اسرار بشقاب پرنده فوق سری ارتش آمریکا؛

اسرار بشقاب پرنده فوق سری ارتش آمریکا؛ یک یوفو واقعی که پرواز می‌کرد

اخیرا و با انتشار برخی اسناد، اسرار بشقاب پرنده فوق سری ارتش آمریکا فاش شده که یک یوفو واقعی بوده و پرواز می‌کرده است.

از زمانی که کنت آرنولد، خلبان آماتور در ۲۴ ژوئن ۱۹۵۷ نورهای درخشانی را در آسمان واشنگتن مشاهده کرد، اشیا پرنده ناشناس (Unidentified flying objects: UFO) یا بشقاب پرنده‌ها به یک دغدغه فکری مهم برای عموم مردم بدل شدند.

در گزارشی از آتلانتیک، آرنولد مدعی شد که اشیا ناشناسی که دیده روی یک صفحه افقی پرواز می‌کردند و از یک سو به سوی دیگر در بالای کوه‌های کسکیدز (Cascades) در حرکت بودند. اما اسرار بشقاب پرنده فوق سری ارتش آمریکا چیست؟

 

پیش از مشاهده یوفوها توسط آرنولد، گزارش‌هایی از پدیده‌های ناشناخته در آسمان در اوایل سال ۱۹۴۷ در ریچموند ویرجینیا مطرح شده بود. بر اساس گزارشی از تد بلوچر در سال ۱۹۴۷ در مورد بشقاب پرنده‌ها، هواشناس دولت ایالات متحده، والتر آ. مینچوسکی و کارکنانش یک شی نقره‌ای رنگ و بیضی شکل را دیدند که زیر بالون پیبال خودشان و در ارتفاع ۱۵ هزار فوتی پرواز می‌کرد.

حدود شش هفته قبل از روایت آرنولد و در ۱۷ می ۱۹۵۷‌ نیز یک خلبان خصوصی و تاجر ساکن اوکلاهاما به نام بایرن ساویج یک شی براق، کاملا گرد و صاف را مشاهده کرد که در ارتفاع ۱۰ هزار فوتی بدون هیچ سر و صدایی پرواز می‌کرد.

اما ماجرای یوفوها و بشقاب پرنده‌ها جایی جذاب می‌شود که بدانیم دور از چشم آرنولد،‌ مینچوسکی، ساویج و بخش عمده انسان‌ها، دولت ایالات متحده در اوایل دهه ۱۹۵۰ در حال کار روی هواپیمایی به نام آوروکار (Avrocar) بوده که شباهت زیادی به بشقاب پرنده‌‌ای واقعی با قابلیت تیک‌آف و فرود عمودی (VTOL) داشته است. VZ-9AV Avrocar حتی می‌توانست به سرعت‌های مافوق صوت برسد و شکل و الگوهای پرواز یک بشقاب پرنده را به بهترین شکل تقلید کند.

VZ-9AV Avrocar طرحی از طراح بریتانیایی جان جک فراست بود و به گفته History Net، فراست در سال ۱۹۴۷ و بعد از طراحی DH-100 Vampire ،DH-103 Hornet و مدل عجیب و غریب DH-108 Swallow برای شرکت هواپیماسازی Havilland در بریتانیا به Avro Canada آمد.

فراست سرپرستی گروه پروژه‌های ویژه را در Avro بر عهده گرفت و تیم او CF-100 Canuck را که اولین و تنها جنگنده دوربرد کانادایی و موفق‌ترین پروژه هواپیماسازی در صنعت هوانوردی کانادا محسوب می‌شود را توسعه داده و به تولید انبوه رساند.

اما بعد از جنگ جهانی دوم، فراست ایده‌هایی برای هواپیماهای VTOL ارائه کرد که برای پرواز یا فرود نیازی به باند طولانی نداشته باشند. گرچه دولت کانادا در ابتدا و در سال ۱۹۵۲، تامین مالی پروژه را برعهده گرفت، با بالا رفتن هزینه‌ها بلافاصله منصرف شد و از نظر خود بازگشت.

طراحی بشقاب پرنده فوق سری آمریکا

در سال ۱۹۵۳ فراست گروهی از کارشناسان دفاعی آمریکایی را به آشیانه پروژه‌های ویژه Avro دعوت کرد تا دسته اولیه مدل‌های مخفی، نقشه‌ها و ماکت‌های هواپیماهای VTOL را از نزدیک ببینند. History Net اضافه می‌کند که نیروی هوایی ایالات متحده به قدری تحت تأثیر قرار گرفت که قراردادی به ارزش ۷۵۰۰۰۰ دلار برای توسعه هواپیماهای VTOL منعقد کرد و حتی در ادامه بودجه دولتی بیشتری در سال ۱۹۵۷ به فراست رسید و او با کمک مالی ارتش و نیروهای هوایی آمریکا، کار توسعه هواپیماها را پیگیری کرد.

 

فراست نمونه‌های اولیه هواپیماهای VTOL خود را رها کرده و به سراغ ساخت نمونه اولیه و کوچک‌شده‌ای از VTOL رفت که در سال ۱۹۵۸ رسما Avrocar نامیده شد. نمونه اولیه Avrocar یک دیسک آلومینیومی بود که ۱۸ فوت عرض و ۳٫۵ فوت ارتفاع داشت و در داخل از سه موتور جت Continental J69-T-9 بهره‌مند بود که یک توربو روتور ۱۲۴ پره را در مرکز می‌چرخاندند.

به گفته History Net ارتش ایالات متحده به یک جیپ پرنده علاقه‌مند بود که بتواند در هوا شناور باشد و محموله‌ای ۱۰۰۰ پوندی را برای ۲۵ مایل حمل کند؛ اما در عین حال در رادار دشمن شناسایی نشود و حتی به سرعت مافوق صوت برسد.

مدل‌های اولیه Avrocar برای آزمایش بیشتر به پایگاه هوایی رایت-پترسون در اوهایو منتقل شدند و به گفته موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (NMUSAF)، بالشتک‌های هوای زیر این وسیله بعد از بلند شدن از زمین و تنها در ارتفاع چند فوتی به حدی ناپایدار می‌شدند که مانع از رسیدن آوروکار به سرعت‌های مافوق صوت می‌شدند.

آوروکار (Avrocar)

ناسا هم اولین نمونه آوروکار را در مرکز تحقیقات ایمز در کالیفرنیا تست کرد جایی که در آزمایش‌های تونل باد مشخص شد آوروکار از نظر آیرودینامیکی بسیار ناپایدار است و کنترل پرواز در سرعت ‌های بالا به هیچ وجه ایده‌آل نیست.

دومین نمونه Avrocar گرچه می‌توانست تا ارتفاع سه فوتی شناور شود و در عین حال به سرعت حداکثر ۳۵ مایل در ساعت برسد اما بسیار ناپایدار بود و حرکات چرخشی غیرقابل کنترلی نشان می‌داد که سبب شد مهندسان آن را به hubcapping ملقب کنند.

تمام تلاش‌ها برای رفع اشکالات hubcapping شکست خورد و دولت ایالات متحده این پروژه را نهایتا در دسامبر ۱۹۶۱ برای همیشه رها کرد. اولین نمونه آوروکار (شماره سریال ۵۸-۷۰۵۵) در حال حاضر در موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (NMUSAF) به نمایش عمومی گذاشته شده و نمونه دوم در موزه حمل و نقل ارتش ایالات متحده امریکا واقع در فورت اوستیس ویرجینیا نگهداری می‌شود.