«مشاجره والدین عامل افسردگی و اضطراب نوجوانان است»
بر اساس نتایج پژوهشی جدید، مشاجره میان والدین و دخالت بیش از حد آنها در زندگی فرزندان موجب افزایش چشمگیر خطر ابتلا به افسردگی و نگرانی در میان فرزندان در سنین نوجوانی می شود.
به گزارش خبرگزاری رویترز، پژوهش اخیر از طریق بررسی جامع ۱۸۱ مقاله و گزارش علمی صورت گرفته است.
بر پایه یافته های این پژوهش، کودکان «در سنین ۱۲ تا ۱۸ سالگی» نخستین بار افسردگی یا نگرانی را تجربه می کنند.
محققان می گویند باید به یاد داشت که مؤلفه های دیگری نیز در بروز چنین اختلال هایی نقش دارند. «ماری یَپ»، از نویسندگان پژوهش فوق، معتقد است که تعیین میزان اهمیت رفتار والدین در بروز اختلال های روانی نوجوانان در برابر مؤلفه هایی مانند قُلدُری در مدرسه «غیر ممکن» است.
به گزاشر رویترز این روانشناس در ادامه توضیح داد: «بخش اعظم تحقیق به وضوح نشان می دهد که والدین به دلیل جایگاه و حضورشان در زندگی کودک، نقش بسیار مهمی در وضعیت روانی او ایفا می کنند که این تأثیر می تواند مستقیم باشد یا غیر مستقیم.»
یَپ سرپرستی تیم پژوهشی را در «گروه سلامت روانی جمعیت» در دانشکده جمعیت و سلامت جهانی ملبورن در استرالیا بر عهده داشت.
بنابر اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده آمریکا، بیماری افسردگی بین حدود پنج تا ۱۰ درصد از نوجوانان این کشور شیوع داشته و وجود اختلال هایی از قبیل دلهره در میان حدود ۲۵ درصد نوجوانان آمریکایی گزارش شده است.
اما آنچه که پژوهش جدید نشان داد، وجود پیوندی قوی میان رفتار والدین و نحوه تربیت کودک با بیماری افسردگی است؛ عارضه ای که غمگینی و گوشه گزینی را در نوجوانان تشدید می کند.
روانشاسان می گویند، در مقابل رفتارهایی مانند اطلاع (نامحسوس) از رفت و آمدهای نوجوان و حفظ نظارت والدین در عین «قائل بودن حق رأی مستقل برای فرزندان در تصمیم های خانوادگی» از جمله رفتار مرتبط با کاهش سطح افسردگی در نوجوانان شناخته شده است.
در گزارش تحقیق فوق در نشریه «افکتیو دیسوردرز» [اختلال های خُلقی] آمده است: «والدینی که کم محبت تر بوده، بیشتر مشاجره می کنند، مداخله جو هستند یا در کُل رفتارشان «دافع» است، موجب می شوند که فرزندان شان بیش از دیگر همسالان به اختلال های افسردگی و اضطراب دچار شوند.»
«ماری یَپ» در ادامه توضیحاتش به رویترز گفت: «در پژوهش ما «دافعه والدین» شامل مواردی از این قبیل است: تُندخویی، بی مهری، زخم زبان، خصومت، انتقاد، تنبیه، شرمسار کردن و طرد نوجوان.» یَپ در ادامه افزود که «البته باید ناسازگاری کُلی میان کودک و والد را نیز به این موارد اضافه کرد.»
پروفسور «ران راپی»، مدیر مرکز سلامت احساسی دانشگاه ماکوایری در سیدنی معتقد است که رفتار والدین «تنها یکی از موارد» مؤثر در ایجاد افسردگی و اضطراب در میان نوجوانان است.
این دانشمند روانشانس تصریح کرد: «به ظاهر عوامل زیادی در شکل گیری اضطراب و افسردگی نقش دارند که ما نمی توانیم در آنها تغییری ایجاد کنیم.»
عوامل وراثتی، سابقه بیماری در خانواده، مشکلات جسمی، فقر و قومیت از جمله موارد مؤثر در بروز اختلال های روانی در افراد هستند.
پروفسور راپی در ادامه گفت: «در این میان رفتار والدین چیزی است که امکان تغییر آن وجود دارد. بنابراین اگر عواملی [وابسته به رفتار والدین] را شناسایی کنیم که بر روی اضطراب و افسردگی در فرزندان تأثیر دارند، در آن صورت باید به پدر و مادرها مهارت های رفتاری متفاوتی را آموزش دهیم تا از بروز اختلال های احساسی در فرزندان پیشگیری کنیم.»
به گفته این روانشاس برجسته، پیام اصلی پژوهش جدید آن است که والدین باید تلاش کنند در قبال فرزندان خود نقش «حامیانی مهربان» را ایفا کنند: «پدر و مادرها بایستی به فرزندان خود نزدیک شوند، در صورت لزوم آنها را راهنمایی کنند و حد و مرزها را به طور شفاف برایشان تبیین کنند؛ اما در عین حال، به فرزندان مجال بدهند که از اشتباهتشان بیاموزند و البته نباید بیش از حد فرزندان شان را کنترل کنند».
