آیا ما واقعا وجود داریم؟

آیا ما واقعا وجود داریم؟ آیا تمام انچه می بینیم واقعیت است؟ آیا چیزهای اطراف من واقعا وجود دارند؟ آیا احتمال دارد همه انچه بعنوان دنیا می بینم صرفا یک توهم نباشد؟ در این زمینه ها دانشمندان تحقیقات و مطالعات فراوانی نموده اند و نظریات متعددی وجود دارند. بعنوان مثال رنه دکارت معتقد بود شاید آنچه ما می بینیم و درک می کنیم یک توهم باشد،

ما نمی توانیم به حس هایمان متکی باشیم و بگوییم چون من مثلا این میز را لمس می کنم پس این میز وجود دارد. حس هایمان در برخی موارد ما را فریب می دهند، پس نمی توان با اطمینان گفت که آنچه تصور می کنم و می بینم واقعیت محض و مطلق است. در این بین یک نظریه جالب و عجیب دیگر در این زمینه وجود دارد که نفس گرایی نامیده می شود. این نظریه می گوید ” هیچ چیز جز آگاهی انسان وجود خارجی ندارد” . در نگاه اول این نظریه بنظر خیلی احمقانه می آید. کسیکه این نظریه را ارائه داده است در واقع وجود دنیای اطراف مان را کلا رد کرده است. یعنی دنیای اطراف ما زمانی وجود دارد که شما اگاهی تان را معطوف به آن می کنید.

این حرف ها را باور ندارید؟ خیلی خوب ، اکنون به تمام ان رویاهایی فکر کنید که در طول زندگی تان تجربه نموده اید. آیا احتمال ندارد همه چیزهای اطراف مان صرفا یک رویای پیچیده باشد؟ ممکن است بگویید نه هرگز چنین نیست ما مردم و اشیا و پدیده ها و…. را در اطراف خودمان داریم که نمی توانیم منکرشان شویم و در موردشان شک کنیم، زیرا ما آن ها را می بینیم، می شنویم، حس می کنیم، می بوییم، مزه می کنیم. ولی آیا این ها واقعییه؟ هم بله و هم نه، ببینید افرادی که از قرص روانگردان ال اس دی استفاده کرده اند می گویند که آن ها در رویایی که بر اثر نشئه داشته اند توانسته اند آن شی ،انسان را کاملا لمس کنند. در واقع آن ها آنچه تجربه کرده اند را عین واقعیت می دانند . اما ما هرگز آن را بعنوان واقعیت قبول نمی کنیم. ما می گوییم او قرصی خورده و نهایتش خوابیده یا در جایی نشسته ،اما او می گوید من در طی این چند ساعت دنیایی را تجربه کرده ام که صد در صد واقعی بوده است.

بنابراین این نشان می دهد که این در واقع مغز ماست که واقعیت را می آفریند. مغز ما می تواند احساس ما را شبیه سازی کند، طوری که رویا تبدیل به واقعیت شود. حالا از کجا معلوم که همین حالا ما در رویا نباشیم؟