چشماندازهایی از مردابی در فضا
تلسکوپ فضایی هابل، بیست و هشتمین سالگرد خود را با تصاویری از سحابی مرداب که ابر میانستارهای غولپیکری است، جشن گرفت. این تصاویرِ مجاور هم که توسط ناسا منتشر شد، سحابی را در دو باند طیفی متفاوت نشان میدهد؛ یکی در نور مرئی و دیگری در نزدیکی نور مادون قرمز.
تصویر نور مرئی، گاز و گرد و غبار سحابی مرداب را نشان می دهد، در حالی که عکس مادون قرمز، گروه ستارگان موجود در آنرا نشان میدهد. این دو عکس، دو مولفهای را نشان میدهد که سحابی مرداب را آنگونه که هست، میسازند؛ یعنی مواد تشکیلدهندهی ستارهای و ستارگان. گاز و گرد و غبار برای شکلگیریِ ستاره ضروری است و وقتی گاز و گرد و غبارها باعث شکلگیری ستارگان جدید میشوند، بادهای ستارهای، مواد تشکیلدهندهی ستارهایِ اطراف را به انواع بافتها و شکلها درمیآورد؛ از جمله به شکل سر موجودات، ستون، رشته، طوفان.
از آنجایی که گاز و گرد و غبار، انرژی جذب میکنند و اشعهها را در فرکانسهای مختلف دوباره ساطع میکنند، این ساختارهای منحصربهفرد، مجموعهای از رنگها را نمایان میکند. همان طور که در عکس سمت چپ مشاهده میشود، امواج سحابی و دیوارههای گاز و گرد و غبار، جادوی تشکیل ستاره را مبهم و پنهان میسازند. با این وجود ستونهای عظیم گاز و گرد و غبار نمیتوانند درخشندگی ستارهی مرکزی این سحابی، که «هرشل ۳۶» نام دارد را بهطور کامل پنهان کنند.
هرشل ۳۶ کمتر از یک میلیون ساله است که در برابر استانداردهای ستارهای، جوان است. هرشل ۳۶ سنگین نیز است. جرم این ستاره ۳۲ برابر بیشتر از خورشید، گرمای آن ۴۰،۰۰۰ برابر خورشید و درخشندگی آن ۲۰۰،۰۰۰ برابر خورشید است. سحابی مرداب تقریباً در فاصلهی ۵۰۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد. ابعاد آن تقریباً ۱۱۰ در ۵۰ سال نوری است. حتی وقتی عکس آن در نور مادون قرمز ارائه میشود، باز هم چند ابر خاکستری باقی میماند.
در حالی که تلسکوپ فضایی هابل نمیتواند در متراکمترین ابرهای این سحابی نفوذ کند، تلسکوپ آتیِ جیمز وب دقیقاً سراسر و میان آنرا رصد خواهد کرد.
