اگر منظومهی شمسی دو ستاره داشت، چه اتفاقی میافتاد
بهجای اینکه فقط گمان کنیم، منظومهیشمسیمان چه شکلی میشد، سعی کنیم حالتی را متصور شویم که مشتری ستارهی دوم منظومه بود. اگر تاکنون در مورد آن نشنیدهاید، باید بگوییم که برنامهای تحت عنوان «جهانِ جعبهی شنی» وجود دارد که میتوانید آنرا بر روی کامپیوترتان دانلود کنید.
این برنامه شما را قادر میسازد تا منظومهیشمسی خاص خودتان را خلق کنید و ببینید که اگر سیارات، قمرها و غیره را اضافه یا حذف کنید، چه تغییری ایجاد میشود. میتوانید به وبسایت مورد نظر بروید و این برنامه را به قیمت ۱۰ دلار آمریکا خریداری کنید. من شخصاً تصور میکنم که این برنامه ارزشش را دارد؛ کار با این برنامه خیلی سرگرمکننده است. تبدیل مشتری به ستارهی دوم منظومه، به متغیرهای مختلف بیشماری بستگی دارد؛ چقدر پُرجرم است، چقدر داغ است و … میتوانید هر عملی که میخواهید را وارد کنید.
برای اولین آزمایش، جرم و تراکم مشتری را با خورشید تعویض کردم. تماشای این ویرانی خیلی جالب است. قمرهای سیاراتی که به مشتری یا همان خورشید جدید نزدیکتر بودند، مثل زحل، اورانوس و نپتون، در هر جهتی پرتاب شدند و با چیزهایی برخورد کردند. کمربند سیارک نیز خراب شد، سیارکها در هر طرف پرتاب شدند و منظومهی شمسی را بهطور بیرحمانهای با برخوردهای سنگین تکان دادند.
در هر بار شبیهسازی، زمین بهگونهای تخریب شد. زمین یا با سیارات دیگر برخورد کرد یا با یکی از دو ستارهی منظومهی شمسی. اگر زمین به چیزی برخورد نمیکرد، به سمت خورشید فعلی پرتاب میشد و با بیشترین نزدیکی به خورشید، نابود میشد؛ یعنی سیارهی ما به آتش کشیده میشد. در شبیهسازیهای دیگر، سیارهی زمین از منظومهیشمسی بیرون انداخته شده و در تاریکی خلاء کیهانی منجمد میشد.
در بیشتر شبیهسازیها، عطارد و ناهید نسبتاً بدون تغییر باقی ماندند. علت این است که تاثیر خورشید خیلی بیشتر از مشتری، ستارهی جدید، است؛ زیرا سیارات به خورشید خیلی نزدیکتر هستند؛ هرچند، همانطور که قبلاً اشاره شد، سیارات در منظومهیشمسی نتوانستند از ویرانی فرار کنند. آنها یا با چیزی برخورد کردند، با از منظومهیشمسی بیرون انداخته شدند.
بهطورکلی، وقتی نوبت به حیات بر روی سیارهی زمین و منظومهیشمسی میرسد، ویرانی و نابودی غیرقابل تشخیص میشود. حتی اگر مشتری در آغاز تشکیل منظومهیشمسی به ستارهای تکامل پیدا میکرد، نتیجهای نسبتاً مشابه بهدست میآمد. مواد زیادی وارد مشتری، بهعنوان ستارهای فرضی میشد و مواد کمتری را برای سیارات، قمرها و سیارکها باقی میگذاشت.
