درمان عفونتهای مقاوم

از آنجایی که پسودوموناس آئروژینوزا در مقابل آنتی بیوتیکهای خوراکی مقاوم است لذا آزوسیلین که یکی از مشتقات باکتریسید پنی سیلین است و تزریق می شود داروی انتخابی در مقابل میکروبهای مقاوم است. دزاژ روازنه آن ۳ دفعه هر دفعه ۳۰ میلی گرم تا حداکثر ۸۰ میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت تزریق وریدی است. عوارض جانبی آن نسبتا اندک و در حدود عوارض جانبی پنی سیلین ها است. تی کارسیلین که از مشتقات کاربنی سیلین است نیز باید پارنترال داده شود و اثر باکتریسید دارد.

مواردی که می توان از مصرف آنتی بیوتیک صرف نظر کرد:

در بیمارانی که عفونت مجاری ادرار بدون نشانیهای بالینی وجود دارد و معاینات پاراکلینیکی آنها از نظر رادیولوژی نیز طبیعی است و مخصوصا رفلوکس و رجعت ادراری مثانه- میزنای- کلیه وجود ندارد می توان از درمان با آنتی بیوتیک صرفنظر کرد زیرا طبق تجارب موجود خطری بافت کلیه ها را تهدید نمی کند. طبیعتا باید بیمار تحت نظر باشد تا اگر کوچکترین اشکالی از نظر نشانیهای بالینی و رادیولوژی بوجود آمد درمان با آنتی بیوتیک شروع شود.

درمان جراحی

چنانچه در عفونت مجاری ادراری ناهنجاری های مجرایی یا سنگ وجود داشته باشد طبیعتا از امکان موفقیت درمان با آنتی بیوتیک کاسته می شود و علاوه بر آن در اثر احتقان ادرار پارانشیم کلیه ها نیز به مرور زمان آسیب می بیند. در این موارد باید پزشک کودکان و جراح مشورت کرده و بهترین راه درمان را انتخاب کنند.

کنترل بیمارانی که درمان شده اند

متاسفانه در قریب به دو سوم موارد عفونت مجاری ادرار در کودکان با وجود یک درمان مطلوب با آنتی بیوتیک بیمرای عود می کند. قسمت مهمی از این رجعتها بدون نشانیهای بالینی است به این جهت فقط موقعی تشخیص داده می شود که بعد از پایان درمان نیز با فواصل معینی ادرار آنها از نظر تعداد گلبول سفید و وجود میکروب آزمایش شود. بهتر است نخستین کنترل ادرار یک هفته بعد از پایان درمان انجام پذیرد سپس این کنترل در ۳ ماه اول هر ۲ هفته یک بار و بعدا به مدت ۱ تا ۲ سال هر ۳ تا ۶ ماه یک بار به عمل آید. درمان عفونتهای راجعه با همان آنتی بیوتیکهایی انجام می گیرد که عفونت اولیه با آنها با موفقیت درمان شده بود. باید دانست که ۹۰ درصد رجعت بیماری به علت یک عفونت جدید اتفاق می افتد.