فرضیه نویسنده کتاب پارک ژوراسیک با کشف فسیل حشره ۴۶ میلیون ساله واقعیت میآبد

با اخباری که این روزها در مجلات معتبر جهانی و درج این خبر در روزنامه های کثیر الانتشار مهرماه ۹۲هستیم تئوری نویسنده پارک ژوراسیک به واقعیت نزدیک تر میشود. اگر فیلمهای پارک ژوراسیک را مشاهده کرده اید اخبار زیر را بخوانید و اگر ندیده اید خلاصه کتاب پارک ژوراسیک را در زیر بخوانید.

خلاصه داستان پارک ژوراسیک نوشته مایکل کرایکتون:

۶۵ میلیون سال پیش زمین شاهد حکمرانی هیولاهای غول‌پیکری بود که آب و زمین و هوای سیاره ما را تحت اشغال خود داشتند.

دایناسورها، این موجودات غول‌پیکر، حکمرانان بلامنازع سیاره ما بودند تا این‌که بر اثر رویدادی ویرانگر ـ که احتمالا برخورد شهاب‌سنگی غول‌آسا با زمین در حدود ۶۵۰ میلیون سال پیش بود ـ یکی از بزرگ‌ترین انقراض‌های تاریخ جهان رخ داد و دایناسورها برای همیشه سیاره ما را ترک کردند.

از زمانی که فسیل نخستین موجودات غول‌پیکر باستانی زمین از دل خاک‌ بیرون آورده شد، همیشه زندگی این موجودات بخشی از رویاها و خیالپردازی‌های دانشمندان را تشکیل می‌داده است. آیا انسان روزی خواهد توانست این غول‌های فراموش شده را دوباره به زمین بازگرداند؟ این سوال محور اصلی ماجراجویی فکری مایکل کرایکتون بود که به نوشتن رمان پارک ژوراسیک منجر شد و پس از آن استیون اسپیلبرگ، نسخه سینمایی تحسین‌برانگیزی از آن را ساخت.

این فیلم، داستان بازگرداندن دایناسورها به سیاره ما را روایت می‌کرد. یک محقق زیست‌شناس توانسته بود نمونه‌ای از DNA دایناسورهای باستانی را به دست آورد. برای این کار او سراغ سنگ‌های کهربا رفته بود. کهربا در واقع شیره و صمغ درختان باستانی است که تحت فشار به سنگ تبدیل شده‌اند، گاهی در دل این کهربا‌ها، بقایای حشره‌هایی یافت می‌شود که بیش از ۶۰ میلیون سال قدمت دارند. حال اگر این حشره‌ها قبل از به دام افتادن در صمغ درختان، دایناسوری را نیش زده باشند، خون آن و در نتیجه DNA آن درون بدن این پشه‌ها مانده است. بقیه کار هم به نظر ساده می‌آید، با استخراج این DNA و بازسازی آن به روش مصنوعی، دایناسورها را به دنیا می‌آوردند.

این فیلم اگرچه به واسطه جلوه‌های ویژه نفسگیری که برای اولین بار برای به تصویر کشیدن دایناسورها استفاده شده بود، همگان را میخکوب می‌کرد؛ اما بحث‌های زیادی را نیز در جوامع علمی به وجود آورد. اگرچه کلیت این ایده مورد تایید بود؛ اما این بحث نیز مطرح بود که به‌رغم پیشرفت‌های پزشکی و زیست‌شناسی و مطالعات ژنتیکی حتی اگر ما به DNA دایناسورها هم دسترسی داشته باشیم؛ اما به دلیل شرایط میزبانی متفاوتی که وجود دارد، شاید امکان زنده کردن آنها وجود نداشته باشد.

طی سال‌هایی که از نمایش این فیلم می‌گذرد، هنوز بحث‌ها درباره محتوای علمی آن ادامه دارد و دانشمندان در تلاشند با روش‌های مختلف موجودات منقرض شده را به زمین بازگردانند. از جمله کارهایی که این روزها در دستور قرار دارد، احیای موجودات تازه منقرض شده در جهان است که دانشمندان امیدوارند بزودی شاهد نتایج آن باشند

خبر شماره۱ : کشف فسیل ۴۶ میلیون ساله در سال ۲۰۱۳

پس از آزمایش‌های گوناگون مشخص شد که فسیل یک پشه متعلق به ۴۶میلیون سال پیش است و خونی که مکیده شاید متعلق به یک دایناسور باشد.

