ازدواج از بعد انرژیکی

ازدواج از بُعد انرژیکی

فرض کنید دو محلول شیمیایی را در دست دارید و می خواهید آن را ترکیب کنید،  اما هیچ یک را به درستی نمی شناسید و نمی دانید ترکیب این دو ماده چه خواهد شد.

ممکن است ماده ای  که حاصل شود ماده ای آتش زا باشد که شما و آزمایشگاهتان را به هوا ببرد،  شاید هم ترکیبی شفا بخش به وجود آید که مانند آب حیات به شما زندگی جاوید ببخشد!  به هر حال وقتی نمی دانید محصول نهایی چیست،  عقل حکم می کند که احتیاط بیشتری به خرج بدهید.

ازدواج هم نوعی پیوند است،  نوعی تلفیق شدن و ترکیب شدن است.  یعنی در فرایند ازدواج،  خواهی نخواهی یک ترکیب رخ می دهد.  بنظرم راز بزرگ ازدواج هم،  در همین است.  اینکه بعد ازدواج،  دیگر تو «خودت»  نیستی،  همسرت هم دیگر «خودش»  نیست،  بلکه «ازدواج»  هست!

یعنی ترکیبی جدید به وجود آمده که خواص،  اثرات و ماهیت متفاوتی نسبت به اجزای تشکیل دهنده اش دارد.

بزرگترین اشتباه ما در درک مفهوم «ازدواج»  از همین جا ناشی می شود که متوجه ترکیب بودن آن نیستیم و گمان می کنیم ازدواج یک محلول قابل تجزیه است که اگر روزی به هر دلیلی خاتمه یافت می توان مواد اولیه آن را به همان شکل اولیه از هم جدا کرد،  اما اگر کمی از دیدگاه مادی فراتر برویم و مثلاً انسان را موجودی انرژیک تصور کنیم،  راحتر می توانیم بفهمیم که ازدواج نوعی تداخل و ترکیب انرژی هاست.

تداخلی که بسته به نوع انرژی ها می تواند ترکیبی سازنده یا مخرب به وجود بیاورد،  انرژی ها می توانند تبدیل به انرژی ای قوی تر و با کمیت بیشتر شوند که سرعت بیشتری نسبت به هریک از انرژی های سازنده خود داشته باشند یا می توانند بالعکس،  کندتر و ضعیف تر شوند.  این تداخل و ترکیب انرژی،  اثری بر هر دو طرف باقی می گذارد که حتی در صورت طلاق و جدا شدن هم زایل نشدنی است.