خود محوری و نظارت بر فرزندان

مگدا، کارمند بیست و شش ساله دولت تولد شش سالگی اش را فرصتی برای خوشی و سرمستی- برای پدرش- به خاطر می آورد. پدرش برای او جعبه ابزار آورد چیزی که همیشه برای خودش می خواست. پدر همیشه چیزی هدیه می داد که خودش می خواست. او آنقدر با آن ها بازی می کرد تا آنکه می شکستند در حالی که من و پرسش هایم را نادیده می گرفت آن گاه احساس می کرد که به ما خیلی هم خوش گذشته است.

در ابتدا پدر مگدا نسبت به خودش علاقه خاصی داشت. مگدا امروز می گوید من برای او به عنوان بچه ای کوچولو، جذاب بودم. او ف زمین خم می شد و با من به بزان بچه گانه حرف می زد. اما وقتی مگدا بزرگ تر و کم کم مستقل تر شد به نظر می رسید که پدر آن علاقه را از دست می دهد. من سوگلی کوچک تو دل برو و ملوسی بودم تا آنکه برای خودم حرف هایی پیدا کردم. وقتی مگدا نه ساله بود پدرش خانواده را ترک کرد.

پدر مگدا، خصوصیت کهن پدر ومادرهای استثمارگر را داشت بالغ نشدن، با انتخاب اسباب بازی هایی که به ظاهر برای مگدا بود و پدر با خودش بازی می کرد به دوران بچگی باز می گشت. پدر و مادرهای استثمارگر به خودشان اجازه کج خلقی می دهند و انتظار دارند دیگران زیاده روی هایشان را جبران کنند. فرزندان پدر و مادرهای استثمارگر به ندرت فرصت بچگی کردن دارند زیرا پدر و مادرهاشان کل امکان کودک بودن را در خانواده به تصرف در می آورند.

بسیاری پدر و مادرهایی از این دست به مانند پدر مگدا، فرزندان تازه متولد شده شان را بوم های نقاشی خالی تصور می کنند که کاملا به آنان وابسته اند و آنان می توانند نقاشی شان را روی آن ترسیم کنند. بسیاری از آنان از روزهای نخست پدر و مادر بودنشان حس ماموریتی دارند آنان این حس را به منزله طرحی می بینند که به نظرشان نیازهای اجابت نشده شان را ارضا یا آنان را از مشکلاتشان منحرف می کند. اما وقتی فرزندان هویت مشخص تری پیدا می کنند و به سوی استقلال پیش می روند پدر و مادرهایشان احساس خشم و خیانت می کنند. این پدر و مادرها که از نظر عاطفی- و گاه جسمانی- از خلقت فرزندانشان احساس طرد شدن می یابند سرانجام آنان را ترک می کنند.

یادگار بزرگسالی مگدا، رابطه هایش با مردان بوده است که احساس می کرد حق ندارد نیازهایش را در برابر آنان بر زبان آورد. و اغلب حتی پس از اختلافی جزئی نیز هراس دارد مبادا که همراهانش او را ترک کنند.