بیگانگان باستانی: فصل اول – قسمت پنجم

فرازمین

در ۳۰ اکتبر ۱۹۳۸، شنوندگان رادیو در سراسر ایالات متحده، مبهوت یک دسته اخبار از مریخی‌هایی بودند که در تدارک حمله به زمین بودند.

(صدای گوینده رادیو)
– سفینه‌های مریخی در سراسر کشور فرود می‌آیند. این پایان است.

در حالیکه خبر به نظر درست میرسید، اما این تنها یک برنامه تخیلی بود، به کارگردانی و اجرای «اورسن ولز». به شکلی باور نکردنی، بسیاری از شنوندگان، آن را حقیقی پنداشتند و مضطرب شدند. گزارشات روزنامه‌ها میگفت که خانواده‌ها، خانه‌هایشان را ترک میکنند و به سوی کوهها میروند، در حالیکه عده‌ای دیگر، خود را مسلح میکردند و آماده جنگ با هجوم «خارجی»ها میشدند.

Paul Levinson, PH.D
شاید این برنامه با یک معرفی روشن اعلام کرده بود که این اتفاق واقعی نیست. اما در آن زمان طوری اجرا شد که احساس میشد واقعا در حال اتفاق است. البته مردمی که آن را شنیدند، فکر کردند که این واقعا در حال وقوع هست.

Albert A. Harrison, PH. D
مردم ناراحت بودند . بعضی از آنها واقعا به طرف ارتفاعات میرفتند، به نقاط مختلفی میرفتند تا دیگران را هم با خود ببرند، مثل خانواده و دوستان. برای ارتش اعلام آمادگی کردند.

بازتاب این حمله تخیلی «خارجی»،در اغلب مردم، آماده شدن برای بدترین‌ها بود. اما اگر عکس‌العمل عمومی به یک نمایش رادیویی،نتیجه‌ای همچون یک هراس جهانی در بر داشته باشد، اگر آنها واقعا از راه برسند چه میشود؟

«لس آنجلس»، کلیفرنیا . در اولین ماههای ۱۹۴۲، شهر تحریک شده بود. حمله غافلگیر کننده اخیر در «پرل هاربر»، آمریکا را به جنگ جهانی دوم سوق داد و خطر حمله «ژاپنی‌ها» از دریا و هوا، ارتش را در حال آماده‌باش کامل نگاه داشت .

Chris Pittman
«پرل هاربر»، خاطره‌ای بسیار نزدیک برای مردم است. مردم در آماده‌باشی کامل بودند. حد بالایی از شک و تردید برقرار بود. آمریکایی‌های ژاپنی‌تبار، در کمپ‌ها نگهداری میشدند، «کشتیهای – یو» در اقیانوس اطلس حضور داشتند، زیردریایی‌های ژاپنی در اقیانوس آرام، و مردم بسیار وحشت‌زده بودند.

در یک دفاع بسیار سازمان یافته، پدافندها و دژبانهای ساحلی، سراسر خطوط ساحلی را چنان زیر نظر داشتند که تا کنون دیده نشده بود.

Albert W. Metz :  جنگ شروع شده بود. من یک پسر بچه ۱۳ ساله بودم و یک شب در فوریه ۱۹۴۲، آژیر خطر در نیمه‌های شب به گوش رسید. خاموشی. ما پیش از این هم خاموشیهایی داشتیم.

در ۲۵ فوریه، بین ساعات ۳:۱۲ و ۴:۱۵ صبح، پست ساحلی سی و هفتم تیپ «آرتیلری» در لس‌آنجلس، آتش مسلسلهای ضدهوایی خود را بر یک شیء ناشناخته در پرواز، گشود.

(صدای گزارشگر)
– شاهدان بر بام ساختمان خبری «کلمبیا» در قلب «هالیوود»، توانستند کاملا شاهد نور گلوله‌ها و نورافکنهایی باشند که آسمان را در منطقه وسیع ساحلی ، جارو میکردند .

