برچسب: جشن های ایرانی

در استوره ی ایرانی عمر جهان هستی دوازده هزار سال است. این دوازده هزار سال ِ تمثیلی را «زمان کرانه مند» نامند که خود بخشى از زمان بی کرانه است:

جشن باستانى بهمنگان روز بزرگداشت منش نیک  است منش نیک را می ستاییم ماه بهمن و شر آفرینى های اهریمنی” آب گیرى سد سیوند” در میهن مان

هفت سینی را بیاورید ” این صدایی است که هنوز در خور بیابانک بگوش می رسد،نشان می دهد رسم دوره ی ساسانی این بوده است

واژه ی «یلدا» که نام یکی ازجشن های ایرانی است، برگرفته شده از زبان سریانی و به چم زایش است. زبان سریانی یکی از گویش­های برآمده

تشتر، ستاره­ی رایومند فره­مند را می­ستاییم که شتابان به سوی دریای «فراخ کرت» بتازد، چون آن تیر در هوا پَران که آرش تیرانداز – بهترین تیرانداز ایرانی – از کوه «اَیریو خشتوثَ» به سوی کوه «خوانونـَت» بیانداخت …

به گواهی تاریخ نگاران، بزرگترین و باشکوه ترین جشن سده ثبت شده در تاریخ ایران به ویژه پس از اسلام به فرمان مردآویز (  به معنی مرد پیکار که معرب آن مرداویج است  ) سردار دلاور  ایرانی در شهر کهن سپاهان و در کناره های زیبای زاینده رود برگزار شد.

ایرانیان پیش از آنکه به آیین خردگرای زرتشت بپیوندد, پیرو آیین مهر بودند و به خدای بزرگ که اهورامزدا می‌نامیدند ایمان داشتند

پیش از این و در نوشتار «میترا و پیوند آن با ستاره قطبی باستانی» به این فرضیه پرداختیم که سرچشمه باور به «میترا/ مهر» و «گردونه مهر» در میان ایرانیان و هندوان باستان

در مورد فروردگان یا جشن سوری، یا جشن زایش هستی و داده هاى اهوراى فروهر، باور چنین است که، در طی برگزاری این جشن، مردمان درگذشته

در میان عناصر چهارگانه ؛  آتش و آب و خاک و باد ؛ از دیر باز  آتش  در میان آریا ییان  اعتبار دیگری داشته است . در اوستا آتش فرزند اهورامزدا و سپندار مذ