دانستن
نیل کریمر
بهترین چیز این است که مانند سقراط بگوییم نمیدانم. گفتن «نمیدانم» قدرت رهایی بخشی عظیمی دارد. خِرَد از نمیدانم گفتن آغاز میشود. ابتدا اعتراف میکنی که نمیدانی, بعد نظر دیگری را میشنوی. سپس درباره نظر او فکر میکنی. آیا درست میگوید؟ نمیدانم. و بعد کم کم این نمیدانم تبدیل به چیزی دیگر میشود, و آنچه در نهایت درباره موضوعی درک میکنیم به ندرت با روایت رسمی منطبق است. نباید ایده ای را تنها به این دلیل که برایمان مطبوع یا جالب است بپذیریم.
این دنیا چنان به هم ریخته و عجیب است که وقتی روز بدی میگذرانیم میخواهیم دنیا را ترک کنیم. وقتی روز خوبی میگذرانیم دنیا تبدیل به معمایی میشود که شادمانه با آن گلاویز میشویم تا طعمش را بچشیم. بخش بزرگی از درک کردن و فهمیدن ما با تمایل به فرار از واقعیت تحریف میشود. برای مثال وقتی گفته میشود آخر این ماه یک کشتی فضایی به دیدارمان خواهد آمد تا حقیقت جویان معنوی و پاکدل زمین را با خود به مدینه فاضله ببرد, بسیاری افراد این وعده را باور میکنند. چنین وعده ای انگیزه پنهانی افراد برای فرار از واقعیت را شعله ور می کند. از طرف دیگر, هستند کسانی که همیشه خود را در جایگاه قربانی میبینند, یا از سقوط وحشت فراوان دارند. شنیدن سخنان آن دسته از پژوهشگران حوزه توطئه که همیشه در محدوده اندوه و وحشت سخن فرسایی میکنند, اضطراب درونی این افراد را بیدار میکند. درست مثل یک معتاد به مخدر شیشه که دندانهایش را از دست داده و نحیف شده, و میداند که باید اعتیاد خود را کنار بگذارد اما نمیتواند, شکستن این چرخه تماس با افکار اضطراب آور برایشان غیرممکن است.
فهمیدن از «نمیدانم» آغاز میشود. فهمیدن مانند یک چاقوی تیز لیزری است که آنچه به جا و درست به نظر نمی آید را میبرد تا تنها حقیقت, هرچند که باورش سخت باشد, بر جا بماند. اما برای درک حقیقت باید ابتدا بیاموزیم چگونه بدون بریدن انگشتان یا مچ خود از این چاقو استفاده کنیم.
