ویروس ها چه هستند؟ آیا بیگانگان درون ما هستند؟

اگر دچار بیماری شویم چه چیزی غیرقابل شناسایی و از منبعی ناشناخته؟ نه از یکدیگر بلکه از آسمانها قطره‌های باران ممکن است ملاقات‌کننده‌هایی را برایمان بیاورند که از سیاره‌ای دیگر هستند بیگانگانی که به مرزهای حمله می‌کنند .

یا شاید حتی فناوری ما را آلوده کنند ممکن است در بسته‌های دیجیتالی داده‌ها پنهان شوند به شکلی که حتی آن را به عنوان حیات نمی‌شناسیم.

هوش بیگانه شاید هر حرکت ما را زیرنظر داشته باشد

هنوز چیزی فرازمینی پیدا نکرده‌ایم اما شاید داریم در مکانهایی اشتباه به دنبال آن می‌گردیم آیا بیگانگان درون ما هستند؟

اندازه کیهان واقعا درکش دشوار است صدها میلیارد ستاره در کهکشان ما و میلیاردها کهکشان دیگر به نظر غیرممکن می‌رسد که تصور کنیم که تنها مکانی که حیات دارد.

اینجا بر روی زمین است آیا ما تنها شکل هوشمند حیات در کیهان هستیم؟

اگر نه، پس دیگران کجا هستند؟ در گذشته، همیشه به آسمانها چشم دوخته‌ایم اما برای پیدا کردن زندگی بیگانه شاید تنها نیاز باشد به پایین نگاه کنیم .

به دنیای درون خودمان و درون بدنهایمان این مرد همین الان درونش مهاجمان بیگانه دارد “سدریک فشات” یک متخصص ژنتیک در دانشگاه یوتا است.

به خوبی آگاه است که مانند هر موجود زنده‌ای بر رو ی این سیاره میزبان ویروسها و باکتری‌های بیگانه است.

اما “سدریک” بر روی مهاجمان بدذات‌تری تمرکز کرده است آنها را در توالی ژنوم می‌بینید با نسخه‌های بسیار اما واقعا نمی‌دانیم که چگونه به آنجا رسیده‌اند .

این موجودات بیگانه “ترانسپوزونها” نامیده می‌شوند آنها بخشی از دی.ان.ای هستند که یواشکی از بیرون به درون آن راه یافته‌اند. و خودشان را وارد ژنهای ما کرده‌اند

پس در مکانهای جدید در ژنوم تولید می‌شوند این تکرار در تولید مستقل از تکرار در تولید کل مجموعه است و آنها این کار را بسیار بیشتر از مقدار تولیدی که مجموعه انجام می‌دهد، می‌کنند.

آنها تنها به سلولهای انسان حمله نمی‌کنند به شکلی هر موجود زنده‌ای بر روی زمین شامل ترانسپوزونهاست.

در واقع، آنها بزرگترین بخش ژنوم بسیاری از گیاهان و بسیاری از حیوانات هستند و بسیاری از حیوانات هستند دی.ان.ای ما به صورت خطی از اجدادمان به ما رسیده است.

نسلی پس از نسل دیگر و این میراث ژنتیکی شامل ترانسپوزونها نیز هست که یواشکی وارد دی.ان.ای اجداد ما شده است .

هر از چند گاهی یک ترانسپوزون جدید به شکلی مرموز راهش را به درون ما پیدا می‌کند مانند یک اسکیت‌برد که ناگهان ظاهر می‌شود و تبدیل به بخشی از مسیر جد “سدریک” می‌شود که در این دنیا حرکت می‌کرده این مهاجمان بیگانه می‌توانند به چندین برابر شدن ادامه دهند.

و به نسلهای متوالی منتقل شوند تا وقتی که یک ترانسپوزن در تمام جمعیت یک گونه وجود دارد.

و ترانسپوزونها آنقدر کارشان در تولید خودشان در درون ما خوب است که اینک نیمی از دی.ان.ای ما بیگانه است .

وقتی که ترانسپوزون به درون کروموزوم راه می‌یابد مانند یک جهش ژنتیکی است چیزی جدید در آنجا اتفاق افتاده پس بیشتر ترانسپوزونها در ژنوم شما واقعا به روشی شما تاثیری نمی‌گذارند.

درست مانند این گوشهای خرگوشی که واقعا بر روی اسکیت‌سواری من تاثیری نمی‌گذارند .

