ایگوهایی که حس میکنیم آنها را نداریم

‍

ایگوهایی که حس می کنیم اصلا آنها را نداریم!

قسمتی از تاریکی های وجود ما، قابل دیدن نیست و انسان های عادی نمی توانند به آن دسترسی داشته باشند و بفهمند که در آنجا، چه چیزی را دارند و چه چیزی را ندارند.

معمولا اساتید در انتهای مسیر درونی، با قسمت تاریک ماه وجودشان کار می کنند و آنجا را پاک می کنند. ایگوهای این بخش، بسیار بزرگ هستند و اتم های سنگینی به شمار می روند. به همین خاطر، انسان های عادی، توان مقابله با آنها را ندارند.

(در برخی اوقات دیده می شود که انسان های بسیار عادی و معمولی، که زندگی آرامی داشتند، در یک لحظه، بدون هیچ دلیلی، مرتکب شدیدترین جرم ها و جنایت ها می شوند که به خاطر بالا آمدن همین ایگوهای بزرگ نیمه تاریک ماه وجودشان است.) بنابراین وقتی استادی بسیاری از ایگوهای ریز و معمولی خودش را از بین می برد و از لحاظ معنوی، ورزیده و پخته می شود، در نهایت با ایگوهایی بزرگی مواجه می گردد که در قسمت تاریک ماه وجودش قرار دارد.

در برخی اوقات، ما ایگویی را در خودمان مشاهده می کنیم و با کار درونی و کمک مادر الهی، در نهایت آن را از بین می بریم، ولی در موارد دیگری، ما ایگویی را در دیگران مشاهده می کنیم که در وجودمان (حداقل در این زندگی) به هیچ عنوان، آن را انجام نداده ایم و هیچ اثری از آن، در اعمال و رفتار و احساسات و افکار ما وجود ندارد.

به عنوان مثال، دزدی، قمار یا شراب را نام می بریم. مثلا، فردی وجود دارد که به هیچ عنوان احساس یا تمایلی به قمار، شراب یا دزدی ندارد و تاکنون نیز در این زندگی، آن را انجام نداده و حتی فکر انجام آن، به ذهنش خطور نکرده است. در اینجا، چیزی که مهم است و باید روی آن کار کنیم، ایگویی است که آن را در وجودمان به هیچ عنوان مشاهده نمی کنیم. چرا؟ چون این ایگو، به قدری بزرگ و سنگین است که فعلا دسترسی به آن نداریم.(ممکن است در یک زندگی، کلا قمار باز بوده ایم، یا کلا دزد و سارق بوده ایم، یا کلا الکلی و مست بوده ایم، یعنی این ایگو را در طول یک زندگی، به قدری تغذیه و بزرگ کرده ایم که در تحتانی ترین بخش روان ما، جای گرفته است.) به همین خاطر، در برخی اوقات، در بعضی از زندگی ها، ما تاوان کارمایی را می پردازیم که انگار در این زندگی، آن را به هیچ وجه انجام نداده ایم، ولی تاثیرات آن را در زندگی کنونی مان، به خوبی لمس می کنیم.

اگر احساس می کنید ایگویی را به هیچ عنوان ندارید، به خودتان نبالید و غرّه نشوید، چرا که این ایگو در وجودتان و دراعماق روان تان، آن قدر بزرگ و سنگین است که اصلا بالا نمی آید و جزو ایگوهایی است که در اعماق روان شما -نیمه تاریک ماه وجودتان- قرار دارد.

خودتان را مشاهده کنید و ببینید چه چیز بدی در تضاد کامل با اخلاق و شخصیت تان است؟ روی آنها مراقبه کنید و اگر چیزی را توانستید پیدا کنید، حتما روی آنها کار کنید.

“هم باید ایگو را بکشیم و هم بیدار شویم.”

یکی از بهترین تمرینات برای بیداری کانشسنس(آگاهی) بیدار شدن در نیمه شب و انجام تمرینات معنوی است.تمرینات شبانه نقش بسزایی در بیداری کانشسنس دارند،چرا که شخصیت مان در آن هنگام، منفعل است (چون کسی ما را نمی بیند و نمی توانیم برای کسی پز بدهیم) و همین امر، کمک بسیاری در بیداری کانشسنس می تواند داشته باشد،چون بیشتر کارهای ما در طول روز،خرج شخصیت و نشان دادن آن به دیگران می شود،در حالیکه این عامل در شب، کنار می رود.مسیر،در بیداری بهتر دیده می شود و ما هرچقدر بیدارتر باشیم تسلط بیشتری بر مسیر و تست های آن خواهیم داشت و احتمال موفقیت مان، بیشتر و بیشتر خواهد شد.(البته ذکر این نکته لازم است که نیت را نیز باید در نظر گرفت، چون امروزه خیلی از انسانها و یا کسانی که شیفت شبانه کار می کنند، شب ها بیدارند، ولی کانشسنس بیداری ندارند.)قصد و نیت ما در بیدار شدن در نصف شب برای تمرینات معنوی،خداوند است و بیدار کردن کانشسنس برای نزدیک شدن به اوست.در همه کارهای ما،خداوند باید حضور داشته باشد و یاد خدا،جزو عوامل بیداری کانشسنس محسوب می شود.

 

در مسیر درونی، چیزی به نام خلا نورانی وجود دارد. تجربه خلا نورانی می تواند چند ثانیه طول بکشد و یا بیشتر، ولی در طی آن، فرد اتحاد کاملی با آنچه در کائنات وجود دارد، برقرار می کند و در آن لحظه، قسمتی از هر چیزی است و در هر چیزی می تواند نفوذ یا حضور داشته باشد. برخی از انسان های معنوی یا اساتید عرفانی، به خاطر تجربه خلا نورانی، احساس بزرگی و انسان کامل بودن می کنند و حتی برخی از آنها، مکتب یا دین جدیدی بوجود می آورند و تا آخر عمرشان، از همان تجربه سخن می گویند و شعفی را که تجربه کرده اند، با دیگران به اشتراک می گذارند، ولی چون هنوز ایگو و کارما دارند، به بدن فیزیکی شان باز می گردند. به عبارت دیگر، کارما و ایگوی شخص، او را دوباره به بدن فیزیکی اش بر می گرداند.