 ۲ فسیل‌ جدید کشف‌شده از این نوع پشه که یکی ماده و دیگری نر بود، به اندازه‌ای دقیق هستند که دانشمندان را قادر به تعیین گونه آنها ساختند.

گونه ماده این حشره Culiseta lemniscata و گونه نر آن Culiseta kishenehn نام دارد.

فسیل‌های این دو موجود شامل اجزای ظریفی از قبیل شریان‌های بال، ارگان‌های جنسیتی، پولک‌ها و ساختارهای مومانند موجود روی بال‌ها هستند. (  منبع خبر : روزنامه همشهری ۲۷ مهر ۱۳۹۲ )

فسیل حشره ۴۶ میلیون ساله کشف شده که در اندام  تهتانی خود خون نوعی دایناسور را ذخیره نموده است

خبر شماره ۲ : کشف شام آخر پشه خون آشام پس از ۴۶ میلیون سال

دانشمندان موفق به کشف خون مکیده‌ شده توسط حشره‌ای شدند که ۴۶ میلیون سال پیش از بین رفته است.

آفتاب: این محققان از تکنیک جدید برای تعیین ماهیت آخرین غذای این حشره استفاده کردند تا ثابت کنند چنین حشراتی تمامی اوقات از خون تغذیه کرده‌اند و حتی دایناسورها هم طعمه آن بوده‌اند.

پشه کشف‌شده مدت زمانی کوتاه پس از تغذیه در ائوسن میانی تلف شده و خونش از آن زمان تاکنون در سنگ رست به دام افتاده است.

این موجود زمانی مرده که شکل‌گیری سلسله جبال مونتانا و محل دفن آن، تازه به اتمام رسیده بود.

حشره باستانی مزبور به خوبی حفاظت شده زیرا در سنگ رست گرفتار شده است.

رست نوعی سنگ است که در آن بدن بسیار کندتر تجزیه می‌شود و ماده گلی نرم احاطه‌کننده آن بدن موجود را بدون تحریف فشرده کرده است.

این سنگ ریز همچنین جزئیات بیشتری را حفظ کرده و فرایند فسیل‌شدن به مسطح‌کردن فسیل و فشاردادن آن مانند یک کتاب برای محافظت از یک گل خشک‌شده، شباهت دارد.

دکتر دیل گرینوالت، محقق موزه تاریخ ملی اسمیتسونیان و رهبر ارشد این مطالعه از فناوری طیف‌سنجی جرمی غیرنابودکننده برای تولید تصویر شیمیایی دقیق از محتواهای معده این پشه استفاده کرده است.

گرچه این استراتژی تغذیه‌کردن مستقل از تنوع حیوانات تکامل یافته، مدرک فسیلی از این نوع رفتار بی‌نهایت نادر است.

کشف جدید سابقه فسیلی تغذیه از خون در این خانواده از حشرات را به ۴۶ میلیون سال پیش باز‌می‌گرداند.

پس از یافتن درصدهای بالایی از آهن در شکم فسیل‌شده این حشره، محققان این گونه را تحلیل کردند و منبعی به نام haem را کشف کردند. این ماده نوعی پروتئین در خون و مسئول انتقال اکسیژن است.

گرچه مولکول‌های شکستنی و بزرگی از جمله دی ان ای به طور کلی از فسیل‌شدن جان سالم به در نمی‌برند، این حشره نشان می‌دهد تعداد خاصی از مولکول‌های ارگانیک پیچیده مانند haem می‌توانند حفظ و نگهداری شوند.

دو فسیل‌ جدید کشف‌شده از این پشه که یکی ماده و دیگری نر بود، به اندازه‌ای دقیق هستند که دانشمندان را قادر به تعیین گونه آن‌ها ساختند.

گونه ماده این حشره Culiseta lemniscata و گونه نر آن Culiseta kishenehn نام دارد.

به گزارش ایسنا؛ فسیل‌های این دو موجود شامل اجزای ظریفی از قبیل شریان‌های بال، ارگان‌های جنسیتی، پولک‌ها و ساختارهای مومانند موجود بر روی بال‌ها هستند.

(منبع خبر : درمجله Proceedings National Academy of Sciences  اکتبر ۲۰۱۳منتشر شد.)