کشف جدید، عجایب جهان باستان را هشت‌گانه کرد
پس از یک قرن مدفون بودن زیر یک فوران آتش‌فشانی، دانشمندان موفق به کشف پلکان‌های گمشده صورتی و سفید نیوزلند زیر لایه‌هایی از خاکستر و گل شدند.
این پلکان طبیعی یک بار به عنوان یکی از عجایب جهان شناخته شد و لقب بزرگ‌ترین «سیلیکای رسوبی» روی زمین را به خود اختصاص داد؛ با این وجود باستان‌شناسان می‌ترسیدند که این پلکان توسط فوران ۱۸۸۶ کوه تاراورا نابود شده باشد. اما حالا دانشمندان می‌گویند که محل دقیق مدفون‌شده آن را می‌دانند و گمان می‌کنند که برخی از پلکان‌ها هنوز سالم باقی مانده باشند.
رکس بان، یکی از اعضای تیم، می‌گوید: «این اثر طبیعی تبدیل به یکی از جاذبه‌های توریستی در نیم‌کره جنوبی و امپراطوری بریتانیا شد؛ گردشگران زیادی از سراسر جهان برای دیدن آن خطر سفر را با جان می‌خریدند اما در آن زمان دولت هیچ نظارتی بر پلکان‌ها نداشت بنابراین هیچ مدرکی از عرض یا طول جغرافیایی آنها وجود ندارد».
در دوران شکوفایی، گمان می‌شد که پلکان صورتی و سفید نیوزلند بزرگ‌ترین توده درهم جوشیده فلز سیلیکای رسوبی روی سیاره است. درهم جوشیدن فلزات وقتی اتفاق می‌افتد که یک چشمه معدنی یا آبفشان رسوبی به اندازه کافی ته‌نشین می‌شود که می‌تواند یک پوسته تشکیل دهد و تپه‌ها، پلکان یا مخروط‌های طبیعی در اطراف آب ایجاد کند.
یک پلکان سفید رنگ در انتهای شمال-شرق دریاچه روتامانا در شمال نیوزلند وجود داشت و یک پلکان صورتی نیز در یکی دیگر از ساحل‌های نزدیک قرار گرفته بود.
گمان می‌شود سایه صورتی رنگ در بعضی از پلکان‌ها به دلیل حضور کلونی‌های گسترده‌ای از باکتری‌های رنگیزه‌دار مانند «ترموس رابر»، از بستگان میکروارگانیزم‌های ساکن استخر رنگارنگ پارک ملی یلواستون است.
چند سال قبل، بان دفترچه خاطراتی متعلق به فردیناند ون هوچستتر، زمین‌شناس قرن ۱۹، را کشف کرده بود. در سال ۱۸۵۹، این زمین‌شناس از جانب دولت نیوزلند ماموریت یافت تا جزیره را مورد ارزیابی جغرافیایی قرار دهد.
در یادداشت‌های وی اطلاعات خامی از ارزیابی قطب‌نمایی دریاچه روتامانا آورده شده است که نشان می‌دهد در ۲۰ کیلومتری جنوب-شرق شهر روتورا واقع در نیوزلند شمالی قرار گرفته است. از آنجا که این اطلاعات سه دهه قبل از فوران آتش‌فشانی ثبت شده‌اند، پلکان صورتی و سفید به سادگی در منطقه مشخص بوده است.
این فوران نه تنها یکی از شگفت‌انگیزترین عجایب طبیعی را مدفون ساخته است بلکه مناظر اطراف آن را نیز به شدت تغییر داده است.
بان با استفاده از یک تکنیک به نام کالبدسنجی نمودارنگاری که شامل مقایسه نقشه‌های توپوگرافی فعلی با اطلاعات ۱۸۵۹ می‌شد، نقشه دریاچه ون هوچستتر را بازسازی کرد و ویژگی‌های جغرافیایی مشخصی را با هم مطابقت داد تا اینکه سرانجام به محتمل‌ترین محل قرارگیری پلکان رسید.
بان و تیم تحقیقاتی‌اش مکان پلکان صورتی و سفید را شناسایی کردند. این اولین بار در طی ۱۳۰ سال گذشته است که کسی تا این اندازه به کشف مجدد این پلکان نزدیک شده است.
در طی چند سال گذشته، ادعاهایی مبنی بر کشف مکان این پلکان از جانب چندین تیم تحقیقاتی شده بود. اختلاف اصلی بر سر این بود که آیا پلکان صورتی و سفید توسط فوران آتش‌فشان نابود شده یا بخشی از آن حفظ شده است.
براساس نتایج تحقیقات، بان الگوریتمی را توسعه داده است که محل پلکان صورتی و سفید را با حاشیه خطای کم و بیش ۳۵ متر نشان می‌دهد و از آنجا که پلکان هزاران متر طول دارد، این سنجش تخمینی به اندازه کافی دقیق است.
