دسته: فیزیک ، هوا فضا و نجوم

 زمانی که یک سیاره در مدار کاملاً دایره‌ای حول ستاره میزبان خود بگردد، فاصله‌ی آن از ستاره همیشه ثابت باقی می‌ماند. با این حال اکثر سیارات دارای مدارات بیضوی حول ستاره‌ی میزبان خود هستند و در زمان‌هایی که به ستاره میزبان نزدیک‌تر هستند، گرمای بیشتری از آن دریافت می‌کنند.

روز به روز به نقطه‌ای که سفرهای فضایی مرسوم شود، نزدیک‌تر می‌شویم و به نظر می‌رسد در آینده‌ی نزدیک سفرهای تفریحی به دیگر سیاره‌ها را داشته باشیم.

زمین و ماه در منظومه‌ی شمسی یک جفت منحصربه‌فرد هستند. زمین تنها سیاره‌ای است که فقط یک قمر دارد و این یک قمر نیز اثر زیادی بر روی زمین دارد. در حقیقت بر اساس تحقیقات متعدد، بدون ماه زندگی بر روی زمین غیرممکن بوده است.

 شاید وقتی که به آسمان نگاه می‌کنید، این پرسش برایتان ایجاد شده باشد که آیا زمین می‌توانست به‌جز ماه قمرهای دیگری هم داشته باشد یا کشش گرانشی دیگر قمرهای آن‌را از مسیر خود خارج می‌کرد؟

تاکنون علم فیزیک نتوانسته ابعاد بالاتر جهان را شناسایی کند و تنها از طریق نشانه‌ها احتمال می‌دهد که چنین ابعادی وجود داشته‌باشد. دید بشر نسبت به ابعاد بالاتر مانند دید مورچه نسبت به جهان ما است و تنها براساس نشانه‌ها می‌تواند وجود ابعاد بالاتر را اثبات کرد.

فیزیکدانان با برخورد دادن پالس‌های لیزر فیبوناچی به اتم‌های درون یک کامپیوتر کوانتومی، توانسته‌اند فاز جدید و عجیبی از ماده را ببینند. رفتار این فاز جدید به نحوی است که تصور می‌شود دو بعد زمانی متفاوت برای آن وجود دارد.

محققین این نگرانی را اخیراً مطرح کرده‌اند که فضانوردان به اندازه‌ی استخوانی که طی ده‌ها سال بر روی زمین کاسته می‌شود را طی یک ماموریت فضایی از دست می‌دهند که تا یک سال پس از برگشتن

حلقه‌های اطراف سیاره برای سیارات بزرگ کاملاً مرسوم هستند. در منظومه‌ی شمسی این موضوع تا حدودی رعایت شده است. با این حال،