لوسمی منشا گروهی از سرطان ها
سرطان
لوسمی که از دو جمیعت سلولی طبیعی درون مغز استخوان، یعنی گرانولوسیت ها و لنفوسیت ها تشکیل می شود. وظیفه ی اصلی گرانولوسیت ها، از بین بردن عوامل بیماری زای موجود در محیط و وظیفه ی لنفوسیت ها، کنترل مکانیسم های موثر در واکنش های سیستم ایمنی بدن و همچنین مقاومت در برابر بعضی انواع عفونت هاست.
افزودن دو واژه ی حاد و مزمن به سلول های لوسمیک، چگونگی درگیری جمعیت سلولی نارس را مشخص می کند:
حاد: در لوسمی حاد، درصد قابل توجهی سلول های نارس در خون وجود دارد که در صورت انجام ندادن شیمی درمانی، به سرعت پیش رونده است. لوسمی حاد در اغلب اوقات وضعیتی اضطراری محسوب می شود و بیمار باید در عرض چند ساعت پس از تشخیص بیماری، بستری و درمان آغاز شود.
مزمن: در لوسمی مزمن، درصد سلول های نارس بسیار کمتر و نسبت سلول های بالغ خون بسیار بیشتر است. بیماری پیشرفت کندتری دارد و ممکن است تا سالها هیچ علامتی نداشته باشد.
تفاوت بین لوسمی حاد و مزمن، عمدتا با توجه به درصد سلول های نارس در برابر سلول های بالغ خون مشخص می شود و به تعداد واقعی سلول های غیر طبیعی موجود در خون یا مغز استخوان بستگی دارد.
لوسمی علاوه بر انواع حاد و مزمن می تواند لنفوئیدی یا میلوئیدی هم باشد:
لوسمی لنفوئیدی، گلبول های سفید خون را که لنفوسیت نام دارد تحت تاثیر قرار می دهد.
لوسمی میلوئیدی، گلبول های سفید خون را با نام میلوسیت، تحت تاثیر قرار می دهد.
چهار گروه اصلی لوسمی عبارتند از: لوسمی حاد لنفوئیدی (ALL)، لوسمی مزمن لنفوئیدی (CLL)، لوسمی حاد میلوئیدی (AML) و لوسمی مزمن میلوئیدی (CML).
کاهش تراکم سلول های طبیعی مغز استخوان در بسیاری از مبتلایان به لوسمی، سبب کم خونی (به دلیل کاهش تعداد گلبول های قرمز خون)، عفونت (به دلیل کاهش تعداد گرانولوسیت ها) و خونریزی (به دلیل کاهش تعداد پلاکت های خون) می شود. شت لوسمی تا اندازه ی زیادی به اثرات بیماری بر توانایی مغز استخوان در ساختن سلول های طبیعی، بستگی دارد.
در گذشته، بیماران مبتلا به لوسمی نیز با روش یکسانی مانند دیگر مبتلایان به سرطان، شیمی درمانی می شدند بدون هیچ تفاوتی در نوع داروها و فقط با تغییراتی در شدت درمان. اما کشف نوعی اختلال مولکولی خاص در بیشتر بیماران مبتلا به CML و عوامل درمانی هفدمند مثل ایمانینیب، پیش آگهی این سرطان را به شکل قابل توجهی بهبود بخشیده است. امروزه بیشتر بیماران بیش از هشت تا ده سال پس از تشخیص اولیه به زندگی ادامه می دهند.
علاوه بر این، بیشتر کودکان مبتلا به ALL که شایع ترین نوع لوسمی در این گروه سنی است کاملا درمان می شوند. البته در مورد بزرگسالان مبتلا به AML یا ALL، نمی توان همین مژده را داد اما ناممکن هم نیست.
