چرا شیرها در گروه زندگی می‌کنند؟
گله‌های شیر از چند ماده بالغ (معمولا ۲ تا ۹) و بچه‌های متکی به آن‌ها و چند نر بالغ (۲ تا ۶) تشکیل می‌شود. از آن‌جا که عمده کار شکار با ماده‌هاست اجازه دهید ببینیم انتخاب طبیعی چگونه ممکن است روی ماده‌ها عمل کرده باشد.
از موفقیت در شکار به عنوان تابعی از اندازه گروه، داده‌های خوبی در دست است. هنگامی که غذا فراوان است، اندازه گروه تاثیری بر موفقیت شکار ندارد اما هنگامی که طعمه کم‌یاب می‌شود تاثیر اندازه گروه در موفقیت در شکار آشکار است. در دوره کم‌یابی طعمه، بیشترین مقدار غذا برای ماده‌های تنها یا ماده‌های با گروه کم‌تر است. خلاصه این‌که گله‌های کوچک‌تر و نیز تاحدی گله‌های بزرگتر با آن‌که فرصت ایجاد یکی از دو اندازه بهینه را دارند(تعداد کم‌تر و سهم بیشتر) کارایی ردر شکار را قربانی خوراک‌جویی در گروه‌هایی با اندازه غیر بهینه می‌کنند.
بنابراین اندازه گروه صرفا بر اساس کارایی در خواک‌جویی تعین نمی‌شود. یکی از امتیازهای مهم دیگر در زندگی گروهی ناشی از امکان یک کاسه‌شدن فرزندان تمام مادران یک گروه در مهدکودکی اشتراکی و در نتیجه حفاظت از آن‌ها به‌ویژه در برابر نرهای بچه‌کش است.
ظاهرا ماده شیرها در گروه‌های بزرگتر از حد بهینه زندگی می‌کنند و کارایی در خوراک‌جویی را فدای حفاظت بهتر از فرزندان‌شان و کسب امتیازهای بلندمدت دیگر از جمله دفاع مطمئن از قلمروه خود می‌کنند. اما در این مورد خبری از فداکاری نیست، زیرا اگرچه ماده شیرها در اندازه گروه‌های مشاهده شده پایین‌تر از حد شکار می‌کنند، موفقیت تولیدمثلی(شایستگی)شان در اندازه همان گروه‌ها در بالاترین حد است.
هرچند تمام ماده‌های یک گله خویشاوند نزدیک یکدیگرند، ظاهرا فرصتی یا نیازی برای فامیل‌بازی وجود ندارد، سود دو جانبه برای تبیین پدیده‌های فوق کفایت می‌کند.
