فالکون هِوی، مسافری از آینده!
زمانی که به آینده فکر می‌کنیم، شاید اولین چیزی‌هایی که به ذهن‌مان می‌رسد، ساختمان‌های عجیب، خودروهای پرنده، شهرهای معلق و سبک زندگی متفاوت انسان‌های آن زمان باشد. آینده چیزی نیست جز پیشرفت تکنولوژی که روزبه‌روز به صورت جهشی، ارتقاء پیدا می‌کند.
فناوری فضایی، بی‌شک یکی از پیشتازان این عرصه است و در کنار دیگر زمینه‌ها، مثل صنعت خودروسازی، الکترونیک و پزشکی در حال رشد است. این ادعا را می‌توان با دستاوردهای اخیر انسان در حوزه‌های مختلف اثبات کرد. دستاوردهایی همچون: فرود بر هسته‌ی دنباله‌دارها، سفر به مدار سیارات و کاوش بر روی سطح آن‌ها، خروج از منظومه‌ی شمسی و کشف ناشناخته‌های خارج از آن.
شرکت اسپیس ایکس، در سال‌های اخیر یکه‌تاز برآورده شدن تصورات ما انسان‌ها از فناوری‌های آینده بوده است. این شرکت با ساخت فضاپیمای دراگون و موشک فالکون، توانسته کارهایی انجام دهد که شاید بدون وجود این شرکت، ده‌ها سال بعد آن‌ها را می‌دیدیم.
یکی از ساخته‌های مهم و پُر سر و صدای اسپیس‌ایکس، «فالکون هِوی» است. باید دید چرا این ساخته و ماموریتش تا این اندازه پُر سر و صدا بوده است؟ فالکون هِوی تا تاریخ ششم فوریه‌ی ۲۰۱۸ که روز پرتاب آن است، دو برابر قدرتمندتر از قوی‌ترین موشک پیش از خود بوده است. توانایی این موشک به حدی است که می‌تواند کل مجموعه‌ی موشک و محموله‌ی خود به وزن ۶۴ تُن را حمل کند؛ یعنی بیش از یک هواپیمای جت ۷۳۷ غول‌پیکر همراه با مسافران، خدمه، بارها و سوخت داخل آن! در تاریخ فضانوردی، تنها موشک «سَتِرن ۵» در ماموریت سفر به ماه، محموله‌ای سنگین‌تر از این را حمل کرده بود.
عملیات این موشک، سه مرحله‌ای است. مرحله‌ی اول آن‌را سه فالکون با ۹ موتور پشتیبانی می‌کنند؛ یعنی جمعاً ۲۷ موتور «مریلینِ» قدرتمند. قدرت تولید شده از این موتورها در زمان پرتاب، با نهایت قدرت موتورهای ۱۸۷ هواپیمای ۷۴۷ غول‌پیکر، برابری می‌کند. فالکون هِوی با هدف بردن انسان به فضا طراحی شده و برنامه‌ی فرستادن انسان به ماه یا مریخ را در این طراحی دارد. در عین حال این موشک برای حمل و نقل محموله‌های سنگین فضایی نیز طراحی و ساخته شده و می‌تواند فضاپیماهای دراگون را در آینده به فضا ببرد.
مرحله‌ی اول فالکون هِوی از سه بوستر تشکیل شده است؛ یک بوستر اصلی یا همان هسته و دو بوستر جانبی یا همان تقویت‌کننده‌ها که در دو طرف بوستر اصلی قرار می‌گیرند. مجموع ۲۷ موتور مریلین این سه بوستر، نیرویی معادل ۲۲،۸۱۹ کیلونیوتن تولید می‌کنند که به‌اندازه‌ی کافی برای رانش اولیه‌ی این غول آهنی ساخت دست بشر قدرت دارند. پس از رسیدن به مدار اولیه، از قدرت موتورهای بوستر اصلی کاسته می‌شود و بوسترهای جانبی از بدنه جدا شده و به‌سمت زمین بر می‌گردند و بر روی سکو‌های شناور در اقیانوس فرود می‌آیند. بوستر اصلی مجدداً روشن شده و به قدرت کامل خود باز‌می‌گردد.
فالکون هِوی بر پایه‌ی تکنولوژی فالکون ۹ ساخته شده و از ضریب اطمینان بالایی در مقابل حوادث و خطاهای احتمالی برخوردار است. موتور مرحله دوم مریلین، همانند همتایان خود در موشک‌های فالکون ۹، پس از پایان کار موتور اصلی و جدا شدن بوسترهای مرحله‌ی اول، موشک را به مدار زمین می‌رساند. این نسل از موشک‌ها قادر هستند هر محموله‌ای را در مدارهای مختلف زمین، مثل مدارهای پایین، مدار ژئوسنیکرون (GTO) و مدار ژئوسنیک (GSO) ببرد.
پس از رانش کامل، بوستر اصلی تا مدتی معین، کلاهک موشک را که محموله‌ی اصلی در آن قرار دارد به پیش می‌برد و پس از رساندن آن به مدارهای بالاتر، از کلاهک جدا شده و به سمت زمین بر می‌گردد. این بوستر هم بر روی سکویی در اقیانوس فرود خواهد آمد و بازیابی خواهد شد. پس از آن کلاهک با موتور ویژه‌ای که دارد به راه خود به سمت سیاره‌ی مریخ ادامه می‌دهد.
محموله‌ی فالکون هِوی
«ایلان ماسک»، صاحب شرکت اسپیس‌ایکس و شرکت خودروسازی تسلا، پیش‌تر اعلام کرده بود: «امکان انفجار فالکون هِوی زیاد است، بنابراین من مسخره‌ترین چیزم را در آن می‌گذارم و به فضا می‌فرستم.»
اما شاید همه‌ی ما بدانیم که او این حرف را جدی نزده و به ساخته‌ی خود اطمینان کامل دارد؛ به همین خاطر خودروی الکتریکی ۲۵۰،۰۰۰ دلاری خود را در آن قرار داده تا به مدار مریخ رسیده و در فضا جاودانه شود!
او گفته: «خودروی تسلای آلبالویی من، زمانی که به مدار مریخ می‌رسد، در حال پخش آهنگ Space Oddity است و این چیز خارق‌العاده‌ای خواهد بود.»