C. Scott Littleton, PH.D : فکر میکنم چیزی که دقیقا مرا بیدار کرد، صدای ضدهوایی‌ها بود. از تخت بیرون پریدم و والدینم بیدار شدند؛ پدرم که افسر ضدهوایی بود، فهمید که این باید یک اتفاق مهم باشد.

Dorothy Matich :  مادرم به من و برادرم میگفت: بروید زیر تخت، بروید زیر تخت، همانجا بمانید! و البته ما پا شدیم و دزدکی نگاه کردیم. همه جا آتش‌باران بود . تقریبا مثل چهارم جولای (جشن استقلال آمریکا).

Albert W. Metz : من شروع به شنیدن صداهای بلند انفجار کردم. من و برادرم از پنجره اتاقمان بیرون را نگاه کردیم و نورافکنها را دیدیم که اینطرف و آنطرف در آسمان میچرخیدند.

«یو.اف.او»های عجیبی که نور افکنها بر آن متمرکز شده بودند، چه بودند؟ از کجا آمده بودند؟  ژاپن؟ یا از جایی خارج از این دنیا؟ آیا این عکس باورنکردنی  که روز بعد در «لس‌آنجلس تایمز» منتشر شد، برای اثبات آن کافیست؟ آیا نظریه‌پردازان «غریبه‌های باستانی» اینهمه مدت درست میگفتند؟

C. Scott Littleton, PH.D : دقیقا بالای سرمان بود. یعنی همین بالای سرمان.

پروفسور انسان‌شناس بازنشسته، «اسکات لیتِلتِن»  ۹ ساله بود و اهل سواحل «هرموسا»، وقتی که شیء عجیبی را درست بالای خانه‌اش دید.

C. Scott Littleton, PH.D : ما چیزی را دیدیم که مادر من همیشه به آن «حشره نقره‌ای» میگفت. من امروز آن را به شکل یک لوزی تشبیه میکنم. یک بیضی کشیده. چیزی بود که من هرگز فراموش نمیکنم. زیر نورافکنها محاصره شد و ضدهوایی‌ها شروع به شلیک به سوی آن کردند. به تدریج به این شکل عبور کرد، و بعد کمی شروع به از دست دادن ارتفاع کرد و همانطور که در بالای جایی میرفت که قبلا ساحل «ریداندو» خوانده میشد، ما گمش کردیم اما صدای سلاحها ادامه داشت. و به سرعت دیدم، یعنی همه دیدیم، که دسته‌ای از هواپیماها در جستجوی شیء بالای سر ما، به پرواز درآمدند. در حدود سه تا پنج خط‌شکن هواپیمای موتوری یو.اس. اما هیچکس، هرگز تایید نکرد که این هواپیماها در آسمان بودند. اولین فکر ما در وحله اول، هواپیماهای تجسسی ژاپنی بود. بعدا، اسناد ژاپنی‌ها ثابت کرد که هیچ هواپیمای ژاپنی آن شب در جنوب کلیفرنیا نبوده. هرگز نبوده.

پس از حذف فرضیه هواپیمای ژاپنی که به حریم هوایی آمریکا وارد شده باشد، سخنگوی نیروی دریایی، «فرنک ناکس»، این حادثه را به «ترس از جنگ» نسبت داد .

اما سخنگوی جنگ، «هنری استیمسن»، به سرعت این توضیح را در دفاع از اساس یک وسیله پرواز حقیقی که مورد هدف قرار گرفته باشد، رد کرد . تا به امروز هم، به نظر میرسد کسی نمیداند که چه چیزی، یا چه کسی آن شب بر فراز «لس‌آنجلس» در پرواز بود.

برخی میگویند که حادثه شلیک «لس‌آنجلس»، چیزی نبود مگر یک آموزش آماده‌باش؛ یک نمایش ارتشی، تا شهروندان را برای حمله واقعی آماده کند. برخی دیگر گفتند  که شیء ناشناخته در پرواز، در حقیقت یک «بالن باراژ»  بوده که طناب کنترل خود را از دست داده بود. اما حتی این توضیحات نیز، به نظر نمیرسد برای آنها که اتفاق حقیقی را شاهد بوده‌اند، معتبر بوده باشد.

