لموریا و آتلانتیس

حدود ۲۶۰۰۰ سال پیش نژاد بشر به تکنولوژی بسیار بسیار پیشرفته ای دست پیدا کردند. نوع انسان حقیقت جو و صادق بود و به نوعی عصر طلایی بشر بود. در آن زمان شکل کره زمین بسیار متفاوت بود و همچنین بود شکل انسان های روی زمین.

لموریا و آتلانتیس

سرزمین مادری بشر سرزمین لموریا Lemuria بود و مرکز اصلی آن کشور عظیمی به نام تلوس Telos.

در کنار آن ها آتلانتیس Atlantis قاره ای بزرگ با تمدنی بی نهایت فراتر از آنچه تصور کنید رقیب علمی لموریا بود.

مردم زمین اگرچه بسیار پیشرفته بودند اما هنوز قدرت سفرهای فضایی را نداشتند…تا اینکه یک شب مردم تلوس شاهد فرود آمدن سفینه های عظیم و درخشانی از آسمان بودند.

بزرگنرین تاریخ شناس و دانشمند تلوس زنی بود به نام بانوی خورشید Lady of the SUn. او به فرمان پادشاه لموریا به استقبال مهمانان فضایی رفت. این مردمان سیاره ونوس  Venus ( سیاره زهره ) بودند که برای تبادل علم و دانش و با پیام دوستی به زمین آمده بودند.

مردم زهره با مردم زمین قراردادهای تجاری بستند و عصر جدیدی روی زمین شروع شد. اما دیری نپایید که راهبان و مذهبیان آن دوره تمدن را به انحراف کشیدند. آزمایش های اتمی و  ژنتیکی سبب به هم ریختن کدهای ژنتیک (DNA) شدند و موجودات وحشتناک و خطرناک زمین را اشغال کردند. رحم و دوستی و صداقت از زمین رخت بر بست و انسان ها مطیع امیال و شهوات زشت خود شدند.

زمین به اواخر عصر طلایی خود نزدیک شده بود و دوره ای که قابل مقایسه با زمان فعلی ماست باید به پایان می رسید. گناهای بشر به صورت ویرانی و طوفان و سیل بر زمین نازل شدند تا سیاره را به دوره ای بالاتر صعود دهند.

بانوی خورشید از مردم ونوس درخواست کمک کرد. آن ها تصمیم گرفتند که فقط انسان های پاکی را باقی مانده اند با سفینه های خود نجات داده و به زهره ببرند و مردم نادان و ناآگاه را باقی بگذارند تا هلاک شوند زیرا به اندازه ی کافی پیامبر و بشارت دهنده به آن ها فرستاده شده بود و آن ها راه کثیف خود را عوض نکرده بودند.

سفینه های ونوس زمین را به همراه انسان های پاک ترک کردند در حالیکه مردم زمین با عصبانیت فریاد بر می آوردند که این انصاف نیست.

پیش از رفتن دختر خورشید و دانشمندان ونوس تمام اسرار بشریت و دانش های موجود را روی الواح فلزی ( از جنس تلونیوم Telunium ) که هرگز از بین نمی رود برای بشر آینده باقی گذاشتند که هم اکنون زیر آب هستند و شاید در سال های آتی کشف شوند.

با رفتن سفینه ها تمام دانش و تمدن بشر از جمله قدرت پرواز , نامرئی شدن , تله پاتی , سفرهای فضایی و …. هم از بین رفتند و قاره ی عظیم آتلانتیس و لموریا به همراه ساکنینش به قعر آب ها فرو رفتند.

منبع نوشته ی بالا؟

ترجمه ی بخشی از مقدمه ی کتاب ؛ اسرار خفته در مکان های مخفی ؛ نوشته ی جرج هانت ویلیام سن  می باشد. این کتاب از مشهورترین و پر فروشترین کتاب های تاریخی و علمی غرب است که اسرار بسیاری را افشا کرده است. متاسفانه به زبان فارسی موجود نیست و نسخه ی انگلیسی آن کمیاب می باشد.

Secret Places of The Lion by George Hunt Williamson

اطلاعات جنبی راجع به این مبحث:

لموریا در زیر آب های اقیانوس پاسیفیک در نزدیکی قاره ی آمریکای شمالی کنونی قرار دارد. تمدن لموریا افسانه نیست بلکه توسط باستان شناسان کشف شده و باقی آن به زودی کشف  می شود   .

نام بزرگترین تمدن لموریا مو MU بوده است که در ایالت آریزنا Arizona در آمریکای شمالی واقع شده و سنگ نوشته ها و معابد آن از زیر خاک بیرون آورده شده است.

آتلانتیس سال ها پیش توسط باستان شناسان شناسایی شد و همه ی تحقیقات نشان داد که این قاره در عرض چند ساعت و ناگهانی غرق شده است.برخی از نجات یافته گان با کشتی خو را به سواحل مصر کنونی رساندند و این اخبار از آن ها به حای مانده است. این عکس بخشی از سرزمین های غرق شده را در زیر اقیانوس نشان می دهد. می تواند متعلق به آتلانتیس یا مو باشد.

تمدن آتلانتیس اولین بار به طور جدی توسط مردی معمولی به نام ادگار کایس شناسایی شد. مردم آتلانتیس به گفته ی خودش با او تماس گرفته و مکان قاره را مشخص کرده و اطلاعات جالبی را فاش کردند. پیش از آن افلاطون Plato فیلسوف مشهور یونانی به این قاره اشاره کرده بود.(به کتاب مکان های اسرار آمیز جهان مراجعه شود.)

