چرا آنهمه شور و اشتیاقی که در اواخر دهه شصت برای اکتشافات فضایی در ناسا وجود داشت به یکباره محو شد؟
برنامه ریزی ناسا برای اکتشافات فضایی در دهه ۶۰ به این صورت بود: دهه ۶۰ ماه،دهه ۷۰ مریخ، دهه ۸۰ زحل، دهه ۹۰ ژوپیتر، سال ۲۰۰۰ خارج از منظومه شمسی، اما در دهه ۷۰ همه چیز رها شد.
یکی از بزرگترین سوالاتی که اذهان بسیاری را بخود مشغول داشته این است که چرا آنهمه شور و اشتیاقی که در اواخر دهه شصت برای اکتشافات فضایی در ناسا وجود داشت به یکباره محو شد؟ دلیلی که ناسا و دولت امریکا اعلام نموده اند اینست که هزینه ها بالاست و بودجه نداریم.اما شاید ندانید که برنامه ریزی ها برای آپولو ۲۱،۲۰،۱۹،۱۸ انجام شده بود، اگر مسئله هزینه بود،مگر آنها از ابتدا نمی دانستند که این پروژه ها هزینه دارند.با وجودیکه برخی این دلیل ناسا را منطقی و درست می دانند، بسیاری هم هستند که آنرا صرفا یک بهانه خیلی خوب برای سرپوش گذاشتن بر روی برخی اسرار و ناگفته ها از ماموریت های آپولو می دانند.چرا باید با گذشت بیش از ۴۰ سال،ناسا، حتی یکبار بغکر سفر به ماه نیفتد.کمی عجیب نیست که ناسا کلا پروژه های اعماق فضا را رها کند و تمام تمرکزش را بر مدار پایین زمین low earth orbit بگذارد.چرا با وجود اینهمه نظریه توطئه در نرفتن ناسا به ماه، حداقل برای اثبات نادرستی این نظریات یکبار دیگر حاضر نیست به ماه برود.برخی بطور جدی ادعا می کنند،فضانوردان در طی مدت اقامتشان در ماه چیزهایی دیده بودند و به ناسا گزارش دادند،اما ناسا آنها را نادیده می گرفت تا اینکه در آخرین ماموریت یعنی آپولو ۱۷ هشدار جدی به آنها داده شد که دیگر به ماه برنگردند زیرا آنجا متعلق به کسی دیگر است.اما آنها که بودند؟ و چه هشداری دادند را کسی نمی داند، در تایید این موضوع،رابرت وایتهد مجری کانال رادیویی نگهبان واقعیت، حرف جالبی می زند، او می گوید که اگر شما به چهره های فضانوردان آپولو ۱۱ در کنفرانس خبری شان پس از ماموریت ماه نگاه کنید،چهره هایی غمگین، افسرده و مغموم می بینید، تصور کنید شما برای اولین بار به یک سیاره دیگر رفته اید و با موفقیت از آن برگشته اید، چکار می کنید، چه احساسی دارید و چگونه رفتاری دارید، خب طبیعتا اگر من بجای آنها بودم به زمین و هوا می پریدم، خوشحال بودم، دستان مشت کرده ام را به هوا می بردم، می خندیدم، اما شما هیچ اثری از این رفتارهای پیش بینی شده را نمی بینید آنها در عوض بسیار مغموم، بی تفاوت هستند و در جواب به سوالات بسیار شمرده و بدون هیجان حرف می زنند، هیچ آثاری از خوشحالی در آنها دیده نمی شود، انگار چیزهای ناراحت کننده ای می دانند یا دیده اند.
