آیا زمین می‌توانست قمرهای بیشتری داشته باشد؟
کره زمین
شاید وقتی که به آسمان نگاه می‌کنید، این پرسش برایتان ایجاد شده باشد که آیا زمین می‌توانست به‌جز ماه قمرهای دیگری هم داشته باشد یا کشش گرانشی دیگر قمرهای آن‌را از مسیر خود خارج می‌کرد؟
بر اساس مطالعاتی که اخیراً در این زمینه انجام شده، زمین قابلیت پشتیبانی از دو قمر دیگر با اندازه‌ی ماه را داشته است و اگر قمرها اندازه‌های کوچک‌تری داشته باشند حتی امکان وجود قمرهای بیشتری نیز وجود داشت. این نتایج بر اساس شبیه‌سازی‌هایی است که بازه‌ی ۳۰۰۰ ساله‌ی آینده را در بر می‌گیرد.
این نوع مطالعات از نظر تئوری جالب هستند، ولی در عین حال کاربردهای عملی نیز دارند؛ زیرا به ستاره‌شناسان کمک می‌کنند تا نحوه‌ی شکل‌گیری زمین را درک کنند و بتوانند سیارات دیگری مشابه زمین را کشف کنند.
محققین در این مطالعه نشان دادند که پایداری دینامیکی قمرهای یک سیاره باعث محدود شدن وجود قمرها برای سیاره‌ای می‌شود که در ناحیه‌ی قابل سکونت ستاره‌ی میزبان خود قرار دارد. البته این نتیجه باید توسط رصدهایی که در آینده انجام می‌شوند تایید شود.
در شبیه‌سازی‌هایی که برای زمین انجام شده، قیود در نظر گرفته شده عبارت بوده‌اند از فاصله‌ی قمرهای فرضی با یکدیگر و فاصله‌ی آن‌ها از زمین. باید بین این فواصل تعادل دقیقی وجود داشته باشد تا از برخورد آن‌ها با یکدیگر و با زمین جلوگیری شود و در عین حال فرار آن‌ها به فضای اطراف نیز غیرممکن شود.
محققین سه اندازه‌ی مختلف را شبیه‌سازی کردند؛ قمرهای هم اندازه با ماه، قمرهایی که جرم مشابه پلوتو داشته باشند (شش برابر جرم ماه) و قمری که یک‌صدم ماه جرم داشته باشد.
شبیه‌سازی‌ها نشان داده است که زمین می‌تواند سه قمر مشابه ماه کنونی داشته باشد و در عین حال اگر اندازه‌ی قمرها مشابه پلوتو باشد، زمین می‌تواند ۴ قمر این‌چنینی را تحمل کند. اگر قمرهای کوچک‌تر از ماه در نظر گرفته شوند امکان ثبات ۷ قمر نیز وجود دارد.
مشتری و زحل هر کدام ده‌ها قمر دارند، در صورتی که زهره و عطارد دارای قمر نیستند. تفاوت این وضعیت به اعتقاد دانشمندان به نحوه‌ی شکل‌گیری سیاره‌ها برمی‌گردد. نتایج این شبیه‌سازی‌ها طی یک مقاله در مجله‌ی Monthly Notices of the Royal Astronomical Society آورده شده است.
