باور دارند که هوموهابیلیس احتمالا از نسل استرالوپیتسین ها باشند.
“انسان ماهر” قد کوتاه با بازوانی بلند داشته و کمی نسبت به انسان امروزی نامتناسب و بیشتر شبیه اسکلت میمونها بوده تا انسان ها. در بین گونه های انسان سانان (هومو ها) هابیلیس کمترین شباهت را با انسان امروزی دارد.
اندازه جمجمه کمی کمتر از نصف جمجمه انسان مدرن بوده. استفاده از ابزار نیزه مانند نشان می دهد که آنها از گوشت حیوانات هم تغذیه میکردند.
شکل مغز “انسان ماهر” شبیه مغز انسان بوده است، برآمدگی ناحیه بروکا در مغز هوموهابیلیس ها قابل مشاهده است. این ناحیه از مغز برای حرف زدن ضروریست و قابل مشاهده بودن این ناحیه نشان می دهد که احتمالا هوموهابیلیس ها قادر بودند به صورت خیلی ابتدایی باهم حرف بزنند.
پنجه دست کاملا مشخص و اندازه انگشتان ادعای توانایی ساختن وسایل سنگی توسط این گونه را تایید می کند.
Homo habilis (هومو هابیلیس) به معنی handy man ، skillful person یا “انسان ماهر” نام علمی این نیاکی ما می باشد. علت این نامگذاری آن است که در کنار سنگواره های این گونه ابزار سنگی یافت شده که نشان می دهد او می توانسته از ابزار سنگی ابتدایی استفاده کند. او با وارد کردن ضربات متوالی به دو طرف سنگ به آن شکلی مانند سر نیزه میداده که به وسیله آن میتوانسته شکار کنم یا پوست و گوشت شکار را جدا کند.
هومو هابیلیس در دوران زمین شناسی پلیوسن تا دوران پلیستوسن یعنی بین ۲،۵ تا ۱،۶ میلیون سال پیش در شرق آفریقا زندگی می کرده است. سنگواره ی این گونه بین سالهای ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۴ در کشور تانزانیا واقع در شرق آفریقا کشف شد. دیرینه شناسان فرگشتی باور دارند که هوموهابیلیس احتمالا از نسل استرالوپیتسین ها باشند.
“انسان ماهر” قد کوتاه با بازوانی بلند داشته و کمی نسبت به انسان امروزی نامتناسب و بیشتر شبیه اسکلت میمونها بوده تا انسان ها. در بین گونه های انسان سانان (هومو ها) هابیلیس کمترین شباهت را با انسان امروزی دارد.
اندازه جمجمه کمی کمتر از نصف جمجمه انسان مدرن بوده. استفاده از ابزار نیزه مانند نشان می دهد که آنها از گوشت حیوانات هم تغذیه میکردند.
شکل مغز “انسان ماهر” شبیه مغز انسان بوده است، برآمدگی ناحیه بروکا در مغز هوموهابیلیس ها قابل مشاهده است. این ناحیه از مغز برای حرف زدن ضروریست و قابل مشاهده بودن این ناحیه نشان می دهد که احتمالا هوموهابیلیس ها قادر بودند به صورت خیلی ابتدایی باهم حرف بزنند.
پنجه دست کاملا مشخص و اندازه انگشتان ادعای توانایی ساختن وسایل سنگی توسط این گونه را تایید می کند.
Homo erectus (هومو ارکتوس) به معنی “انسان راست قامت” یا upright man نام علمی یکی از نیاکان ماست. “انسان راست قامت” از حدود ۱،۸ میلیون سال پیش تا حدود ۲۰۰ هزار سال پیش زندگی می کرده. هومو ارکتوس ابتدا در آفریقا بوده و سپس به اروپا و آسیا کوچ کرده و تا آسیای جنوب شرقی هم به پیش رفته بود. این گونه از سرده ی انسان نسبت به پیشینیان خود از ابزار گوناگون و پیچیده تری استفاده می کردند. در مکان زیست آنها هم ابزار الدوان و هم آچولین به ترتیب مربوط به ۲،۶ میلیون و ۱،۲ میلیون تا ۵۰۰ هزار سال پیش دیده شده است.
گروهی از دانشمندان بر این عقیده اند که هومو ارکتوس نخستین هومینیدی (انسان سانانی) است که توانسته آتش را کنترل کند و برای گذر از دریاها از کلک استفاده کند
احتمالا زبانی بسیار اولیه داشته اند و قادر نبوده اند صداهای ترکیبی مثل سخن گفتن انسانهای مدرن را ایجاد کنند. ولی ارتباطی که با هم برقرار می کرده اند بسیار بیشتر و پیشرفته تر از شامپانزه های امروزی بوده است.
