تراپیست_۱
تراپیست-۱ ( TRAPPIST-1) یک ستاره کوتوله فراسرد است که در فاصله ۳۹ سال نوری (۱۲ پارسک) از زمین است. جرم این ستاره کوچک ۸ درصد جرم خورشید است و در مقیاس ستاره‌ای اندکی پرجرم تر از مشتری به شمار می‌رود. این ستاره در راستای صورت فلکی دلو قرار دارد و بسیار کم‌سو است.
تیمی از اخترشناسان در انستیتو اخترفیزیک و ژئوفیزیک دانشگاه لیژ بلژیک با استفاده از تلسکوپ تراپیست در رصدخانه لاسیا واقع در بیابان آتاکامای شیلی به رصد این ستاره و سیارات واقع در مدار آن پرداختند. آنها با استفاده از روش‌های یافتن سیاره‌های فراخورشیدی سه سیاره در اندازه زمین را کشف کردند که به دور این ستاره گردش می‌کنند. رصدهای این تیم از سپتامبر تا دسامبر ۲۰۱۵ انجام شد و یافته‌های آن در مه ۲۰۱۶ در نشریه نیچر منتشر گردید. این سیاره‌ها هنگام عبور از مقابل قرص ستاره مادر خود باعث کاهش نوری اندکی در منحنی نوری آن می‌شدند. اخترشناسان به دلیل جذابیتی که این گذر سه‌گانه داشت به ادامه رصدها و مطالعات خود از این منظومه ادامه دادند که همین ابزاری برای کشف این سیاره‌ها را فراهم آورد. قرار گرفتن مداری این سیاره‌ها در زاویه‌ای که از دید ناظر زمینی آنها در هر دور مداری از مقابل قرص ستاره مادر خود عبور می‌کنند به دانشمندان اجازه داد تا با کمک روش معروف به گذر و بررسی منحنی نوری این سیاره‌ها نه‌تنها به وجود آنها پی ببرند بلکه بتوانند تخمینی از ابعاد، مدار و حتی ترکیبات تشکیل‌دهنده این سیاره‌ها به دست آورند.
در ۲۲ فوریه ۲۰۱۷ اخترشناسان خبر کشف چهار سیاره دیگر در مدار تراپیست-۱ را اعلام کردند. بدین ترتیب تعداد سیاره‌ها در مدار این ستاره به هفت سیاره رسید. اکنون وجود ۷ سیاره را در اطراف آن ستاره تراپیست-۱ تأیید شده که سه سیاره در کمربند حیات آن قرار دارند. البته این احتمال وجود دارد که هر هفت سیاره در کمربند حیات ستاره واقع شده باشند.
این هفت سیاره به ترتیب فاصله به نام‌های TRAPPIST-1 و با اندیس‌های f ،e ،d ،c ،b و h نام‌گذاری شده‌اند. براساس این مطالعات معلوم شده است که حداقل شش مورد از این سیاره‌ها هم از نظر اندازه و هم از نظر آب و هوایی شرایطی مشابه زمین ما دارند. بر اساس یافته‌های این گروه همه سیاره‌های کشف‌شده در این منظومه از نظر ابعاد قابل‌مقایسه با سیاره زمین و زهره یا اندکی کوچک‌تر از این دو هستند. از سوی دیگر بررسی چگالی آنها نشان می‌دهد که حداقل شش سیاره نزدیک‌تر به ستاره مادر، به احتمال زیاد ساختار سنگی دارند. این منظومه فراخورشیدی نه‌تنها تاکنون پرتعدادترین منظومه دارای سیاره‌های با ابعاد زمین است که همزمان میزبان پرتعدادترین سیاره‌هایی است که در کمربند حیات یک ستاره قرارگرفته‌اند. این امکان وجود دارد که این سیاره‌ها که بر سطح خود میزبان اقیانوس‌هایی از آب مایع باشد. اتفاقی که شانس وجود و رشد حیات در آنها را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهد.
