گیتارنوازی مرد فلج پس از کاشت تراشه‌ای درون مغز
مردی که از شانه‌هایش به پایین فلج بود اکنون به واسطه تراشه کامپیوتری که سیگنال‌های حرکتی را از مغزش به انگشتانش انتقال می‌دهد قادر به نواختن گیتار است.
به گزارش پایگاه اینترنتی «وایرد» این شخص ۲۴ ساله به‌نام یان بورکهارت حالا می‌تواند دو سال پس از کاشت این تراشه کامپیوتری دست راستش را در شش حالت متفاوت – شامل برداشتن و بلند کردن اشیاء کوچک- حرکت دهد.
گردن بورکهارت شش سال پیش در اثر شیرجه به درون آب شکست و از آن زمان قادر به حرکت نبوده است. دانشمندان دانشگاه اوهایو از مغز وی عکسبرداری کردند و تراشه کامپیوتری را در قسمت حرکتی مغزش قرار دادند.
این برای نخستین بار است فردی که فلج کامل دست و پا بوده، قادر به حرکت ارادی شده است. آنها عقیده دارند این کار روزنه امیدی برای افرادی است که با فلج اعضا زندگی می‌کنند.
پایگاه خبری ان بی سی نیوز نیز به نقل از بورکهارت می‌نویسد «من به چیزی که می‌خواهم انجام دهم فکر می‌کنم و حالا می‌توانم آن را انجام دهم».
این روش بدون نقص نیست. یک دو شاخه برق بالای سر بورکهارت و تعداد زیادی سیم به بازوی او متصل است که مچ و انگشتان او را تحریک می‌کند.
اما دکتر علی رضایی از دانشگاه اوهایو، که بر روی این پروژه کار کرده است، می‌گوید فنآوری بی‌سیم این موانع را از پیش پا برخواهد داشت. او می‌گوید «تلفن همراه شما… با بازوی شما ارتباط برقرار خواهد کرد».
گروه‌های زیادی در حال کار بر روی روش‌هایی هستند تا به افراد ناتوان کمک کنند فقط با استفاده از سیگنال‌های مغز خود حرکت کنند. این کار شامل سه بخش عمده می‌شود: فهمیدن این مطلب که کدام سیگنال‌ها مربوط به قصد حرکت می‌شوند، ترجمه این سیگنال‌ها به چیزی که قابل خواندن به وسیله رایانه باشد، و سپس حرکت دادن عضلات.
افراد زیادی از طریق کاشت تراشه درون مغز توانسته‌اند بازوهای روبوتیک خود را کنترل کنند. محققان از طریق کاشت مغزی موفق شده‌اند به دو میمون یاد دهند چگونه ویلچر را فقط به وسیله مغز خود هدایت کنند.
بورکهارت چهار سال است با پزشکان و مهندسان همکاری می‌کند. چاد بوتون محقق مرکز تحقیقاتی فینشتاین نیویورک می‌گوید سخت‌ترین بخش کار آموزش به کامپیوتر برای تشخیص سیگنال‌های مغزی شخص است.
بورکهارت می‌گوید «اگر من بارها و بارها به باز کردن دستم فکر کنم، دانشمندان می‌توانند آن را به صورت جریان الکتریکی ببینند و بفهمند که من در حال فکر کردن به باز کردن دستم هستم. در ابتدا شوک‌زده شده بودم چون چیزی را که حدود سه سال و نیم حرکت نداده بودم اکنون انتظار حرکت دادنش را دارم».
