انسان می‌تواند از ضربه‌مغزی با نیروی G ۶۰ جان سالم به در ببرد، و اگر این ضربه‌ها در طول زندگی تکرار شوند می‌توانند آسیب‌های جدی و کشنده‌ای به مغز وارد آورند.

این درحالی است که دارکوب که پرنده‌ای کوچک و ظریف است، به صورت مداوم و مستمر نیرویی برابر ۱۰۰۰G را تحمل می‌کند بدون اینکه آسیبی به مغزش وارد شود.

دارکوب‌ها از قابلیت‌های ایمنی متعددی برخوردارند که درون جمجمه آنها تعبیه شده‌است. منقار،‌جمجمه و دیگر استخوان‌های این پرنده به خوبی در کنار یکدیگر تنظیم شده‌اند تا بتوانند امواج ضربه‌ای را از مغز دور نگه دارند و همین قابلیت الهام‌بخش ساخت کلاهی ایمنی به نام کرانیوم شده‌است.

محققان برای مطالعه روی ویژگی‌های مغز این پرنده از نمونه‌های نگهداری شده در موزه تاریخ طبیعت دانشگاه هاروارد استفاده کردند و آن را با جمجمه و مغز دارکوب داونی مقایسه کردند درحالی که گروهی از پرنده‌های سرخ‌بال را که از خانواده دارکوب‌ها هستند اما خود را به صورت مداوم در معرض آسیب‌های مغزی قرار نمی‌دهند، به عنوان گروه کنترل درنظر گرفته شدند.

دانشمندان به دنبال روند ساخت پروتئین‌های تاو در مغز دارکوب‌ها بودند، پروتئین‌هایی که به دور اکسون‌های مغز بسیاری از جانداران وجود دارد تا از اتصالات شکننده مغزی آنها محافظت کرده و آن را تثبیت کند وجود مقادیر زیادی از این پروتئین در مغز انسان به معنی آسیب مغزی است.

محققان با بررسی مغز دارکوب‌ها و پرندگان سیاه بال‌سرخ دریافتند مقدار این پروتئین در مغز دارکوب‌ها بسیار بالاتر است تا احتمالا به این شکل از مغز این پرندگان در برابر ضربه‌های روزانه‌ای که به سر آنها وارد می‌شود محافظت کند. محققان معتقدند وجود مقدار زیادی از این پروتئین در مغز دارکوب‌ها باعث شده که این رفتار طی میلیون‌ها سال حفظ شود.

به گفته آنها اگر کوبیدن به تنه درخت برای مغز این پرندگان آسیب‌زا بود،‌این رفتار طی میلیون‌ها سال و در اثر انتخاب طبیعی به تدریج از بین می‌رفت از این رو احتمال می‌رود تولید پروتئین‌های تاو در مغز دارکوب‌ها نوعی سازگاری محافظتی است و هیچ ریشه آسیب‌شناسی ندارد.