وقتی جغرافیدانان میگویند که زمین گرد است، این حرف فقط به طور تقریبی درست است و اگر بخواهیم با دقت بگوییم، زمین در دو قطباش کمی حالت “پخشدگی” دارد. به هر حال اجرام بسیاری وجود دارند که گردتر از زمیناند. تیمی از اخترفیزیکدانان به سرپرستی Laurent Gizon از موسسه تحقیقاتی ماکس پلانک، ستارهای در فاصله ۵۰۰۰ سال نوری یافتهاند که نه تنها گردتر از زمین است، بلکه گردترین جرم کیهان هم لقب گرفته است.
اگر به تصاویر ستارگان و سیارات نگاه کنیم، کروی به نظر میرسند. اما در حقیقت همه آنها کرههایی پخ شدهاند. این به خاطر نیروی گریز از مرکزی است که با چرخش آنها ایجاد شده و اینگونه است که سطحشان در نواحی استوایی کمی بالا آمده و در عوض در نواحی قطبی کمی فرو میرود. مشابه این اتفاق را میتوان با توپی گِلی در یک کارگاه سفالگری مشاهده کرد. اگر توپ را بر روی چرخ سفالگری بچسبانید و شروع به چرخاندن آن بکنید، پس از مدت زمانی خواهید دید که نواحی مرکزی توپ به بیرون متمایل شده و در مقابل بالا و پایین آن کمی صاف شده و به درون فرو رفته است. درست همین اتفاق برای ستارگانی که دور خودشان در چرخشاند، میافتد.
به طور مثال زمین با سرعت یک دور در شبانهروز به دور خودش میچرخد و قطر آن در استوا برابر ۱۲۷۵۶٫۲۷ کیلومتر است. اما اگر قطر زمین را به صورت حد فاصل آن میان دو قطب شمال و جنوب اندازهگیری کنیم، برابر ۱۲۷۱۳٫۵۶ کیلومتر میشود. یعنی ۴۲٫۷۷ کیلومتر کمتر از قطر استوایی زمین است. در مورد خورشید اما تفاوت تا این اندازه نیست. چرا که سرعت چرخش وضعی خورشید به دور خودش بسیار کمتر است و حدود ۲۷ روز طول میکشد تا یک دور کامل به دور خودش بزند. اندازهگیریها نشان داده است که تفاوت قطر خورشید در استوا و قطبین تنها حدود ۱۰ کیلومتر است. این اختلاف به صورت نسبی مانند اختلاف کمتر از ضخامت یک تار موی انسان، بر روی یک توپ فوتبال است.