  جزیره ایستر  Easter Islandبخشی از تمدن مو است که از آب بیرون مانده است.مجسمه های عجیب و غول آسای این جزیره هزاران توریست را مبهوت خود کرده.

اتلانتیس (بهشت گمشده) :

حدود ۳۵۰ سال قبل از میلاد ‹ افلاطون در رساله ای به نام تیمائوس (Timaeus) چنین نوشت :

» ۱۲ هزار سال پیش از این جزیرهای بوده است بزرگ با تمدنی ستایش انگیز موسوم به آتلانتیس که…»

به این ترتیب نام قاره آتلانتیس برای نخستین بار بر قلم افلاطون جاری شد و به زودی بر سر زبان ها افتاد .

این فیلسوف بزرگ یونانی آنگاه در رساله دیگری به نام کور تیاس (Critias) شرح بیشتری از قاره آتلانتیس و تمدن ان نوشت » آتلانتها افزون بر ۲۰ میلیون نفر بودند که در جزیره ای خوش اب وهوا به وسعت ۱۵۴ هزار مایل مربع زندگی می کردند در جنگلهای انبوه اتلانتیس انواع جانوران بزرگ وکوچک می زیستند و شهرهای اباد ان با ساختمانهای عظیم با شکل هرم درخشش نور بود و مرمر …»

طبق گزارش افلاطون

«… بر این سرزمین اطلس حکومت می راند که مردم او را ستون اسمان می دانستند و در مرکز جزیره در بزرگداشت اطلس معبدی با شکوه ساخته بودند که دیوارهای عظیم داشت و درهای آن تزیین یافته بود از سنگ ها و فلزات قیمتی در زیر تابش نور خورشید همچون الماس می درخشید .»

افلاطون ادامه می دهد :

» مقدس ترین حیوان در نزد مردمان اتلانتیس گاو نر بود که مظهر قدرت بی شمار می رفت و به عنوان برترین هدیه به پیشگاه اطلس با مراسمی شکوهمند در برابر معبد بزرگ قربانی می شد تا فوران خون سنگهای مرمر را رنگ امیزی کند .»

به نوشته افلاطون :

در قاره اتلانتیس شهرها به شکلی هندسی و زیبا ساخته شده بودند و کانال های اب که همچون رگها در بدن به هر سو امتداد داشتند مزرعه ها و باغها را سیراب می کردند . اساس فرهنگ و تمدن این مردمان سعادتمند همانا برادری و صفات عالی انسانی بود. اما چون قدرت ایشان روز افزون شد به تدریج شروع به دست درازی به دیگر سرزمینها کردندو روح احساس و کمک در آن ها دیگر از بین رفته بود آن ها اعتقاد و ایمان خود را از دست داده بودند آن ها با سپاهیانی بی شمار  قصد فتح اتن و سرزمین های شرق را داشتند .

اما زئوس طوفانی بر آن ها نازل کرد . مجازاتی که به هیچ وجه قابل تصور نبود . افلاطون در این باره نوشت

«طوفان سبب زمین لرزه و سیل های بزرگی شد که به مدت یک شبانه روز به شدت ادامه داشت وقتی دریا جزیره آتلانتیس را به زیر خود فرو برد و ناپدید گشت »

افلا طون تردید داشت که هرگز نشانه های از این سرزمین گمشده به دست اید . او نوشت

» اقیانوس در ان نقطه به مکانی غیر قابل عبور و جستجو تبدیل شده است».

به این ترتیب و به روایت افلاطون تمدن آتلانتیس در اغاز شکوفایی نابود می شود و سه نیروی سهمگین طبیعت یعنی : آتشفشان و زلزله و طوفان با چنان شدت و خشونتی بر پیکر آتلانتیس می تازد که تصور آن نیز لرزه بر پیکر آدمی می اندازد .این واقعه در سال ۳۵۰۰ قبل از میلاد روی می دهد . جزیره آتلانتیس به لرزه در می آید ; زمین از هر سو شکاف بر می دارد و تکه تکه می شود . از قله های کوه آتش فوران می کند و تکه های مذاب همچون باران مرگ بناها را هدف قرار می دهد . سپس خاکستری داغ همه فضا را تیره و تار می کند و بر سراسر جزیره فرو می بارد تا … سرانجام چنان کند که آتلانتیس در زیر پردهای سنگین مدفون شود وبه افسانه ها بپیوندد .

چون افلاطون در گذشت ; آتلانتیس هم از یاد ها رفت و دیگر کسی سراغ ان جزیره اسرارامیز را نگرفت جز آنکه نامش برای دریای آتلانتیک ( واقع در میان سه قاره افریقا اروپا وامریکا ) باقی ماند . اما جستوجوگران و دوستداران تاریخ و گذشته زمین با مطاله رساله های افلا طون در اندیشه جزیره ای فرو می رفتند که در آن مردمی لایق و هوشمند زندگی می کردند و همواره پرسش این بود که آتلانتیس در چه نقطه ای قرار داشته و علت واقعی نابودی آن چه بوده است ؟ آیا چنین تمدنی واقعیت داشته یا افلاطون از رویا های خود سخن گفته است؟ این تردیدها از آنجا قوت می گرفت که آتلانتیس در زبان مصریان باستان به معنی » جزیره بی نام » است و یونانیان باستان نیز علاقه وافری به سرزمین های اساطیری و داستان های مربوط به اسطوره ها والهه ها داشته اند . بنابراین رساله افلاطون می بایستی درباره یک آرمان شهر در جزیره ا ی  موهوم میان دریای اساطیری باشد .

یک فرض دیگر این بود که افلاطون از تمدنی سخن به میان اورده که نشانه ها و چگونگی آن