تیمی از محققین آمریکایی و استرالیایی بقایای سیارک‌های باستانی برخورد کرده با زمین را آنالیز و اثر برخورد سهمگین آن‌ها با زمین را مدل‌سازی کرده‌اند و به این طریق، نشان داده‌اند که این برخوردها بیش از تعدادی بوده که تا کنون تصور می‌شد و احتمالاً این برخوردها بر روی سطح اکسیژن موجود در اتمسفر زمین، بین ۲.۵ تا ۴ میلیارد سال پیش تاثیر داشته‌اند. نتایج این یافته‌ها در مجله‌ی Nature Geoscience منتشر شده است.

زمانی که سیارک‌ها و شهاب‌سنگ‌های بزرگ با زمین برخورد کرده‌اند، انرژی آزاد شده توسط آن‌ها باعث ذوب شدن و تبخیر شدن مواد سنگی موجود در پوسته‌ی زمین شده است. ذرات ریز سنگ‌های مذاب میعان کرده و جامد شده‌اند و سپس به زمین برگشته‌اند. برگشت این ذرات باعث ایجاد سطح شبیه به شن‌ریزه بر روی زمین شده است. این ذرات لایه‌های گسسته‌ای بر روی پوسته‌ی زمین ایجاد کرده‌اند که عمر آن‌ها بین ۲.۴ تا ۳.۵ میلیارد سال می‌رسد. این لایه‌های سنگی نشان دهنده‌ی برخورد سیارک‌ها به زمین در آن دوران هستند.

تعداد لایه‌هایی که در سال‌های اخیر شناسایی شده‌اند، نشان می‌دهند که تعداد برخوردهایی که توسط سیارک‌ها با زمین انجام شده، بیش از چیزی است که تا کنون تصور می‌شد. تخمین دانشمندان این است که بمباران زمین توسط سیارک‌ها بیش از ۱۰ برابر تصورات قبلی بوده است.

نکته‌ی مهمی که در مطالعه‌ی اخیر کشف شده، این است که جرم‌های وارد شده به زمین از طریق سیارک‌های برخوردی به‌عنوان مکنده‌ی اکسیژن عمل کرده‌اند و به این ترتیب این برخوردها باعث به تاخیر افتادن تجمع اکسیژن در اتمسفر زمین شده است.

فراوانی اکسیژن در اتمسفر زمین با در نظر گرفتن تولید و حذف این عنصر از اتمسفر به‌دست آمده است. یافته‌های جدید نشان می‌دهند که در دوره‌ای از شروع تکامل زمین، مصرف اکسیژن به خاطر برخورد سیارک‌ها زیاد شده است و به همین دلیل تکامل بر روی زمین با تاخیر مواجه شده است. دانشمندان تخمین زده‌اند که این تاثیر را عموماً سیارک‌هایی داشته‌اند که قطر بیش از ۱۰ کیلومتر داشته‌اند.

حدود ۲.۴ میلیارد سال پیش و زمانی که بمباران زمین توسط سیارک‌ها کاهش یافته است، اکسیژن موجود در اتمسفر رو به افزایش گذاشته است. در واقع در این زمان علاوه بر اینکه تعداد برخوردها کاهش یافته است، همان برخوردهای کم نیز توسط سیارک‌های کوچک‌تر انجام شده است و به این ترتیب، فرصت تجمع اکسیژن بر روی زمین فراهم شده است و زمین وارد مرحله‌ی مهمی از تکامل خود شده است و شرایط برای زندگی گونه‌های حیوانی ایجاد شده است.