چگونه زمین را دوباره سرد کنیم؟

گروهی بین‌المللی از محققان شواهدی را به‌دست آورده‌اند که نشان می‌دهد، اثر خنک‌کننده‌ی ذرات معلق در هوا در ابرهای متراکم و روی هم انباشته و ابرهای «MSC»، دو برابر بیشتر از آنچه تصور می‌شد، است. این گروه در مقاله‌ی خود که در مجله‌ی Science منتشر شده، تحلیل داده‌ها از پایگاه‌داده‌ی اسپکترورادیومتر تصویربرداری با قدرت تفکیک متوسط ناسا «MODIS» و یافته‌هایش را گزارش می‌دهد.

گرمایش جهانی اخیراً به‌شدت تیتر اخبار بوده، زیرا سیاره‌ی زمین همچنان در حال گرم شدن است. اما یکی از عواملی که در اینجا نقش دارد و به ندرت به آن اشاره شده، نقش ابرها در خنک کردن سیاره‌ی زمین است. ابرها با بازتاب دادن حرارت از خورشید به طرف فضا این کار را انجام می‌دهند. اما چه مقدار از این بازتاب به دلیل وجود آب در ابرها رخ می‌دهد و چه مقدار ناشی از ذرات معلق در هوا است؟

این همان چیزی است که محققان قصد دارند کشف کنند؛ چرا که آلاینده‌های مدرن در واقع ذرات معلق در هوا را در ابرها افزایش می‌دهند. بسیاری از ذرات بزرگ‌تر که راه خود را به سمت هوای نیروگاه‌های زغال‌سنگ‌سوز پیدا می‌کنند، می‌توانند راه خود به سمت ابرها را نیز پیدا کنند. محققان کنجکاو بودند که آیا این امکان وجود دارد که چنین آلاینده‌هایی واقعاً به خنک کردن سیاره‌ی ما کمک کنند؟ آن‌ها برای پاسخ به این سوال از MODIS استفاده کردند تا اطلاعاتی را در مورد ابر به‌دست آورند. محققان داده‌هایی را بررسی کردند که اقیانوس‌های جنوبی را از استوا تا تقریباً عرض جغرافیایی ۴۰ درجه‌ی جنوبی زمین تا تابستان‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ توصیف می‌کرد.

سپس این گروه روشی برای به‌دست آوردن اطلاعات ابرهای مربوطه مثل میزان آب در مقابل مقدار ذرات معلق در هوا و نحوه‌ی بازتاب حرارت در آن‌ها توسعه داد. محققان دریافتند که ابرهای حاوی ذرات معلق بیشتر، دو برابر حرارت بیشتری را نسبت به برآوردهای قبلی بازتاب دادند. به ویژه، آن‌ها دریافتند که تقریباً سه‌چهارم از مقدار حرارتِ منعکس شده به دلیل ذرات معلق در هوا بود. آن‌ها بیان کردند که چنین درصد بالایی نشان می‌دهد که ظرفیت خنک کردن تابشی ابرها به حضور ذرات معلق در هوا بسیار حساس‌تر از آن‌چه که تصور می‌شد، است. آن‌ها اشاره کردند که این مساله بسیار حائز اهمیت است؛ زیرا مدل‌های تغییر آب و هوا مقدار حرارتی که ابرها به فضا بازتاب می‌دهند را در نظر می‌گیرند. همچنین این مدل‌ها نشان می‌دهند که اثر حرارتی گازهای گلخانه‌ای، بیشتر از آن‌چه تصور می‌شد، است.