عاملی کمتر دیده شده، اما مهم برای حیات‌پذیری منظومه‌های ستاره‌ای
براساس مطالعه‌ای جدید، حتی پس از اینکه سیاره‌ای در مقادیر کافی از آب مایع گیر می‌افتد تا به بقا ادامه دهد، همسایه‌های غول‌پیکر آن می‌توانند قابل حیات‌پذیری این سیاره را به‌طرز چشم‌گیری تغییر دهند.
سیارات سنگی با جو و مداری که وجود آب مایع را امکان‌پذیر می‌کنند در منطقه‌ای حیات‌پذیر واقع شده‌اند. برای سیاره‌ای فراخورشیدی، مدار ثابت درون منطقه‌ی حیات‌پذیر الزاماً حیات‌پذیری دائمی آن‌را تضمین نمی‌کند. تحقیق جدیدی نشان داده که سیارات غول‌پیکر همسایه، می‌توانند تاثیر چشم‌گیری بر حیات‌پذیر بودن یا نبودن سیاره‌ی فراخورشیدی داشته باشند. اغلب، همسایه‌های غول‌پیکر تاثیر منفی بر حیات‌پذیری سیاره‌های فراخورشیدی می‌گذارند.
دانشمندان سیاره‌شناس در دانشگاه نیویورک، مرکز ابوظبی و آزمایشگاه پیشرانه‌ی جت ناسا، ۱۴۷ منظومه‌ی سیاره‌ای فراخورشیدی با سیارات غول‌پیکر را مطالعه کردند. آن‌ها دریافتند که همسایه‌های غول‌پیکر می‌توانند تأثیر منفی بر حیات‌پذیری سیاره‌ی فراخورشیدی بگذارند، حتی بدون اینکه مدار آن‌را تغییر دهند.
«نیکولاس جورجاکاراکوس»، محقق گروه فیزیک در دانشگاه نیویورک، مرکز ابوظبی به خبرگزاری‌ها گفت: «درحالی‌که در بیشتر منظومه‌های بررسی شده، حضور غول‌های گازی، باعث شده منطقه‌ی قابل حیات کوچک شود، آن‌ها هنوز فضای کافی برای سیارات زمین‌مانندِ قابل‌حیات را دارا هستند. این بینش مهمی برای بررسی‌های پیگیرانه است. هیچ معنایی ندارد که در منظومه‌ای به دنبال زمین دومی بگردیم که در آن سیاره‌ای غول‌پیکر مدار سیاره‌ی زمین مانند همسایه را در منطقه‌ی قابل حیات به اندازه‌ای به گردش درمی‌آورد که آب‌وهوای آن‌را ویران می‌کند.» هرچند، یک همسایه‌ی غول‌پیکر گاهی‌اوقات می‌تواند به تثبیت مدار سیاره‌ی فراخورشیدی کمک کند و این سیاره را در منطقه‌ی قابل‌حیات نگه دارد.
«سیگفرید اگل»، محقق JPL گفت: «تحت شرایط معینی، حضور سیاره‌ای غول‌پیکر واقعاً می‌تواند اندازه‌‌ی منطقه‌ی قابل‌حیات را افزایش دهد؛ این منطقه جایی است که در آن، سیاره‌ی زمین مانند مقدار درستی از نور را دریافت می‌کند تا از آب مایع بر روی سطح آن محافظت کند. این امر قابل‌توجه است، زیرا کشش گرانشی مداوم سیارات غول‌پیکر که بر همسایه‌های زمین مانندشان وارد می‌شود، عمدتاً مشکلاتی را برای حیات‌پذیری آن‌ها ایجاد می‌کند.»
