ریاضی دیابت را درمان میکند ،
ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﯼﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﯾﺎﺑﺖ ﻧﻮﻉ ۲ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﭘﮋﻭﻫﺸﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﺑﯿﻮﻣﺎﺗﻤﺘﯿﮏ ( ﺯﯾﺴﺖ – ﺭﯾﺎﺿﯽ ) ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺍﯾﺎﻟﺘﯽ ﻓﻠﻮﺭﯾﺪﺍ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺗﻠﻔﯿﻘﯽ ﺍﺯ ﻓﻨﺎﻭﺭﯼ ﻭ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﻠﻨﺪﭘﺮﻭﺍﺯﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻗﻄﻌﯽ ﺩﯾﺎﺑﺖ ﻧﻮﻉ ۲ ﻣﯽﮔﺮﺩﻧﺪ .
ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﮐﺘﺮ ﺭﯾﭽﺎﺭﺩ ﺑﺮﺗﺮﺍﻡ، ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺭﯾﺎﺿﯿﺎﺕ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍﯼ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﺁﻣﯿﺰ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺍﻧﺴﻮﻟﯿﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯼ ﺧﻔﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺍﻧﺴﻮﻟﯿﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ . ﺍﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﺎﺑﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮔﺬﺭﺍﻧﻨﺪ؛ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯼ ﭘﺎﻧﮑﺮﺍﺳﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﯾﺎ ﺍﺻﻮﻻ ﺍﻧﺴﻮﻟﯿﻦ ﻧﻤﯽﺳﺎﺯﺩ ﯾﺎ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺁﻥ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﻗﻨﺪ ﺧﻮﻥ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﮔﻠﻮﮐﺰ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺗﺎ ﻣﺮﺯ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ( ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺣﺎﻟﺖ hyperglycemia ) ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ . ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﺳﯽ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻧﻔﺮ ﺩﭼﺎﺭ ﺩﯾﺎﺑﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﺭﺻﺪ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺍﺑﺘﻼ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ۲ ﺍﺳﺖ .
ﭘﮋﻭﻫﺶ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺮﺗﺮﺍﻡ ( ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﻪ PLOS Computational Biology ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ) ، ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﻗﺎﺑﻞﺗﻮﺟﻪ ﺩﺭ ﻧﯿﻞ ﺑﻪ ﻫﺪﻑ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺭﻭﺷﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻗﻄﻌﯽ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﺭﺿﻪ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽﺩﻫﺪ : « ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺗﻠﻔﯿﻖ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﻠﻤﻮﺱ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﯿﻦﺭﺷﺘﻪﺍﯼ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻓﻨﺎﻭﺭﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻫﺪﺍﻓﯽ ﺍﻣﮑﺎﻥﭘﺬﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . »
ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺮﺗﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺪﻝﻫﺎﯼ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﻭ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻣﯿﮑﺮﻭﺳﯿﺎﻻﺕ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﺑﺮﺩ .
ﺍﯾﻦ ﭘﮋﻭﻫﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﺎﯾﮑﻞ ﺭﺍﭘﺮ ﺩﺍﻧﺸﯿﺎﺭ ﺑﺨﺶ ﺷﯿﻤﯽ ﻭ ﺑﯿﻮﺷﯿﻤﯽ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺎﻧﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺪﻝﻫﺎﯼ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺮﺗﺮﺍﻡ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﻧﻤﻮﺩ . ﻣﻌﺎﺩﻻﺕ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺮﺗﺮﺍﻡ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺳﯿﺴﺘﻢﻫﺎﯼ ﺯﯾﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﺷﺒﯿﻪﺳﺎﺯﯼ ﮐﻨﺪ .
ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺯﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻩ ﭘﮋﻭﻫﺸﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺷﯿﺸﻪﺍﯼ ﻣﯿﮑﺮﻭﺳﯿﺎﻝ ( ﮐﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺁﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ) ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺍﯾﻦ ﻧﻮﺁﻭﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﮐﺎﺭﺕ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﯼ ﺑﺎﻧﮑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﮐﺎﻧﺎﻝﻫﺎﯼ ﻣﯿﮑﺮﻭﺳﮑﻮﭘﯽ ﺗﻌﺒﯿﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺩﻗﯿﻖ ﻭ ﻣﻮﺭﺩﻧﻈﺮ ﺍﺯ ﻣﺤﻠﻮﻝ ﮔﻠﻮﮐﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯼ ﺑﺘﺎﭘﺎﻧﮑﺮﺍﺱ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻪﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﺒﻪﺟﺰﺍﯾﺮ ﻣﯽﺳﺎﺯﻧﺪ، ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ . ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﭘﮋﻭﻫﺶﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺷﺒﻪﺟﺰﺍﯾﺮ ﻣﻮﺵ ﺁﺯﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ ﻭ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺍﯾﻦ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﻣﯿﮑﺮﻭﺳﯿﺎﻝ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻧﺪ .
