شواهد جدید مبنی بر گذشته‌ی مریخ
متخصص علوم زمین، «اولیور شانر»، توضیح داد: «حتی اگر بخشی از «مریلیت»، قبلأ به «وایتلاکیت» تبدیل شده باشد، می‌تواند مخزن آب مریخ را به‌طور چشم‌گیری تغییر دهد.» بیشتر شهاب‌سنگ‌های مریخیِ یافت شده بر روی زمین، بین ۱۵۰ تا ۵۸۶ میلیون سال پیش، از سطح سیاره‌ی سرخ بیرون رانده شدند. تحقیقات جدید نشان می‌دهد که این نمونه‌های سنگ، شواهدی مبنی بر تاریخچه‌ی غنی از آبِ مریخ ارائه می‌دهند.
تحلیل ماده‌ی معدنیِ یافت شده در شهاب‌سنگ‌های مریخی نشان می‌دهد که گذشته‌ی مریخ احتمالأ شامل آب بوده است. دانشمندان قبلأ تصور می‌کردند، ماده‌ی معدنیِ مریلیت شاهدی برای محیط خشک مریخ است. این ماده‌ی معدنی، بر روی زمین یافت نشده، اما کریستال‌های مریلیت اغلب در شهاب‌سنگ‌های مریخی یافت می‌شوند. مریلیت در واقع مشتقِ «وایتلاکیت» است که ماده‌ی معدنی غنی از هیدروژن در مریخ به‌حساب می‌آید.
تحلیل ماده‌ی معدنیِ یافت شده در شهاب‌سنگ‌های مریخی نشان می‌دهد که گذشته‌ی مریخ احتمالأ شامل آب بوده است. دانشمندان قبلأ تصور می‌کردند، ماده‌ی معدنیِ مریلیت شاهدی برای محیط خشک مریخ است. این ماده‌ی معدنی، بر روی زمین یافت نشده، اما کریستال‌های مریلیت اغلب در شهاب‌سنگ‌های مریخی یافت می‌شوند. مریلیت در واقع مشتقِ «وایتلاکیت» است که ماده‌ی معدنی غنی از هیدروژن در مریخ به‌حساب می‌آید.
دانشمندان در آزمایشگاه ملی لارنس برکلی، وایت لاکیتِ مصنوعی ساختند و آن‌را در معرض شرایطِ برخوردِ شدید قرار دادند؛ برخوردی که به اندازه‌ای قوی است که سنگ‌های بزرگ را به فضا پرتاب می‌کند. تحلیل آن‌ها نشان داد چنین برخوردهای نیرومندی می‌توانند آبِ وایت لاکیت را خشک کنند، هیدروژنش را از بین ببرند و آن‌را به مریلیت تبدیل کنند.
«مارتین کونز»، دانشمند منبع نوری پیشرفته در آزمایشگاه برکلی به خبرگزاری‌ها گفت: «این امر حائز اهمیت است که بدانیم چه مقدار آب از مریخ کسر شده و آیا آب به خودِ مریخ تعلق دارد یا متعلق به دنباله‌دارها یا شهاب‌سنگ‌ها است.»
«اولیور شانر»، استادعلوم زمین در دانشگاه نوادا در لاس وگاس افزود: «حتی اگر بخشی از مریلیت قبلأ به وایت لاکیت تبدیل شده باشد، می‌تواند منبع آب مریخ را به‌طور چشم‌گیری تغییر دهد.»
محققان با آتش زدن بخش‌هایی از وایت لاکیتِ مصنوعی در برابر صفحات فلزی با سرعت شدید به برخوردهای شبیه‌سازی‌شده دست پیدا کردند. تصاویر پرتوی ایکس، محققان را قادر ساخت تا ریزساختارِ معدنی پس از برخورد را بررسی کنند و بین وایت لاکیت و مریلیت تمایز قائل شوند. آزمایش‌ها نشان داد که حرارتِ ایجاد شده در اثر برخورد، می‌تواند وایت لاکیت را به مریلیت تبدیل کند.
در حال حاضر، دانشمندان باید ثابت کنند که مریلیتِ یافت شده بر روی زمین زمانی وایت لاکیت بوده است. شانر گفت: «باید به شهاب‌سنگ‌های واقعی برگردیم و ببینیم آیا نشانه‌هایی از آب در آن‌ها وجود داشته یا خیر؟» تنها مشکل این است که بیشتر مواد معدنیِ منبع برای شهاب‌سنگ‌های مریخیِ غنی از مریلیت که بر روی زمین یافت شده‌اند، با وسعت بیش از ۰.۸ کیلومتر در زیر سطح سیاره‌ی سرخ مدفون گردیده‌اند.
