کشف اَبَرسیاهچالههایی در خوشههای کهکشانی دوردست
پروفسور «جولی هاواکک لاردند» از دانشگاه مونترال، گفت: «سیاهچاله قابل دیدن نیست، اما کشش گرانشی آن به قدری زیاد است که نه ماده و نه نور نمیتواند از آن فرار کند و همه چیز را در مسیر خود، مانند گردابی قدرتمند فرو میبرد.»
اغلب هنگامی که ستارهای عظیم بمیرد و در خود فرو بریزد، سیاهچالهای ایجاد میشود. جالبترین چیز در مورد سیاهچالهها این است که چگونه آنها زمان را دور میزنند. با توجه به نظریهی نسبیت اینشتین، زمان در میدانهای گرانشی قوی، بسیار آرامتر در جریان است؛ مانند نوع اَبَر سیاهچالهها.»
پروفسور لاردند و همکارانش در جستجوی اَبَرسیاهچالهها، ۷۲ عدد از درخشانترین و پرجمعیتترین خوشاههای کهکشانی، واقع در اعماق کیهان را مورد مطالعه قرار دادهاند. آنها با تجزیه و تحلیل موج رادیویی و انتشار اشعهی ایکس، جرم سیاهچالههایی که در این خوشههای کهکشانی که ۳.۵ میلیارد سال نوری از زمین دور هستند را محاسبه کردند.
نتایج نشان داد که جرم سیاهچالهها تقریباً ۱۰ برابر بیشتر از آن است که در ابتدا تخمین زده شده و در اصل با استفاده از روش متفاوتی محاسبه شدهاند که فرض میکند سیاهچالهها بهطور متوالی با کهکشان خود رشد میکنند. علاوه بر این تخمین زده میشود که تقریباً نیمی از سیاهچالههای نمونه، حداقل ۱۰ میلیارد برابر بیشتر از خورشید جرم داشته باشند. محققان آنها را در گونهی فوق سنگین وزن قرار میدهند که به «سیاهچالههای اَبَرپُرجرم» معروف هستند.
دکتر «مار مزکوآ»، یکی از محققان فوق دکترا در موسسهی علوم فضایی اسپانیا، گفت: «ما سیاهچالههایی را کشف کردیم که بسیار بزرگتر و وسیعتر از پیشبینیها هستند. آیا آنها واقعاً بزرگ هستند؟ چه شرایط ایدهآلی به آنها اجازه میدهد سریعتر در طول میلیاردها سال رشد کنند؟ در حال حاضر، هیچ راهی برای دانستن آن وجود ندارد.»
پروفسور هاواکک لاردند گفت: «ما میدانیم که سیاهچالهها پدیدهای غیرعادی هستند، پس شکی در این نیست که افراطیترین نمونهها، قوانینی که ما تا به حال پایهریزی کردیم را به چالش بکشند.»
