سی سال بعد: گزینه های ما برای درمان ایدز

هافینگتون پست می نویسد گزارشی که ۳۰ سال پیش در چنین روزهایی از یک بیماری واگیردار به نام ایدز پرده برداشت تکان دهنده بود: پنج مرد همجنسگرا در لس آنجلس دچار نوعی سینه پهلو شده بودند و دو تن از آنان مرده بودند.

طی ۳۰ سال ۲۵ میلیون نفر مبتلا به ایدز جان خود را از دست دادند. بیش از ۳۳ میلیون نفر در دنیا با این بیماری دست به گریبان اند. نزدیک به ۲۲ میلیون تن از مبتلایان در مناطق آفریقای مرکزی و جنوبی به سر می برند و بیماری تاکنون در برابر تلاش دانشمندان ایستادگی کرده است. در آمریکا سالانه بیش از ۵۶ هزار تن به این بیماری مبتلا می شوند.

با این همه در طول این ۳۰ سال پیشرفت هایی در پژوهش های زیست پزشکی در شناخت این بیماری حاصل شده است.

جهان پس از آنفلوآنزای اسپانیایی سال ۱۹۱۸ چیزی مرگبار تر و بدخیم تر به خود ندیده بود.

در سایه پژوهش می دانیم یک دستور درمان شامل بیش از ۳۰ داروی ویژه آنتی رترووایرال ARV به درمان نسبی این بیماران کمک می کند.

نخستین بررسی ها نشان داد که استفاده از کاندوم موثر است. راه انتشار از مادر به نوزاد در سایه پیشرفت های پزشکی بسته شد. ختنه پسران نشان از کاهش خطرپذیری ابتلا به اچ آی وی در روابط جنسی عادی دارد.

پژوهشگران دریافتند که استفاده از یک پماد ویژه میکروب زدایی در اندام جنسی زنان می تواند میزان خطر را به شدت کاهش دهد. یک بررسی نشان داد که مردانی که با مردان دیگری رابطه جنسی دارند با استفاده مستمر از داروهای ARV میزان خطر را ۹۰ درصد کاهش می دهند. یک بررسی بالینی تایید کرد که فرد با اچ آی وی مثبت با استفاده از ARV احتمال کمی دارد که ویروس را به جفت خویش منتقل کند.

اما هیچیک از این راه ها به تنهایی توانایی پایان دادن به اپیدمی را ندارند.

پایان دادن به اپیدمی در سطح جهان نیاز به یک واکسن و درمان موثر دارد اما یافتن یک واکسن موثر در عمل دشوار است. زیرا اچ آی وی محدود به یک گونه نیست و به سرعت تغییر ماهیت می دهد.

با اینهمه یکی دو پیشرفت در سالهای اخیر نور امیدی افکنده است. در سال ۲۰۰۹ آزمایش بالینی برای نخستین بار بر یک درمان نسبتا متعارف از طریق یک واکسن تجربی مهر تایید گذاشت. گروهی از دانشمندان دو پادتن نیرومند را کشف کردند که از ۹۰ درصد از نوعی ایدز پیشگیری می کند.

پژوهش های دانشمندان نور امیدی بر درمان بیماری افکنده و دستیابی آن را محتمل تر ساخته است. مورد معروف به بیمار برلین دلیلی زنده بر این امید است. گرچه پروسه ای را که او طی کرد نمی توان دوباره بازآفرینی کرد. او نخستین مبتلا به ایدز است که با کمک فراکاشتن سلول بنیادی از چنگ بیماری رها شد.

اکنون سی سال پس از واگیری ایدز گزینه ای رویاروی ما به چشم می خورد. آیا از دستاوردهای جسته گریخته کنونی خشنودیم و می توانیم با مصرف میلیاردها دلار شمار اندکی از مبتلایان را درمان کنیم؟ یا می توانیم با یک اراده سیاسی موثر نیروی تازه نفسی را برای مبارزه گسیل کنیم و این اپیدمی عصر خود را پایان دهیم؟