آیا جهان لبه دارد و میتوان از آن عبور کرد؟!

برای پاسخ به این پرسش ابتدا باید بدانیم شکل هندسی جهان به چه صورت است؛ از آنجاییکه طبق آخرین دیدگاههای فیزیک برای خلقت جهان می دانیم جهان از یک تکینگی با انرژی بسیار بالا (بیگ بنگ) آغاز شده و با تورم ابتدایی و انبساط فعلی در حال گسترش است، پس می توان نتیجه گرفت کیهان بینهایت نیست و غایتی دارد.

اما اگر فرض کنیم کیهان همچون بادکنکی درحال باد شدن و گسترش است(کروی است)، پس نمیتوان برای آن مرز یا خط پایانی در نظر گرفت چون بر روی یک کرهٔ هرچند عظیم، اگر به اندازهٔ کافی بر روی آن پیشروی کنیم، در نهایت به نقطهٔ ابتداییمان خواهیم رسید و تمام مسیرهایی که از یک نقطه شروع به واگرایی کنند، در نقطه ای دیگر حتمأ همگرا خواهند شد.

اما حقیقت فعلی که از دانش فیزیک و اخترشناسی وجود دارد اینستکه جهان کروی نیست و صاف و مسطح است!

پس تکلیف لبهٔ آن چه می شود؟

با پذیرش فضا-زمان بعنوان ظرف یا قالب هستی، میتوان گفت در حقیقت هر آنچه که از ماده و انرژی(چه ماده و انرژی مرئی و چه تاریک) سراغ داریم، در قالب کلی فضا-زمان وجود دارد و تمام اندرکنش ها درون این قالب رخ میدهد.
پس در اینجا و براساس فیزیک امروزی میتوان دو اصل را در نظر گرفت: ۱- ماده و انرژی همواره همراه با فضا-زمان وجود دارند و جزئی پیوسته از آنند. ۲- ماده و انرژی همواره تحت تأثیر فضا-زمان قرار دارند و در تعامل با آنند(یعنی ماده و انرژی میتوانند شکل فضا-زمان را تغییر دهند که از آن نسبیت عام نتیجه میشود، و فضا-زمان نیز میتواند بر اساس مکانیک کوآنتوم ماده و انرژی را تغییر دهد)

با پذیرش این دو اصل، حال اگر عالمِ در حال انبساط یا همان فضا-زمانِ منبسط شونده را همچون خمیر نانوایی در نظر گیریم که از طرفین در حال کش آمدن است، مشاهده میشود هرچه به گوشه های این خمیرِ فرضی نزدیک شویم، به درونِ خود خمیده و فشرده میشود و مقدار بیشتری از آن در یک فضای معین قرار خواهد گرفت(توجه کنید که فضا-زمان قالبی چهار بُعدی است و ما برای ساده سازی آن را بدین شکل در نظر گرفتیم.)

از آنجا که گفتیم ماده نیز تحتِ تأثیر فضا-زمان قرار میگیرد، با فشرده شدن فضا-زمان در لبه ها، ماده نیز منقبض میشود و بعبارتی هرچه به لبهٔ فرضی این قالب نزدیک شویم، به زبان ساده کوچک میشویم!
برای درک این موضوع میتوانید مسئله زنون یا مسئله آشیل و لاکپشت را در نظر گیرید. در این مسئله مسیر مشخصی چنان پیموده میشود که هرگام برای طی این مسیر، نصف گام قبلی باشد و‌ بدین ترتیب هرگز نمیتوان کل این مسیر را بطور کامل طی کرد!

حال اگر بپذیریم که فضا-زمان همچون خمیر در لبه های خود متراکم و فشرده تر میشود، با نزدیک شدن ماده به لبهٔ فضا-زمان که همواره در تعامل با آن(فضا-زمان) قرار دارد، این ماده نیز منقبض میشود بطوریکه هرچه بیشتر پیشروی کند و انرژی بیشتری صرف کند، بیشتر منقبض میشود تا در نهایت مسئله زنون پیش میاید و هرگز به انتهای مسیر(لبه یا مرز نهایی کیهان) نخواهد رسید!
این یعنی کیهان مرز نهایی یا انتهایی برای مادهٔ درون آن ندارد.

‼️البته باید توجه داشت بخشی از عالم قابل رصد که قطری معادل با ۹۳ میلیارد سال نوری دارد، بعنوان عالم مرئی و مرز قابل مشاهده جهان در نظر گرفته میشود که این با مرز کلی و مورد بحث جهان فرق دارد.

✍️ نوشتهٔ A.M.H