سنگ‌های مریخ چه ویژگی‌هایی دارند؟
تیم محققین مسئول ماموریت مریخ‌نورد استقامت، طی چهار مقاله در مجله‌ی Science Advances و Science اطلاعات جدیدی در مورد سنگ‌های کف «حفره‌ی جزیرو مریخ» ارائه کرده‌اند.
مریخ‌نورد استقامت در سال ۲۰۲۰ توسط ناسا به سمت مریخ فرستاده شده و در ۱۸ فوریه‌ی ۲۰۲۱ در حفره‌ی جزیرو بر روی مریخ فرود آمد. طراحی این مریخ‌نورد برای بررسی وضعیت زمین‌شناسی و ارزیابی وضعیت هواشناسی در گذشته‌ی مریخ بوده است. استقامت به دنبال شواهدی از حیات باستانی در سنگ‌های مریخی خواهد بود.
مریخ‌نورد استقامت طی ماموریت چند ساله‌ی خود، ۳۵ نمونه‌ی خاک و سنگ را جمع‌آوری می‌کند تا در ماموریت‌های آینده به زمین برگردانده شوند و آنالیزهای مربوطه روی آن‌ها انجام شود. حفره‌ی جزیرو، ۴۵ کیلومتر قطر دارد و عمر آن به ۴ میلیارد سال پیش برمی‌گردد. این حفره در اثر برخورد یک جرم آسمانی با مریخ ایجاد شده و در ادامه درون آن دریاچه و رودخانه‌هایی شکل گرفته است. این رودخانه‌ها بین ۳.۲ تا ۳.۸ میلیارد سال پیش فعال بوده‌اند.
سفر به مریخ
در آخرین بررسی‌های مریخ‌نورد استقامت، محققین شکل‌گیری وضعیت زمین‌شناسی کف حفره را طی مقاله‌ای شرح داده‌اند و عملیاتی که استقامت در این مرحله انجام داده است را اطلاع‌رسانی کرده‌اند. آن‌ها دریافته‌اند که کف جزیرو حاوی سنگ‌های آذرینی است که به‌صورت لایه‌ای توسط آب شکل گرفته‌اند. استقامت نمونه‌هایی از این سنگ‌ها را در مخازن خود جمع‌آوری کرده است. وجود سنگ آذرین در کف جزیرو کمک می‌کند بتوان قدمت‌سنجی بهتری در مورد تاریخچه‌ی جزیرو انجام داد.
در مقاله‌ی دوم منتشر شده، محققین ترکیبات بخش دیگری از سطح مریخ را مورد ارزیابی قرار داده‌اند. بررسی محققین نشان داده است که سنگ‌های این بخش از مریخ در اثر سرد شدن آرام سنگ‌های مذاب شکل گرفته است. ترکیبات این سنگ‌ها مشابه شهاب‌سنگ‌هایی است که تا کنون از مریخ در دسترس زمینیان قرار گرفته است.
در مقاله‌ی سوم، محققین با استفاده از اسکن راداری انجام شده توسط استقامت، خصوصیات الکترومغناطیسی اعماق ۱۵ کیلومتری سطح مریخ را محاسبه کرده‌اند. این محاسبات نشان داده است که ساختار سطوح زیرین جزیرو به نحوی است که تاریخچه‌ی فعالیت سنگ‌های آذرین در این لایه‌ها مشخص است و قرار گرفتن متناوب آن‌ها در معرض آب نیز مشهود است.
در مقاله‌ی چهارم نیز محققین رصدهای حسگرهای کنترل از راه دور استقامت را آنالیز کرده‌اند و نشان داده‌اند که لایه‌های زیرین حفره از نظر پیروکسین غنی‌تر هستند و چگالی بیشتری نیز دارند.
