جدا کردن شکست ازکودکان
به هیچ کودکی در هر سنی که باشد نباید گفته شود که او فرد ناموفقی است یا هرگز به جایی نمی رسد و آینده ای ندارد. واژه هایی که پیام های مشابهی را به کودک انتقای می دهند عبارتند از: ابله، کودن و به درد نخور. این ها همگی اصطلاح هایی هستند که انتقال دهنده ی خودپنداره ی منفی و بدون امیدند. بدتر از آن این برچسب ها باعث می شوند همان نقش به کودک تلقین شود و در حالت کلی اینگونه القاب فقط موجب بی انگیزه شدن کودکان می شوند.
همه ی ما والدین می توانیم بد و ناخوشایند باشیم. ما هیچ گونه مشکلی برای پیدا کردن عبارتی ناخوشایند برای تحت کنترل در آوردن کودک خود نداریم. شاید این عبارت ها را زمانی که جوان بودیم به ما گفته باشند. شاید شنیده ایم که معلمان ما آنها را در کلاس به دیگر دانش آموزان می گفته اند. و شاید هم آنها را در جایی خوانده ایم یا حتی خودمان به کار برده ایم. جمله هایی مانند نمی توانی درست فکر کنی؟ تو آخه به درد چی می خوری؟ یا اینقدر خنگ نباش معمولا از والدین شنیده می شوند. از آن دوران هم که دانش آموز را به خاطر مرتکب خطا شدن، وادار می کردند که در گوشه ی کلاس بایستد و یک پا و دستش را بالا بگیرد مدت زمان زیادی نگذشته است.
این واژه ها و اعمال، نوعی تنبیه هستند و باعث شرمندگی و تحقیر می شوند. شرم ما را پیش دیگران حقیر و خوار می کند و باعث می شود در خود فرو رویم مثل زمانی که خودمان را زیر روتختی یا درون کمد پنهان می کنیم. شرمندگی و تحقیر به ندرت موجب تلاش مجدد می شود. در عوض زخم هایی عاطفی به کودک وارد می آورد که جای آنها به شکل خشم و رنجش برجا می ماند. اما کودک به یادگیری، اعتماد به نفس، انعطاف پذیری، صراحت، اطمینان، خودباوری و توانایی برای رها شدن از خود و استراحت نیاز دارد. شرمندگی نتیجه ی عکس می دهد. تحقیر و شرمندگی، تهدید و تخریب می کند و اختیار را از کودکان سلب می سازد. تحقیر و تهدید روش کسانی است که از قدرت خود سوء استفاده می کنند.