گنجایش جمجمه هومو ارکتوس نسبت به انسانهای مدرن کوچک و حجم مغز آنها بین ۸۵۰ تا ۱۱۰۰ سی سی بوده است. این گونه از انسان قد بلندی داشته اند، میانگین قد مردها ۱۸۰ و زنها ۱۵۵ تا ۱۶۰ سانتیمتر بوده. تفاوت جثه بین دو جنس در هومو ارکتوس کمی بارزتر از انسان امروزی بوده ولی نسبت به نیاکان قبلی خودش این تفاوت به طرز چشمگیری کم شده بود. احتمالا علت این تفاوت بین هومو ارکتوسها و اجداد آنها ، همزمانی زیستن هومو ارکتوسها با هومو هابیلیس ها بوده. در نیاکان هومو ارکتوسها جثه نرها تقریبا دو برابر جثه ماده ها بوده. که جثه قوی در نرها نشانگر شرکت در مبارزه و مسابقه برای تصاحب ماده ها بوده است. این تفاوت جثه در هومو ارکتوس ها به بیست تا سی درصد تقلیل پیدا کرده که احتمالا نشانه کمتر شدن مبارزه بین نرها می باشد.
بعضی از کارشناسان بر این عقیده اند که هومو ارکتوس ها نخستین انسان سانانی بودند که آفریقا را ترک کردند.
پاها نسبت به انسان مدرن بلندتر و بازوها کوتاهتر بوده اند. توانایی بالا رفتن از درخت را نداشتند ولی از روی اسکلت آنها می توان نتیجه گرفت توانایی راه رفتن و دویدن در مسافتهای طولانی را داشته اند. کاسه جمجمه در جلو و عقب کمی پهن و صاف است و استخوان جمجمه نسبت به انسان سانان ما قبل خودش محکمتر بوده.
صورت کوتاه و پهن و استخوان بینی رو به جلو و پایین که اولین گونه ایست که بینی شبیه به بینی انسان امروزی داشته. ساختار بینی سبب جلوگیری از ازبین رفتن رطوبت مجاری تنفسی می شده که یک خاصیت مفید مخصوصا برای زیستن در مناطق گرم و خشک می باشد.
در مهره های ناحیه گردن و سینه حفره نخاعی کوچکتر از انسان مدرن بوده که نشانه ترافیک سیگنال عصبی کمتر در هومو ارکتوسها می باشد.
استخوان ران نسبت به انسان امروزی غیر عادی است طوریکه ناحیه گردن فمور بلند و سر فمور و لگن خاصره بزرگ است. این ساختار اسکلتی ترکیبی است بین اسکلت انسان مدرن و استرالوپیتسین ها.
هومو ارکتوس به مدت زیادی نیای (جد) مستقیم هومو ساپینس ها محسوب می شد که امروز بعضی از دانشمندان این فرضیه را قبول ندارند و بر این عقیده اند که بعضی از جمجمه هایی که از دوران پلیوستوسن به دست آمده و در بین هومو ارکتوس ها جای گرفته اند مربوط به دیگر گونه های هومو است و احتمالا انسان امروزی نیاکان (اجداد) مستقیم دیگری هم داشته است
Homo heidelbergensis – 8
Homo heidelbergensis یا “انسان هیدلبرگی” یکی از گونه های انسان سانان است. سنگواره ی (فسیل) این گونه برای نخستین بار در هیدلبرگ آلمان کشف شد. “انسان هیدلبرگی” در دوران زمین شناسی “پلیوستوسن” بین ۸۰۰ هزار تا ۲۵۰ هزار سال پیش در اروپا می زیسته. در آلمان، فرانسه و یونان نمنه ی سنگواره های آن یافت شده است.
این گونه انسان دارای میانگین قد ۱،۸ متر، نسبت به انسان امروزی بسیار عضلانی تر بوده اند. استخوان تیغه ابرو ها بسیار برجسته و بزرگ. حجم جمجمه نسبت به پیشینیان خود بزرگتر و صورت پهنتری داشتند. فاقد استخوان چانه مشخص.
برخی کارشناسان معتقدند او مثل نسل بعد از خود یعنی نئاندرتال ها دارای زبان بدوی و ابتدایی بوده اند. شواهد نشان می دهند آنها اولین انسانهایی بوده اند که مردگان خود را دفن می کردند. اثر هنری از آنها پیدا نشده و تنها وسایل دست سازشان همان ابزار سنگی بوده است.
“انسان هیدلبرگی” شکارچی بوده اند و از روی استخوانهای حیوانات بدست آمده در محل زندگی آنها، پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که انسان هیدلبرگی می توانسته حیوانات درشت جثه با وزن ۷۰۰ کیلوگرم یا بزرگتر را برای تهیه گوشت شکار کنند.
آنها از نخستین گونه های انسانی بوده اند که در مناطق آب و هوایی سرد اقامت داشته و قادر به مهار آتش بوده اند. همچنین “انسان هیدلبرگی” اولین گونه انسان بوده که برای خودش از چوب و سنگ پناهگاه و خانه های بسیار ابتدایی می ساخته است.
