حیات فضایی
این عقیده معروف که حیات فقط در اوضاعی مانند اوضاع طبیعی زمین بوجود می‌آید حقیقت ندارد. این کاملا یک اشتباه است که زندگی نمی‌تواند بدون آب و اکسیژن به وجود بیاید.
حتی بر روی زمین نوعی موجودات زنده وجود دارند که به اکسیژن احتیاج ندارند. یک نوع باکتری به نام «انیورابیک» می‌باشند که مقدار کمی اکسیژن برای آنها مانند سم می‌باشد. پس چرا نمونه عالیتری از موجودات زنده وجود نداشته باشد که از اکسیژن بی‌نیاز باشد؟
آزمایشی که توسط دانشمند معروف دکتر سیگل در این مورد به عمل آمد به نظر چندش‌آور می‌باشد.
او مصنوعا اتمسفر کره مشتری را در آزمایشگاه خود به وجود آورد و در این اتمسفر باکتری و خزه پرورش داد که دارای هیچ یک از موادی که ما لازمه حیات به شمار می‌آوریم، نمی‌باشد.
آمونیاک، متان و هیدروژن آنها را از بین نبرد. آزمایش «هینتن» و «بلام» آنتومولوژیست های دانشگاه بریستول هم این چنین نتیجه شگفت‌انگیزی داشتند. دو دانشمند یک حشره را به مدت چندین ساعت در درجه حرارت ۱۰۰ درجه خشک نمودند و سپس فورا خوکچه هندی خود را داخل هیلیوم مایع کردند، آنطور که معروف است به سردی فضای خلا می‌باشد.
بعد از آنکه آنها را تحت تشعشع قوی قرار دادند دوباره در محیط عادی خود رها نمودند. حشرات به زندگی بیولوژیکی خود ادامه دادند و پس از مدتی نوزادهای کامل و سالم به بار آوردند.
همچنین ما از باکتری‌هایی اطلاع داریم که در کوههای آتشفشان زندگی می‌کنند و برخی سنگ میخورند و برخی دیگر آهن می‌سازند. انبوه علامت‌های سوال بیشتر می‌گردد.
ما سمبل آفرینش هستیم؟ ۴۰۰ هزار سال طول کشیده تا ما به این مقام و موقعیت برسیم. چه کسی می‌تواند دلایل محکمی بیاورد که نشان بدهد که چرا یک کره دیگر نمی‌تواند اوضاع موافقی برای زیست موجود متفکر مشابه‌دار باشد؟ آیا ما حق داریم که این فرضیه را رد کنیم؟ تاکنون که چنین کرده‌ایم.
ارابه خدایان
اریک فون دنیکن
