کامپیوتر هم می تواند احساس داشته باشد

همین‌طور است. زمانی که در حال نوشتن کتاب جامعه ذهن بودم، چند سالی بود که  روی ساخت کامپیوتری  کار می‌کردیم که یک داستان ساده کودکانه را بفهمد. این داستان می‌گوید: <ماری به میهمانی جک دعوت شده است . او گمان می‌کند که جک احتمالاً از یک کایت خوشش خواهد آمد.>  اگر شما سؤال کنید: <چرا ماری به یک کایت فکر می‌کرد؟> هر کسی پاسخ را می‌داند: این جشن احتمالاً یک جشن تولد است و اگر ماری به جشن خواهد رفت، به این معنی است که به میهمانی دعوت شده است و هر کسی که به میهمانی تولد دعوت بشود، باید هدیه‌ای با خود به همراه ببرد.

این هدیه برای یک پسر جوان است. پس باید چیزی باشد که معمولاً پسرها دوست دارند. پسرها هم انواع مشخصی از اسباب‌بازی‌ها را دوست دارند. چیزهایی مانند چوب بیسبال، توپ و کایت. شما تمام این مطالب را باید بدانید تا بتوانید به سؤال اول پاسخ دهید. ما بانک اطلاعات کوچکی ساختیم و برنامه را به فرمی اجرا کردیم که بتواند برخی سؤال‌های ساده را بفهمد و به آن‌ها پاسخ دهد. ما این‌کار را روی داستان دیگری امتحان کردیم، ولی برنامه نمی‌دانست که چه کاری باید انجام بدهد. برخی از ما به این نتیجه رسیدیم که شما پیش از این‌که بتوانید ماشینی بسازید تا تفکری استدلالی انجام بدهد، مجبورید چند میلیون چیز را بدانید.

ایده اصلی در این کتاب چیزی است که من به آن <اشراف> می‌گویم. تا زمانی که شما چیزی را از چند زاویه متفاوت مورد توجه و بررسی قرار ندهید، احتمالاً پیشرفتی نخواهید داشت. به همین خاطر توصیه کتاب، این حقیقت است که شما ناگزیرید قضایا را از چند طریق مختلف توصیف نمایید. من برای این‌کار یک کلمه ساخته‌ام به نام: وقتی شما مطلبی را ارائه می‌دهید، باید آن را از چند وجه مختلف توصیف کنید و برای این‌کار باید بتوانید بدون این‌که نیازی به فکر کردن داشته باشید، توضیحات خود را از یک جنبه به جنبه دیگر تغییر بدهید.

موضوع دوم این‌که شما باید چند راه مختلف هم برای فکر کردن داشته باشید. مشکل ما با هوش مصنوعی این است که افرادی می‌گویند که می‌خواهیم سیستمی را بر اساس استنتاج آماری (Statistical Inference) یا الگوریتم‌های ژنتیکی (Genetic Algorithms) یا هر چیز دیگری بسازیم.