C. Scott Littleton, PH.D :  جایی بود که بالن‌های جنگی به بالای سر هواپیماها میرسیدند، در «اِل سِگاندو» داگلاس در آمریکای شمالی. بعد باید طناب کنترل را رها میکردند، تا به شمال کوههای «سنتامانیکا» برسند و بعد به همین مسیر برگردند. «بالنهای باراژ»، چنین مانورهایی نمیدهند.

بر طبق گفتگوهای جنجالی، یک حقیقت این است که ۱۴۰۰۰ ضدهوایی، به شیء ناشناخته شلیک کرده‌اند و توپ «شرَپنِل» برای یک ساعت از آسمان میباریده. اما این سلاحها چه چیزی را هدف گرفته بودند؟ آیا ارتش واقعا زندگی مردم را در چنین خطری قرار میدهد، تنها برای یک مشق نظامی؟

Tom Horsfall : وحشتی شدید. شش نفر کشته شدند، به خاطر تصادفات رانندگی و برخورد گلوله‌های «شرپنل» که به همه جا میبارید.

C. Scott Littleton, PH.D : یکی از دوستان من گفت که شاهد یک قطعه «شرپنل» بوده که به سقف گاراژ همسایه‌اش برخورد کرده. بنابراین، بله بارش «شرپنل» خسارتهایی هم به بار آورد.

Dorothy Matich : صبح روز بعد، چیزی در حیاط ما بود. مادرم به من گفته بود برو ببین چی هست، یک چیزی مثل تله یا چیزی شبیه به این بود. و وقتی خم شدم و روی چمنها زانو زدم، زانوی خودم را بریدم، و حالا من یک تکه از «شرپنل» خودم را دارم. در همه این سالها نگهش داشتم. این شرپنل من است، خیلی هم تیز هست.

C. Scott Littleton, PH.D : با حذف دیگر احتمالات، ممکنترین احتمال که من این را به عنوان یک محقق برجسته اعلام میکنم، منطقی‌ترین احتمال قابل توضیح، این است که آنچه ما امروز «یو.اف.او» میخوانیم، چیزیست نه از این دنیا، بلکه چیزیست متعلق به یک تکنولوژی دیگر. اگر این واقعیت داشته باشد، پس این اتفاق، یکی از بزرگترین مشاهدات «یو.اف.او» در تاریخ است. بیش از یک میلیون نفر آن را دیده‌اند.

اما چه «یو.اف.او» باشد و چه نباشد، خاطرات زنده میمانند برای آنها که چیزی را در آسمان آن شب دیدند. در حقیقت به حدی واضح، که بسیاری از مردم، هر سال در «فورت مک آرتور» گرد می‌آیند. در «سن پدرو»، واقع در کلیفرنیا، تا این اتفاق مرموز را دوباره ردیابی کنند .

Tom Horsfall : شهر به هم ریخت. مردم فکر کردند که ما مورد حمله هواپیماهای ژاپنی واقع شدیم. بعضی نظرشان این است که بالون بوده. بعضی دیگر میگویند که من یک هواپیما دیدم و مطمئنم که یک هواپیما بود. و بقیه هم میگویند: «نه… هیچ هواپیمایی نبود»

Dorothy Matich : در آن زمان خیلی ترسناک بود. من فکر میکنم تا به امروز هم کسی نمیداند که آنها به چه چیزی شلیک میکرده‌اند. بالون هواشناسی بوده و یا بشقاب پرنده!

اما برای آنها که بر این باورند که یک وسیله پرواز غریبه را آن شب دیده‌اند، یک سوال باقیست. چه اتفاقی برایش افتاد؟

C. Scott Littleton, PH.D
شایعات میگوید که بالاخره در آب افتاد و توسط غواصان نیروی دریایی پیدا شد. بنابراین ممکن است صدمه دیده و سقوط کرده باشد و این ممکن است توضیحی باشد برای اینکه چرا ارتش پنج سال بعد، به سرعت نسبت به «رازول» عکس‌العمل نشان داد. چون احتمالا آنها از قبل، حداقل میدانستند که چه چیزی را در آنجا پیدا خواهند کرد.

