ایده مهاجرت انسان از زمین به سیاره زهره در دهه هفتاد میلادی
طرح جالب دانشمندان در دهه هفتاد میلادی برای مهاجرت انسان از زمین به سیاره ای دیگر…… آیا زهره کاندیدای مناسبی است؟ آیا جلبک آبی می تواند گره گشا باشد؟
همان طور که می دانید بالاخره روزی زندگی در روی کره زمین به پایان خواهد رسید و بشر ناچار است فکر به حال خودش نماید . این امر به اعتقاد اکثر دانشمندان روزی اتفاق خواهد افتاد ، اخیرا دانشمندان زیادی ایده مهاجرت انسان را مطرح نموده اند ، استیون هاوکینگ فیزیکدان و کازمولوژیست مشهور انگلیسی نیز همین نظر را دارد . اما جالب است بدانیم که دانشمندان از دیر باز مشغول بررسی سناریوهایی در این رابطه هستند .
ماجرای یکی از این ایده های جالب را که توسط دو دانشمند نخبه امریکایی و روسی مطرح گردید و سال ها بر روی آن کار شد . اما ماجرا از این قرار است که در دهه هفتاد میلادی ، کارل ساگان استاد دانشگاه هاروراد و دیمیتری مارتینف محقق موسسه استرنبرگ در مسکو ، شروع به تحقیق ، مطالغه و آزمایشات بر روی طرحی نمودند که در نهایت منجر به مهاجرت انسان به سیاره ای دیگر شود . برای این منظور آنها سیاره زهره را برای این مهم در نظر گرفتند .
فاصله زهره تا زمین در نزدیکترین وضعیت ۴۲ میلیون کیلومتر و در دورترین وضعیت ۲۵۸ میلیون کیلومتر می باشد . برای این منظور دو ماهواره جو سنج زهره روسی و مارینر آمریکایی به طرف زهره پرتاب شدند ، بر اساس داده های این ماهواره ها مشخص شد که دمای سطح زهره ۴۸۰ درجه سانتی گراد و فشار جو در حدود ۵۰ تا ۷۰ درجه می باشد و جالب اینجا این بود که داده های هر دو ماهواره یکسان بود . علاوه بر این ماهواره جو سنج روسی اطلاعات مهم تری را ارائه نمود که بر اساس آن جو زهره دارای ۹۳ تا ۹۷ درصد دی اکسید کربن ۲ تا ۵ درصد نیتروژن و تنها ۰٫۵ درصد اکسیژن داشت . بر مینای این اطلاعات کارل ساگان طرحش را برای تغییر شرایط زهره در مجله ای بنام دانش مطرح نمود .
بر اساس طرح او لازم است تا ابتدا فضاپیماهای بزرگی ساخته شوند که بر اساس پیش بینی او طراحی و ساخت چنان فضاپیماهایی می تواند تا چند دهه دیگر تکمیل شود.هرکدام از آن فضاپیماهای بزرگ می بایست ظرفیت حمل چندین هزار تن جلبک آبی را داشته باشد . سپس این فضاپیماهای حامل جلبک آبی به سوی جو زهره پرتاب شده و محموله خود را بر روی آن خالی خواهند کرد . ویژگی اصلی این جلبک های آبی این است که می توانند در درجه حرارت های بسیار بالا به زندگی ادامه دهند و در نتیجه به کمک سوخت و ساز خود مقدار زیادی از دی اکسید کربن جو سیاره زهره را کاهش خواهند داد .
با کاهش دی اکسید کربن ،درجه حرارت زهره نیز کاهش خواهد یافت و به زیر ۱۰۰ درجه سانتی گراد خواهد رسید . در نتیجه جلبک های آبی همان واکنش های شیمیایی را که روزی بر روی زمین به وجود آوردند را بر روی زهره ایجاد خواهند کرد . به کمک نور و مقداری آب قسمتی از دی اکسید کربن به اکسیژن تبدیل می شود و در کنار کاهش درجه حرارت سطح زهره توسط جلبک های آبی ، باران های سیل آسایی بر روی آن فرو خواهند ریخت و در نتیجه به کمک نور ، اکسیژن و آب شرایط زیست محیطی لازم برای آغاز حیات اولیه در زهره به وجود می آید .
البته در نظر داشته باشند که انجام چنین طرحی توسط این دانشمندان صرفا روی کاغذ بوده و عملی شدن آن به این سادگی ها نخواهد بود و شاید حداقل چند صد سال برای عملی شدن آن زمان لازم داشته باشد.