دیگر ترانسپوزونها می‌توانند مفید باشند در واقع، یکی از این مهاجمان تبدیل به بنیان سیستم ایمنی ما شده است.

مانند یک کلاه محافظ که به طور ناگهانی برای محافظت از سر “سدریک” ظاهر شده این ترانسپوزون میلیونها سال از راه رسیده و به ما توانایی بوجود آوردن پادتن‌ها را داده خط دفاعی مهمی در برابر پاتوژنها

و بدون این ترانسپوزون احتمالا امروز اینجا نمی‌بودیم.

این ترانسپوزونها می‌توانند مشکلاتی نیز بیافرینند گاهی‌اوقات ترانسپوزونها می‌توانند مضر هم باشند مانند این چشم‌بند روی سر من حالا نمی‌توانم اسکیت‌بردم را پیدا کنم.

بیش از ۱۰۰ بیماری ژنتیکی وجود دارند که به رویدادهای ترانسپوزونی ربط دارند این می‌تواند آنقدر بد باشد که به انقراض یک گونه بیانجامد درست مانند یک ویروس که می‌تواند پخش شده و تبدیل به یک بیماری همه‌گیر شود.

“سدریک” فکر می‌کند که امکان دارد که ترانسپوزنها با چسباندن خودشان به ویروسها به درون سلولهای ما راه پیدا کرده باشند می‌توانستند بر روی یک ویروس سوار شوند و این ویروس می‌تواند یک سلول جدید را آلوده کند و بعد این ترانسپوزون می‌تواند به آن سلول جدید یا آن گونه جدید نفوذ کند و منتشر شود همانطور که ویروس به کار خودش می‌رسد با آشفته کردن دی.ان.ای ما این ترانسپوزون می‌تواند وارد آن شود.

و هرگز هم آنجا را ترک نخواهد کرد اما بزرگترین راز این است که این بخشهای خودتولید‌کننده دی.ان.ای در ابتدا از کجا آمده‌اند با اینکه تعدادشان زیاد است.

بسیار کم در موردشان می‌دانیم در واقع، درست مانند ماده تاریک در ژنوم است امکان دارد این مهاجمان فضایی که آنقدر در دی.ان.ای ما فضا اشغال کرده‌اند در واقع از فضای خارجی آمده باشند؟

هنوز هیچ اثری از زندگی در منظومه خورشیدی خودمان پیدا نکرده‌ایم به این معنا که گونه‌های بیگانه دی.ان.ای ممکن است از یک منظومه ستاره‌ای دوردست آمده باشند.

اما چگونه چیزی که زیستی است می‌تواند از چنین سفری جان سالم به در ببرد؟ اخترفیزیکدان دانشگاه میشیگان “فرد آدامز” باور دارد که پاسخی برای این سوال دارد.

براساس یک نظریه که با نام “پانسپرمیا” شناخته می‌شود زندگی در اطراف کیهان پخش و پراکنده می‌شود هر گاه یک شهاب‌سنگ یا سیارک به یک سیاره برخورد کند.

برسی نظریه پانسپرمیا

این برخورد خرده‌سنگها را تا فضا پرتاب می‌کند و سرانجام این خرده‌ها به سیاره‌ای دیگر می‌رسند.

به طور پیوسته شهاب‌سنگهایی را می‌بینیم که از بهرام می‌آیند پس می‌دانیم که انتقالی بین زمین و بهرام در جریان است اگرچه، سنگهای بهرام زندگی در خود ندارند.

و دیگر سیارات همسایه ما به نظر نمی‌رسد که زندگی در خود داشته باشند پس “فرد” متعجب شد که اگر زندگی بتواند سفری بسیار طولانی‌تر تا زمین را از بیرون منظومه خورشیدی خودمان تحمل کند، چه برای اینکه عناصر مهم زندگی را منتقل کرد

به طور اساسی موجودات باکتری‌گونه را باید در یک سنگ جایگذاری کرد این سنگ محافظی در برابر سرمای شدید گرمای شدید و تشعشع مخرب است.

این محافظ باید کمی بزرگتر از این توپ باشد برای اینکه منظومه‌های خورشیدی این سنگها را با هم شریک شوند باید دو اتفاق بیافتد اولین اتفاق این است که منظومه‌های خورشیدی باید این سنگها را از محدوده خودشان دور کنند.

و دومین اتفاق این است که یک منظومه خورشیدی دیگر آنها را جذب کند .