آیا علم عشق در نگاه اول را تایید می‌کند؟

در رُمان‌های عاشقانه امکان اینکه دو نفر در ملاقات اول عاشق یکدیگر شوند وجود دارد، ولی آیا عشق در نگاه اول در زندگی واقعی نیز امکان‌پذیر است؟

 

فیزیولوژی بدن انسان طوری عمل می‌کند که ممکن است افراد در نگاه اول احساس عاشقانه‌ای داشته باشند. هورمون‌های ترشح شده و فعال شدن نواحی خاص مغز باعث بُروز این احساسات می‌شود. به هر حال برخی از محققین اعتقاد دارند که عشق در نگاه اول در واقع هَوس است و عشق پس از آن و زمانی که پیوند بین طرفین ایجاد شد، به‌وجود می‌آید.

 

تعاریف متعددی برای عشق وجود دارد. دیکشنری مریام عشق را «علاقه‌ی شدید به دیگری که از خویشاوندی یا روابط شخصی ناشی می‌شود» تعریف کرده است. برخی از محققین اعتقاد دارند که عشق را می‌توان به سه مرحله تقسیم کرد: «هَوس، کِشش و دلبستگی». این سه دسته با هم مرتبط هستند و یکدیگر را تقویت می‌کنند، ولی با این حال دارای فرآیندهای مجزایی در مغز هستند. زمانی که کشش به شخص دیگری وجود داشته باشد «دوپامین»، «نورآدرنالین» و «کورتیزول» وارد کار می‌شوند، ولی اگر بحث وابستگی باشد «اوکسی‌توسین» و «واسوپرسین» غالب خواهند بود.

 

با دانستن تفاوت فرآیندهای رخ داده در مغز، می‌توان گفت که کشش اولیه نسبت به شخص دیگر به احتمال زیاد عشق نیست. در واقع عشق زمانی شکل می‌گیرد که در طول زمان بتوانید تفکرات، ارزش‌ها و مهارت‌های طرف مقابل را شناخته و دوست داشته باشید. عشق واقعی فقط بحث کشش جنسی و احساسات نیست؛ بنابراین زمانی که عشق در نگاه اول مطرح می‌شود، به احتمال زیاد پای هوس در میان است.

 

اغلب چیزهایی که مردم به‌عنوان عشق می‌شناسند، در حقیقت ترکیبی از هورمون‌هایی است که باعث بروز حس سرخوشی در فرد می‌شوند. روانشناسان اعتقاد دارند که عشق به طرق مختلف بدن و ذهن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. عشق باعث ترشح بیشتر هورمون دوپامین می‌شود که هورمون خوشحالی است. از طرف دیگر باعث ترشح هورمون اوکسی‌توسین می‌شود که هورمون عشق نیز نامیده می‌شود و احساسات خوشایندی را باعث می‌شود.

 

مراحل اولیه‌ی عشق شباهت زیادی به اعتیاد دارد. به لحاظ علمی نیز، مراحل اولیه‌ی عشق و اعتیاد به کوکائین، هر دو یک ناحیه خاص از مغز را فعال می‌کنند. هر چه عشق مدت بیشتری طول بکشد، شباهت خود را با اعتیاد از دست می‌دهد.