چه کسی ثروتمند است

وقتی مردم یک شهر به حرص و طمع و در کل، به مادیات روی می آورند، به تدریج آن منطقه یا شهر، به بعدهای پایین تر کشیده می شود.

گویی علاقه مردم به حرص و طمع، در کل طلا و ثروت (که بامواد معدنی در ارتباط است) باعث سنگین تر شدن و نفوذ آن منطقه به بعدهای پایین تر می شود. به همین خاطر، یکی از اساتید در این باره گفته بود که برخی از شهرها به طرف جهنم کشیده شده اند که به شهر نیویورک اشاره می کند. وقتی اکثریت افراد یک جامعه، هدف شان در زندگی، مادیات است و برای رسیدن به آن، هر کاری را انجام می دهند، نتیجه ای جز این هم نمی شود انتظار داشت.

ایگوی حرص و طمع، با چاکرای ریشه در ارتباط است. عنصر آن خاک (زمین) است و ارتعاش آن با لایه چهارم جهنم همسو و هم جهت است. ایگوی حرص و طمع به دنبال بیشتر و بیشتر است و به تقسیم شدن راضی نیست و همه را دشمن می بیند. ایگوی حرص و طمع با ترس، خشونت، حیله گری و بد گمانی تراکنش ایگویی دارد.

مرز باریکی بین حرص وطمع و نیاز وجود دارد.به همین خاطر،داشتن برخی چیزها و امکانات تا جایی که در محدوده نیاز ما باشند هیچ مشکلی ندارد.مشکل معمولا از جایی شروع می شود که مرز بین نیاز و طمع از بین می رود.

به عنوان مثال:داشتن پول تا یکجایی خوب است تا زمانیکه می خواهد نیاز فیزیکی ما را برطرف کند ولی مشکل دقیقا در جایی پیدا می شود که انسانها می خواهند با پول،علاوه بر نیاز فیزیکی،نیازهای روانی خود را نیز برطرف کنند و در این نقطه مشکلات تولید می شود.به همین خاطر پولدارها یهتر از بقیه انسانها می دانند که پول خوشبختی نمی آورد ولی چون به آنها قدرت می دهد همیشه به دنبال آن هستند و قدرت نیز معمولا و در اکثر مواقع، به فکر سیراب کردن ایگوهاست که هیچ موقع سیراب نمی شوند و فرد را تشنه تر می کنند.اسنس از هر چیزی که دارد با اینکه کم و کوچک باشد،از آن لذت می برد ولی معمولا ما در بیشتر لحظات ایگویی هستیم تا اینکه اسنس و کانشسنس در ما فعال باشد.

کل نیاز های ما به سه دسته تقسیم می شود:

٭نیاز فیزیکی

*نیاز عاطفی

*نیازباطنی

کل نیاز های ما به سه دسته تقسیم می شود:

٭ نیاز فیزیکی: خانه، ماشین، موبایل، اینترنت، لباس و …

٭ نیاز روانی: مفید بودن. دوست داشتن. دوست داشته شدن. مهربانی. عشق و ..

٭ نیاز باطنی: مسیر، خودسازی، کار درونی، بینگ

کسی که حرص و طمع دارد، می خواهد مالک چیزها شود و همه چیز را در خانه اش داشته باشد. اگر یک خانه دارد، می خواهد آن را دو تا کند. می خواهد ثروت را انباشته کند، ذخیره کند.

فقر درونی بسیار زیادی در اینجا وجود دارد، چون فرد می خواهد فقدان بینگ و فقدان فضیلت های درونی خود را با چیزهای بیرونی پر کند. به همین خاطر، دائما به انباشتن فکر می کند، به ذخیره کردن، به جمع کردن.

به نظر عاقلانه می آید که ما زیاد کار کنیم تا پول بیشتری داشته باشیم، از بقیه عقب نمانیم و برای سالهای آخر عمرمان، برای دوران بازنشستگی مان، ثروت و امکانات و رفاه داشته باشیم. اما غافل هستیم از چیزهایی که در قبال آن از دست می دهیم مثل بسیاری از دوستی ها، مهربانی ها، در کنار هم بودن ها، در کنار هم غذا خوردن ها، نگاه ها، نوازش ها، بوسه ها، آغوش ها، پیاده روی ها در کنار هم و … از زندگی حذف می شود، چون ما وقت نداریم و باید بیشتر کار کنیم تا بیشتر داشته باشیم، عقب نمانیم، اعتبارمان از دست نرود، ثروت مان بیشتر شود و در پایان، ما با تعدادی ثروتمند رو به رو می شویم که همه چیز دارند و اکثریتی که رنج می برند، به خاطر نداشتن چیزهایی که دیگران دارند؛ حتی گاهی بیشتر از نیازشان.

فضیلت پشت ایگوی حرص و طمع چیست؟ بخشندگی، نوع دوستی، قناعت. اما نوع دوستی چیست؟ فهمیدن اینکه من باید چیزهایی را که دارم با دیگران سهیم شوم تا آنها نیز داشته باشند. فهمیدن اینکه هیچ چیز به من تعلق ندارد و همه چیز، متعلق به همگان است. اگر نوع دوستی را تمرین کنیم، اگر نوع دوستی را وارد زندگی روزمره مان کنیم، همیشه و هر زمان به اندازه کافی، به اندازه نیازمان، همه چیز خواهیم داشت.

کسانی که بیشتر دارند، کسانی که حرص و طمع در آنها زیاد است، بیشتر مادیگرا هستند، بیشتر به ماده علاقه مندند، ترس بیشتری دارند، علی الخصوص ترس از دست دادن. آنها همیشه می ترسند چیزهایی را که یک عمر برایشان جان کنده اند، در یک لحظه از دست بدهند.

استاد گرانقدر رافائل ورگاس می گوید: “ثروت چیست؟ چه کسی ثروتمند است؟ هیچکس. همه چیز متعلق به همگان است. ما به عنوان زمینی ها، به عنوان انسانها، آماده نیستیم که دریک بشریت نوع دوستانه زندگی کنیم. اینها ایده آل های بزرگی هستند که متعلق به بشریت های برتر است؛ برادران ارشد. در برخی سیارات مثل زهره، چیزی به نام خانه من، ماشین من و .. وجود ندارد، چون همه چیز، متعلق به همگان است.”

الوهیت بخشنده است، چرا ما نباشیم؟ چرا این ویژگی ناب الهی را وارد زندگی خود نکنیم؟