آیا زمین واقعا مورد سرکشی یک فضاپیمای خارجی قرار گرفته بود؟ در صبح ۲۵ فوریه ۱۹۴۲؟ و آیا ممکن است که تهدید جهانی تولید شده توسط جنگ جهانی دوم  ماشه را چکانده باشد؟ احتمالا این ایده به اندازه‌ای که برخی فکر میکنند، بعید نیست. آیا ممکن است که فضاپیمای غریبه، برای هواپیماهای جنگی دشمن هم اشتباه گرفته شوند؟  در آلمان هیتلری؟

آیا جنگنده‌های «فو» واقعا بر اساس تکنولوژی فضاییها ساخته شده بود؟ اگر اینطور بوده، آلمانها آن را از کجا به دست آوردند؟ نظریه پردازان «یو.اف.او»، به کشف بشقاب پرنده‌ای اشاره میکنند که در «جنگل سیاه»، در نزدیکی «فریبرگ» آلمان در ۱۹۳۶ سقوط کرد. برخی معتقدند که دانشمندان آلمانی، فضاپیما را تعمیر کرده‌اند تا انرژی و نیروی محرکه آن را مورد آزمایش قرار دهند و با مهندسی دوباره‌ای، قادر به تولید نوعی از تکنولوژی شده‌اند، که برخی آن را تکنولوژی خارجی مینامند .

L. A. Marzulli
آیا نازیها این فضاپیما را گرفته‌اند و آیا نوعی معاهده بین آنها شکل گرفته؟ آیا نازیها جسدی هم پیدا کردند؟ این سخت است که بتوان گفت آنها چقدر در اختیار داشته‌اند . آیا هیچ تماسی وجود داشته؟

George Noory
همیشه این تئوری وجود داشته که آنها یک فضاپیما را گرفته‌اند و مهندسی آن را تغییر داده‌اند. این کاملا ممکن است. آنها واقعا پیشرفته‌تر از هر فرهنگ دیگری در زمان خود بودند . جای خوشوقتی‌ست از دانش آمریکایی‌ها که ما هم با دانش و تکنولوژی خودمان با آنها مبارزه کردیم .

Robert H. Frisbee, PH.D
پس از جنگ جهانی دوم، نوعی تمرین توسط آمریکاییها شکل گرفت به نام «عملیات گیره‌ای». متحدین با همه این تکنولوژی آلمانی مواجه بودند. موتورهای جت، هواپیماها، هواپیماها با موتور راکت،  و همه این دستگاههای حیرت‌انگیز.

یک مثال از آنچه که در «عملیات گیره» مورد استفاده بود، برای شما می‌آورم؛ درست در پایان جنگ، «وان بران» و تیمش  شروع به طراحی یک راکت چند مرحله‌ای کردند که قادر بود به ایالات متحده برسد . آنها همچنین برنامه‌ای برای ایستگاه فضایی داشتند،  یک ایستگاه فضایی گَردان علمی تخیلی و علاوه بر این، آنها یک ذخیره کننده عظیم نور خورشید داشتند. یک آینه که برای تمرکز خورشید بر روی زمین طراحی شده بود.

به عنوان نوعی اشعه مرگ. همه این ایده‌های عجیب، از این تیم سر میزد، که تبدیل شد به یک نیروی ضربتی برای ایالات متحده. در نهایت این «وان بران» بود که راکت «ساترن- ۵» را ساخت  که بتواند انسان را به ماه ببرد.

داستان جنگنده‌های «فو» در جنگ دوم جهانی درست مثل مبارزه لس‌آنجلس، در حد وسیعی به دست مورخین سنتی، فراموش یا نادیده گرفته شده است. اما اتفاقی که درست ۲ سال پس از جنگ حادث شد، حتی تردیدهای بیشتری را دامن زد. اگر این غریبه‌ها واقعا وجود داشته باشند چه؟ و آیا ممکن است که یکی از ادوات آنها با «زمین» برخورد کرده باشد؟

ادامه دارد