گروهی از کارشناسان بر این باورند که هومو هیدلبرگنسیس نیای (جد) مستقیم نئاندرتالها بوده اند
Homo heidelbergensis یا “انسان هیدلبرگی” یکی از گونه های انسان سانان است. سنگواره ی (فسیل) این گونه برای نخستین بار در هیدلبرگ آلمان کشف شد. “انسان هیدلبرگی” در دوران زمین شناسی “پلیوستوسن” بین ۸۰۰ هزار تا ۲۵۰ هزار سال پیش در اروپا می زیسته. در آلمان، فرانسه و یونان نمنه ی سنگواره های آن یافت شده است.
این گونه انسان دارای میانگین قد ۱،۸ متر، نسبت به انسان امروزی بسیار عضلانی تر بوده اند. استخوان تیغه ابرو ها بسیار برجسته و بزرگ. حجم جمجمه نسبت به پیشینیان خود بزرگتر و صورت پهنتری داشتند. فاقد استخوان چانه مشخص.
برخی کارشناسان معتقدند او مثل نسل بعد از خود یعنی نئاندرتال ها دارای زبان بدوی و ابتدایی بوده اند. شواهد نشان می دهند آنها اولین انسانهایی بوده اند که مردگان خود را دفن می کردند. اثر هنری از آنها پیدا نشده و تنها وسایل دست سازشان همان ابزار سنگی بوده است.
“انسان هیدلبرگی” شکارچی بوده اند و از روی استخوانهای حیوانات بدست آمده در محل زندگی آنها، پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که انسان هیدلبرگی می توانسته حیوانات درشت جثه با وزن ۷۰۰ کیلوگرم یا بزرگتر را برای تهیه گوشت شکار کنند.
آنها از نخستین گونه های انسانی بوده اند که در مناطق آب و هوایی سرد اقامت داشته و قادر به مهار آتش بوده اند. همچنین “انسان هیدلبرگی” اولین گونه انسان بوده که برای خودش از چوب و سنگ پناهگاه و خانه های بسیار ابتدایی می ساخته است.
گروهی از کارشناسان بر این باورند که هومو هیدلبرگنسیس نیای (جد) مستقیم نئاندرتالها بوده اند
Homo rudolfensis یا “انسان رودولفی” نام علمی یکی از نیاکان ماست. سنگواره ی انسان رودولفی نخستین بار در سال ۱۹۷۲ در شرق دریاچه تورکانا در کشور کنیا یافت شد و از آنجاییکه نام دیگر دریاچه تورکانا “رودولف” است، این نیای ما انسان رودولفی نام گرفت.
زمان زندگی “انسان رودولفی” اواخر دوره ی زمین شناسی پلیوسن تا اوایل دوره ی پلیستوسن. بین ۲،۴ تا ۱،۶ میلیون سال پیش در شرق آفریقا بوده است.
این نیای ما ظاهری شبیه به هوموهابیلیس ها داشته. یعنی مشخصات مربوط به انسان سانان (هومینین ها) مثل سیستم پیچیده تعرق، مجرای باریک زایش، پاهای بلندتر از بازوان، سفیدی مشخص در چشمها و… در این انسان نخستین دیده نمی شود. در واقع به جز اندازه بزرگ مغز و راه رفتن روی دو پا بقیه خصوصیات او بیشتر شبیه به میمونها بوده.
حجم جمجمه آنها حدود ۷۷۵ سی سی بوده که از حجم جمجمه هوموهابیلیسها بیشتر است، صورتش کشیده تر و دندانهای آسیاب بزرگ و کوچکش بزرگتر از هومو هابیلیس هاست. تیغه استخوان ابرو در رودولفنسیس ها کوچک بوده و نسبت به بقیه گونه های هومو همزمانش برجستگی چندانی نداشته. برعکس دیگر گونه های هومو فاقد ماهیچه های بزرگ و قوی متصل به بالای جمجمه بوده. نسبت به بقیه هومو ها دندانهای عقب کوچکتر و دندانهای جلو بزرگتر داشته. استخوان جمجمه نازکتر و ظریفتر و در ناحیه پس سری کروی تر بوده.
از آنجایی که هومورودولفنسیسها و هومو هابیلیسها همزمان می زیسته اند از روی این تفاوتها دو گونه را از هم تشخیص می دهند.
در آگوست سال ۲۰۱۲ سه سنگواره (فسیل) جدید از هومو رودولفنسیس ها در شمال کنیا پیدا شد. دو استخوان فک با دندان و یک صورت.
هرچند هومو هابیلیس ها و انسان رودولفی همزمان می زیسته اند هنوز نتوانسته اند بفهمند کدام احتمالا جد هومو ارگاستر ها { گونه ی بعدی } که بعدها پدید آمدند بوده اند
