روشهای جایگزینی به جای بازسازی عروقی مستقیم اجسام غاری

ابداع نعوظ مصنوعی سبب شد که تغییرات همودینامیک آلت تناسلی بهتر قابل بررسی و تفکیک باشد. بر اساس مقدار جریان مایع برای ایجاد و برقراری نعوظ، اختلالات شریانی آلت تناسلی در بیماران مبتلا به ناتوانی جنسی را به سه دسته تقسیم می کنند.

دسته اول:

نارسایی در شریانهای انتهایی آلت تناسلی است و برای نگهداری نعوظ مصنوعی نیاز به تزریق ۳۰ میلی لیتر در دقیقه مایع به داخل اجسام غاری می باشد در این حالت پیوند شریان به جسم غاری بدون ایجاد راهی برای تخلیه وریدی ممنوع است.

دسته دوم:

نارسایی ساده سیستم شریانی آلت تناسلی می باشد که برای ایجاد و نگهداری نعوط به ترتیب نیاز به تزریق ۱۲۰ میلی لیتر در دقیقه و ۳۰ تا ۳۵ میلی لیتر در دققه مایع به داخل اجسام غاری است. در این موارد پیوند شریان اپی گاستریک به جسم غاری توصیه می شود.

دسته سوم:

نارسایی پیچیده شریانی وجود دارد و برای ایجاد و نگهداری نعوظ مصنوعی نیاز به جریان خیلی زیاد مایع به داخل اجسام غاری می باشد. در این موارد پیوند شریان اپی گاستریک به جسم غاری باعث بهبود نمی شود.

در اولین کنگره بازسازی عروقی اجسام غاری در سال ۱۹۷۸ دیاز و همکارانش روشد پیوند شریان فمورال به ورید پشتی توسط گرافت ورید سافن را برای درمان اختلالات عروقی پیشنهاد کردند. ولی آنها مطرح نمودند که نتیجه عمل با وجود باز بودن راه پیوند و عبور جریان خون ناموفق بوده است. جهت بررسی علت عدم موفقیت این روش مطالعاتی توسط Virag انجام شد. نتیجه مطالعات قبل و بعد از عمل به این قرار زیر بود:

۱- بستن ورید پشتی در ناحیه سمیفز عانه بندرت ممکن است باعث بالا رفتن فشار داخل اجسام غاری شود.

۲- پس از تزریق ماده حاجب در جهت خلاف جریان خون ورید پشتی عمقی دریچه های وریدی مانع عبور ماده حاجب می گردند. بنابراین در موقع آناستوموز شریانی به ورید پشتی این دریچه ها باید از بین بروند.

۳- پس از تزریق ماده حاجب در جهت خلاف جریان خون ورید پشتی عمقی کلاهک آلت و به مقدار جزئی اجسام غاری از ماده حاجب پر می شوند.

۴- پس از بستن ورید عمقی پشتی برگشت وریدی از طریق کلاهک آلت و اجسام غاری به طرف شبکه وریدی پیازی انجام می گیرد.

۵- پس از پیوند شریانی به ورید پشتی طول آلت در حالت شل زیاد می شود و فشار داخل اجسام غاری هم بالا می رود.