سیاهچاله های دوست داشتنی

کسی که زیاد می خواند ولی خیلی کم از مغزش استفاده می کند سرانجام به عادت تنبلانه ی اندیشیدن روی می آورد.
آلبرت انیشتین

در مرکز سیاهچاله هیچ تونلی وجود ندارد: برخلاف باور همگان، هیچ تونلی در وسط سیاهچاله ها نیست ، همه ی آنچه که در میان سیاهچاله ها وجود دارد یک مقدار عظیم از ماده است که بگونه ای نامحدود فشرده شده است.

سیاهچاله ها انواع گوناگونی دارند: ستاره شناسان می گویند که سیاهچاله ها انواع گوناگونی دارند. سیاهچاله های چرخان، و سیاهچاله های الکتریکی چرخان. نوع سیاهچاله به مقدار انرژی بستگی دارد که پیش از خمیدن فضا می بلعد.
هیچ چیزی نمی تواند از کشش یک سیاهچاله بگریزد: روشن است که باید چنین اخطاری داده شود زیرا سریع تر از سرعت نور حرکت می کند.
این آلبرت انیشتین نبود که سیاهچاله ها را کشف کرد: آلبرت انیشتین فقط نظریه ی سیاهچاله ها را در سال ۱۹۱۶ دریافت کرد. مدتها پیش از آن تاریخ، در ۱۷۸۳، دانشمندی بنام جان میچل(John Michell)، در پاسخ به این پرسش که آیا نیروی گرانشی زمین می تواند آن قدر قوی باشد که حتی ذرات نور نیز نتوانند از آن بگریزند،- بر روی این نظریه کار کرده بود .
سیاهچاله ها می توانند واقعا» بزرگ باشند : سیاهچاله ها وقتی که با سایر سیاهچاله ها برخورد می کنند بزرگتر و بزرگتر می شوند و با هر برخورد ، اندازه شان بزرگتر می شود.
سیاهچاله ها لزوما» ویرانگر نیستند: البته در بیشتر موارد آنها احتمالا» ویرانگر هستند ولی نظریه ها، مطالعات و پیشنهادهای بی شماری مطرح شده است که سیاهچاله ها را می توان برای موارد چون تامین نیرو یا سفر فضایی مهار کرد.
قوانین فیزیک درمرکز یک سیاهچاله در هم می ریزد: بنا به نظریه ها، ماده ی درون یک سیاهچاله در چگالی بی نهایت فشرده می شود و فضا وزمان دیگر وجود نخواهند داشت. زمانی که چنین چیزی روی دهد، قوانین فیزیک فرو می ریزند زیرا نمی تواند انسان واقعا» چیزی را با حجم صفر و چگالی بینهایت درک کند.
سیاهچاله ها همیشه سیاه نیستند: گر چه آنها را بنام سیاهچاله می نامند برخی از آنها تشعشعات الکترومغناطیسی منتشر می کنند.

با نزدیک شدن به یک سیاهچاله شما به شیوه ای ناگوار کشته می شوید: گرچه بنظر می رسد که یک سیاهچاله با زندگی ناسازگار است بسیاری تصور می کنند که آنها فقط فشرده می شوند که لزوما» درست نیست. به احتمال بیشتر انسان تا حد مرگ تحت تاثیر ینروی کششی قرار می گیرد زیرا هر بخشی از بدن شما که به افق رویداد برسد ابتدا گرانش بسیار زیادی را تجربه می کند.
هر چیزی که نزدیک سیاهچاله شود رفتاری غریب خواهد داشت. سیاهچاله ها ظرفیت خمیده کردن خود فضا را دارند و وقتی به چرخیدن خود ادامه می دهند این خمیدگی خود خمیده می شود. این یک رگرسیون(پسرفت) خمیدگی تا بینهایت است.
اسپین سیاهچاله ها:هنگامی که مرکز یک ستاره می رمبد، ستاره سریعتر و سریع تر بدور خود می چرخد و کوچکتر و کوچکتر می شود،حتی هنگامی که به نقطه ای می رسد که آنقدر جرم کافی نداشته باشد تا یک سیاهچاله می شود، بقدری فشرده می شود که یک ستاره نوترونی شود و باز به چرخیدن سریع بدور خود ادامه می دهد. همین مساله برای سیاهچاله ها نیز روی می دهد. حتی وقتی سیاهچاله ای تا اندازه ی پلانک منقبض شود به سریع چرخیدن ادامه می دهد.
سیاهچاله ها قیفی شکل نیستند؛ آنها کروی هستند: در بیشتر کتابها شما سیاهچاله ها را بصورت قیفی شکل می بینید. این بدین دلیل است که آنها از نمای سه بعدی (پرسپکتیو) چاه های گرانشی ترسیم شده اند. سیاهچاله ها در واقعیت بیشتر کروی شکل هستند.

سیاهچاله ها بینهایت کوچک نیستند: در مقطعی، مرکز رمبش یک سیاهچاله حتی از یک اتم یا یک الکترون کوچک تر می شود و سرانجام به درازای پلانک(Planck) می رسد ، یک اندازه ی کوانتومی که بسختی قابل اندازه گیری است.

سیاهچاله ها سرانجام نابود می شوند: گرچه دانش رایج اظهار می دارد که هیچ چیز از یک سیاهچاله نمی تواند بگریزد، حداقل یک چیز می تواند… تشعشع. بنا به عقیده برخی دانشمندان، همان گونه که سیاهچاله تشعشعاتی منتشر می کند جرم از دست می دهد. این فرایند دارای این پتانسیل است که سرانجام سیاهچاله را بکشد.

یک سیاهچاله بزرگ در مرکز راه شیری هست: فقط سی هزارسال دورتر از ما ، سیاهچاله ای در مرکز راه شیری هست که سی میلیون بار بزرگتر از خورشید ماست.
از افق رویداد دور بمانید: «افق رویداد» آن گونه که در فیزیک نامیده می شود مرز سیاهچاله است. نقطه ی بدون بازگشت. پیش از رسیدن به این نقطه، می توانید بگریزید. بعد از آن دیگر شانسی ندارید.