سلول های تومور-سرطان سینه

شاید سرطان جوابگو باشد

آیا تومورها می توانند درباره فرگشت حیوانات زمین به ما چیزی بگویند؟ محققان معتقدند که آری و در حال حاضر یک فرضیه جدیدی را درباره اینکه چرا تنوع حیوانات تقریبا نیم میلیارد سال پیش به طور چشمگیری در زمین افزایش یافت، ارائه داده اند.

یک نوآوری زیستی ممکن است کلید حل ماجرا باشد.

فرضیه جدید بر آن است که تنوع چشمگیر حیوانات به جای اینکه ناشی از تغیرات شیمیایی سطح زمین باشد ناشی از یک تغیر اساسی از درون بدن خود حیوانات است.حیات روی زمین حدود ۴میلیارد سال تحت سلطه ی میکروب ها قرار داشت تا اینکه حیات چندسلولی در مدت کوتاهی در اکوسیستم های پایدار پدیدآمد وسپس در شکل حیوانات زمین را فراگرفت.اینکه چرا تنوع حیوانات و حیات چند سلولی اینقدر دیر و ناگهانی انجام شد جای سوال بسیار دارد.

تنوع حیوانات در طول یک دوره زمانی کوتاهِ زمین شناسی رخ داده است که به عنوان انفجار کامبرین شناخته می شود. بسیاری از زمین شناسان بر این باورند افزایش اکسیژن جو زمین راه را برای این انفجار زیستی هموار کرد. با اینجال شواهد کافی برای نشان دادن رابطه ی مستقیم بین افزایش اکسیژن جو زمین و انفجار کامبرین وجود ندارد. تحقیقات جدید چیزی به اعتبار این فرضیه اضافه نمی کنند. دلیل اول آن است که پیش از انفجار کامبرین نیز افزایش اکسیژن جوی مشاهده شده است ولی انفجار زیستی را به همراه نداشته. دیگر آنکه موجوداتی که در انفجار کامبرین فرگشت کرده اند حیواناتی با ساختار نسبتا ساده تری بوده اند که با میزان اکسیژن قبل از دوره کامبرین نیز امکان فرگشت داشته اند.

به گفته ی دکتر اِما همرلوندِ زمین-زیست شناس، و محقق مهمان در مرکز فرگشت زمین در دانشگاه نورث دانمارک: “جستجوی هیجان انگیزی برای یافتن رابطه ای میان افزایش اکسیژن زمین و انفجار کامبرین وجود دارد. اما پس از چندین دهه تلاش و بحث شاید بهتر باشد دلیل فرگشت موجودات چندسلولی را از زوایای دیگر نیز بررسی کنیم.”

تومور ها به اکسیژن کم عادت دارند

برای اینکه دکتر همرلوند از شرایط محیطی حیات پرسلولی درک بهتری پیدا کند موضوع را با پروفسور سوِن پالمن از دانشگاه لوند در میان گذاشت. پالمن یک زیست-تومور شناس است که حدود دو دهه بر روی تومو هایی که در محیط کم اکسیژن قرار می گیرند مطالعه داشته است. به بیان همرلوند:” من به دنبال دانستن این بودم که بین اکسیژن و رشد بافتی چه رابطه ای نهفته است. به هر حال تومور یک توده ی چندسلولی است که متاسفانه در بدن میزبان موفق به رشد میشود.”

آنها به دنبال این بودند که آیا موفقیت حیوانات دوره ی کامبرین به لطف همان ابزار های سلولی است که تومورها برای بقا استفاده میکنند؟ سلول های تومور برای انکه دوام بیاورند نیاز دارند تا قابلیت های سلول های بنیادی داشته باشند. سه قابلیت مهم سلول های بنیادی این است که می توانند خود را برای مدت طولانی باز سازی کنند، دوم اینکه این سلول ها وظیفه خاصی ندارند و سوم اینکه میتوانند به سلول های تخصص یافته(-ی ،پوستی،عصبی و…) تبدیل شوند. به عنوان مثال به لطف سلول ها بنیادی، سلول های دیواره روده کوچک انسان هر ۲الی۴ روز تعویض میشوند.

به گفته ی پالمن:”هیپوکسی(کمبود اکسیژن در بافت سلولی) معمولا به عنوان یک خطر دیده می شود اما این میزان اکسیژن در زمان و شرایط مخصوص میتواند یکی از ملازمات حیات چندسلولی محسوب شود. سلول های بنیادی ما بافت های جدید بدن را به وجود می آورند و نسبت به اکسیژن بسیار حساس اند. به همین دلیل این سلول ها در مقابله با اکسیژن و کمبود آن سیستم هایی دارند که در تومور ها نیز دیده می شود.”

 

در این سیستم ها پروتئینی استفاده می شود که قادر است سلول را گول بزند که در شرایط کم اکسیژنی قرار دارد. این پروتئین همچنین میتواند سلول ها را فریب دهد تا باعث بروز قابلیت های سلول های بنیادی شود.

سلول های تومور با اکسیژن مقابله می کنند

با بررسی توانایی سلول های تومور مشخص میشود که این سلول ها با کمک یک پروتئین میتوانند شرایط شبه-هیپوکسی(کم اکسیژنی) را ایجاد کنند و بدین ترتیب باعث بروز قابلیت های سلول های بنیادی در خود شوند.

به گفته ی محققان این راه فرار سلول های تومور یکی از روش های کلیدی است که باعث موفقیت جانوران شد. پالمن اذعان میدارد:” این قابلیت که حتی در شرایط فروانی اکسیژن، سلول فریب بخورد و قابلیت های سلول های بنیادی را بروز دهد در بافت های مهره دارانی چون ما نیز وجود دارد. بدون این قابلیت ها، تغیرات اکسیژنی باعث میشود که سلول های بنیادی بافت های مختلف، زود تر از زمان معین بالغ شوند.”

این فرضیه به ما کمک میکند تا بهتر دلائل تنوع زیستی بر روی زمین را درک کنیم. با توجه به این فرضیه و نتیجه ی این بررسی شاید سرطان و تومور معلول فرگشت حیات در محیط اکسیژن دار باشد.