هیدروفرمینگ چیست ؟

روش­های تولید قطعات مطابق با استاندارد دین شماره ۸۵۸۰ عبارتند از:

در این روش، برای فرم­دهی اشکال، مواد اولیه داخل قالبی قرار گرفته و بعد از بسته­شدن قالب مایع با فشار قوی به داخل قالب تزریق شده و شکل قالب را به مواد می­دهد، سپس قالب باز­شده و بعد از تخلیه مایع، قطعه از داخل قالب بیرون می­آید.

مزایای روش هیدرو فرمینگ عبارتند از:

· شکل­ دهی قطعات پیچیده با سطح مقطع­ های متفاوت در یک قطعه

· کاهش مراحل تولید

· کاهش زمان تولید

· کاهش هزینه­های تولید

· کاهش سایش ابزار مصرفی

· عدم نیاز به قالب­ های متعدد

· کاهش وزن قطعات تولید شده (بهینه­ سازی)

· حذف فرایند جوشکاری در تولید قطعات حساس

· کاهش خرابی قالب و افزایش طول عمر قالب

· حذف آلودگی صوتی در محیط کار

· کاهش تجهیزات متعدد (انواع پرس­ها) برای تولید قطعات

· صافی سطوح قابل توجه نسبت به دیگر روش­های ساخت

نحوه تولید قطعه در روش هیدروفرمینگ

ابتدا یک طرف قالب که بر اساس نوع قطعه و هزینه­های ساخت تعیین می­شود، ساخته شده و سپس در دستگاه هیدروفرمینگ، نصب می­شود. برای شروع کار، ابتدا مواد اولیه (ورق یا پروفیل) با ابعاد مورد نیاز بریده شده و در محل از قبل تعیین­شده در قالب، قرار می­گیرد. سپس طرف دیگر قالب که در واقع نگهدارنده مواد اولیه است، روی ورق یا پروفیل نشسته و عمل تزریق صورت می­گیرد. بعد از بسته­شدن قالب، مایعی با دبی و فشار زیاد اما کنترل­شده، به فضای قالب تزریق شده و ورق یا پروفیل را به دیواره طرف دیگر قالب فشرده و شکل قالب را به آن می­دهد.

در این دستگاه، برای ایجاد فشار زیاد، از دو مایع روغن و آب استفاده می­شود. روغن تامین­کننده نیروی کاری و آب مایع عمل­کننده فرایند (به­علت فراوانی و ارزان بودن آن) و سیستم عملکرد آنها نیز مشابه سرنگ است. روش هیدروفرمینگ، به دو دسته هیدروفرمینگ لوله­ای و هیدروفرمینگ ورقی، قابل تقسیم­بندی است. از هیدروفرمینگ لوله­ای، بیشتر در تولید قطعاتی مانند سه­راهی­ها، اتصالات و… استفاده می­شود.

از روش هیدروفرمینگ ورقی (مواد اولیه مصرفی به صورت ورق هستند) بیشتر برای تولید قطعات بدنه و شاسی و… استفاده می‌شود. این روش، بیشتر شبیه کشش عمیق است با این تفاوت که درکشش ورق، می­بایستی بعد از چندین مرحله کشش، به فرم مورد نظر برسد، اما در روش هیدروفرمینگ، قطعات طی یک مرحله به قطعه مورد نظر تبدیل می­شوند.

در حال حاضر، از این فرایند در تولید قطعات بسیاری از خودروهای تولیدی نظیر دوج دورانگو، فورد F-150 مدل ۲۰۰۴، پونتیاک مدل ۲۰۰۶، سوبارو ایمپزا مدل ۲۰۰۶ و شورلت مدل ۱۹۹۷ استفاده می­شود(شکل ۲).

با توجه به گسترش روزافزون استفاده از این روش در تولید قطعات پیچیده و با توجه به مزایای اشاره شده، به نظر می­رسد که سازندگان قطعات خودرو را می­بایستی نسبت به استفاده از این روش در تولید قطعات خود ترغیب کرد تا در نهایت، ضمن کاهش قیمت تمام‌شده، از اتلاف منابع موجود و مواد اولیه نیز جلوگیری شود.