ﺩﮐﺘﺮ ﺭﺍﭘﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : « ﺍﯾﻦ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﭼﯿﭗﻫﺎﯼ ﺭﺍﯾﺎﻧﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ . ﺍﯾﻦ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﯾﮏ ﯾﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﺷﺒﻪﺟﺰﺍﯾﺮ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﺩ، ﺁﻥﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﻨﺘﺮﻝﺷﺪﻩ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺩﻗﯿﻖ ﮔﻠﻮﮐﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﻣﯽﺭﺳﺎﻧﯿﻢ . »
ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺍﯾﻦ ﻓﻨﺎﻭﺭﯼ ﻭ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺩﻗﯿﻖ ﮔﻠﻮﮐﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯼ ﺑﺘﺎﭘﺎﻧﮑﺮﺍﺱ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﭘﮋﻭﻫﺸﮕﺮﺍﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻋﻠﺖ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻥ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﻮﻟﯿﻦﺳﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺯﻣﺎﯾﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻓﻌﺎﻝﺳﺎﺯﯼ ﻣﺠﺪﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﻣﯿﮑﺮﻭﺳﯿﺎﻟﯽ ﺩﮐﺘﺮ ﺭﺍﭘﺮ ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﺩﻭﺯ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺍﺯ ﮔﻠﻮﮐﺰ، ﯾﮏ ﻣﯿﮑﺮﻭﻟﯿﺘﺮ ﯾﺎ ﯾﮏ ﻫﺰﺍﺭﻡ ﯾﮏ ﻗﻄﺮﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯼ ﺑﺘﺎ ﺧﻔﺘﻪ ﭘﺎﻧﮑﺮﺍﺳﯽ ﻣﻮﺵ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ .
ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺠﻢ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺿﺮﺑﺎﻥﻫﺎﯼ ﺭﯾﺘﻢﺩﺍﺭ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﺪﻩ ( ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺪﻥ ﺳﺎﻟﻢ ) ﻣﻬﯿﺎ ﺷﺪ، ﻧﻮﻋﯽ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯼ ﺷﺒﻪﺟﺰﺍﯾﺮﯼ ﺍﻟﻘﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﯼ ﺳﺎﻟﻢ ﺍﻧﺴﻮﻟﯿﻦ ﺗﺮﺷﺢ ﮐﻨﻨﺪ .
ﺍﯾﻦ ﭘﮋﻭﻫﺶ ﻧﻘﻄﻪ ﻋﻄﻔﯽ ﺩﺭ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮﺍﻻﺕ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺩﯾﺎﺑﺖ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻠﻔﯿﻘﯽ ﺍﺯ ﺭﯾﺎﺿﯿﺎﺕ ﻭ ﺯﯾﺴﺖﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﻫﮕﺸﺎﯼ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ . ﻫﺪﻑ ﺗﯿﻢ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺑﺎﻓﺖﻫﺎﯼ ﺑﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﻮﻟﯿﻦ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ؛ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺷﺒﻪﺟﺰﺍﯾﺮ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﭘﺎﻧﮑﺮﺍﺱ ﺿﻌﯿﻒ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﻭﺯ ﺩﯾﺎﺑﺖ ﻣﯽﺍﻧﺠﺎﻣﺪ . ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺗﯿﻢ ﺑﺮﺗﺮﺍﻡ ﻭ ﺭﺍﭘﺮ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻣﯽﻧﮕﺮﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﺪﻑ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﻭ ﻓﻨﺎﻭﺭﯼﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺎﺑﺖ ﺑﯿﺎﺑﻨﺪ .
ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺮﺗﺮﺍﻡ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : « ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺭﺍ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺪﻑ ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﻢ . ﺩﯾﺎﺑﺖ ﻧﻮﻉ ۲ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩﺍﯼ ﺍﺳﺖ . ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻗﻄﻌﯽ ﺁﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺍﺟﺰﺍ ﻭ ﺟﺰﺋﯿﺎﺕ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ . ﺭﯾﺎﺿﯽ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﺍﻫﮕﺸﺎ ﺑﺎﺷﺪ .
