آیا جهان ما یک سیاهچاله ی عظیم است؟

سیاهچاله ها و جهان های دور دست:

بر طبق یک نظریه عمر جهان در حقیقت بسیار زیاد بوده و در گذشته ی دور به صورت تقریبا تهی و سرد آغاز به کار کرده است.
گرانش توده هایی از ماده را در سراسر جهان ایجاد کرده و به مرور زمان در برخی نواحی چنان متمرکز شده که (بر اثر انفجار ابرنواختر یا همان سوپرنوا) به سیاهچاله تبدیل شده است.افق های رویداد در اطراف سیاهچاله ها شکل گرفته که به این ترتیب برای همیشه بخش خارجی افق رویداد از بخش داخلی آن جدا شده است.
درون افق رویداد، ماده از طریق گرانش به فشرده شدن ادامه داده تا اینکه سیاهچاله در نهایت به طول پلانک( ۱۰ به توان منفی ۲۳ سانتیمتر) می رسد.
در این نقطه، نظریه ی ریسمانی جانشین می شود.
(طول پلانک حداقل فاصله مجاز در نظریه ی ریسمانی است.)
سیاهچاله در انفجاری بزرگ شروع به بازگشت به حالت اولیه می نامید.از آنجا که این فرآیند ممکن است خود را در سراسر جهان تکرار کند, این امکان وجود دارد که سیاهچاله ها/جهان های دیگر در دوست ها وجود داشته باشند.
به نظر می رسد که چندان بعید نیست جهان ما در کل یک سیاهچاله باشد.
تصور حسی ما این است که یک سیاهچاله باید شدیدا چگال باشد، با یک میدان گرانش عظیم و خرد کننده.اما همیشه هم اینطور نیست:
ابعاد افق رویداد یک سیاهچاله با جرم آن متناسب است.هر چقدر که سیاهچاله جرم بیشترداشته باشد افق رویداد آن هم بزرگ تر است.اما در عین حال افق رویداد بزرگ تر نشان دهنده ی این است که جرم در حجم بزرگ تری گسترده شده است.در نتیجه با افزایش جرم، چگالی کاهش میابد.
در حقیقت اگر سیاهچاله ایی به جرم جهان ما وجود داشته باشد اندازه ی آن تقریبا با اندازه ی جهان ما بوده و چگالی آن نیز مشابه جهان ماکم خواهد بود.
بنابراین این امکان وجود خواهد داشت که جهان ما ممکن است خود یک سیاهچاله ی عظیم باشد.
البته این یک نظریه در فیزیک است و کماکان در حال بررسی و محاسبات است.